Flammenwerfer 35
 Niemiecki żołnierz z miotaczem Flammenwerfer 35 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Rodzaj | |
| Historia | |
| Produkcja | 1938 – 1941 |
| Dane techniczne | |
| Magazynek | butla o poj. 11,8 l mieszanki zapalającej |
| Masa | |
| broni | 35,8 kg |
| Inne | |
| Zasięg maks. | 30 m |
| Zasięg skuteczny | 25 m |
Flammenwerfer 35 – niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej.
Powstanie i opis
Rozwój miotaczy ognia w Niemczech w okresie międzywojennym mógł rozpocząć się dopiero po odrzuceniu ograniczeń Traktatu Wersalskiego. Broń opracowana w połowie lat 30. XX wieku przez Deutsche Waffen und Munitionsfabriken, była udoskonaloną wersją niemieckich miotaczy ognia używanych podczas I wojny światowej[1]. Miotacz przenoszony był na plecach na szelkach, obsługiwany przez jednego żołnierza (po raz pierwszy w armii niemieckiej)[1]. Miotacz ważył 35,8 kg i mieścił 11,8 l mieszanki zapalającej, pozwalającej na 10 sekund strzału. Charakterystyczny duży cylindryczny ciśnieniowy zbiornik mieszanki umieszczony był pionowo, z jego lewej strony był mniejszy 5-litrowy zbiornik sprężonego azotu, służącego do wyrzucania mieszanki pod ciśnieniem[1]. Dość długa lufa, połączona ze zbiornikiem gumową rurą, miała elektryczny bateryjny mechanizm zapłonowy[1]. Naciśnięcie spustu powodowało otwarcie zaworu i wyrzucenie mieszanki na zewnątrz, przy czym u wylotu prądownicy była ona zapalana przez mechanizm zapłonowy[1]. Zasięg strzału wynosił 25-30 m[1]. Maksymalnie można było oddać 15 strzałów[2]. Substancją zapalającą była przede wszystkim mieszanka lekkiego i ciężkiego oleju smołowego Flammöl Nr 19, stosowano też mieszanki oleju silnikowego z benzolem lub naftą[1].
Użycie
Pierwsze miotacze wykonano w czerwcu 1938 roku, i po testach, pod koniec tego roku broń weszła już na uzbrojenie batalionów pionierów[3]. Miotacz ten był standardową bronią tego typu w niemieckich batalionach pionierów w pierwszym okresie II wojny światowej, używaną m.in. przy zdobywaniu umocnień i walkach ulicznych. W każdej z 3 kompanii batalionu były 3 miotacze[4]. Brak jest kompletnych informacji o wielkości produkcji[1]. Wadą miotacza Flammenwerfer 35 była znaczna masa[3]. Produkcja broni zakończyła się w 1941 roku, wraz z rozpoczęciem produkcji lżejszego miotacza Flammenwerfer 41.
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h Skotnicki 2008 ↓, s. 8.
- ↑ Skotnicki 2008 ↓, s. 13.
- ↑ a b Skotnicki 2008 ↓, s. 9.
- ↑ Skotnicki 2008 ↓, s. 12.
Bibliografia
- German flamethrowers (ang.). W: The Encyclopedia of Weapons of WWII [on-line]. Google Książki. [dostęp 2010-08-30].
- Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.
Media użyte na tej stronie
.svg)
A German soldier using a flamethrower in Russia.
(c) Bundesarchiv, Bild 101I-083-3371-11 / CC-BY-SA 3.0