Flammenwerfer 41

Flammenwerfer 41
Ilustracja
(c) Bundesarchiv, Bild 101I-299-1808-15A / Scheck / CC-BY-SA 3.0
Państwo

 III Rzesza

Rodzaj

miotacz ognia

Obsługa

1

Historia
Produkcja

1942–1945

Dane techniczne
Magazynek

zbiornik o pojemności 7,5 litra mieszanki zapalającej

Wymiary
Długość

40 cm

Wysokość

25 cm

Szerokość

60 cm

Masa
broni

22 kg

Inne
Zasięg maks.

30 m

Zasięg skuteczny

20 m

Flammenwerfer 41 (FmW 41)niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej.

Opis

Broń opracowana w 1941 roku zastąpiła używane poprzednio zbyt ciężkie miotacze Flammenwerfer 35 oraz nieudane Flammenwerfer 40. Obsługiwany przez jednego żołnierza, miotacz ważył 22 kilogramy i mieścił 7,5 litra mieszanki zapalającej w charakterystycznym poziomym cylindrycznym zbiorniku[1]. Pozwalało to na 10 sekund ciągłego ognia lub oddanie od dwóch do ośmiu krótkich strzałów na odległość 20–30 metrów. Płonąca mieszanina była wyrzucana przez sprężony wodór, mieszczący się w mniejszym trzylitrowym zbiorniku, umieszczonym poziomo nad głównym zbiornikiem[1]. Zapłon był elektryczny[1]. Zbiornik wodoru do pochodni miał objętość 0,45 litra. Produkcja broni trwała do końca II wojny światowej, mimo opracowania kolejnych konstrukcji miotaczy ognia, które nie weszły jednak do produkcji[1]. Konstrukcję miotacza jedynie udoskonalono, tworząc model Flammenwerfer 41 mit Strahlpatrone. Po doświadczeniach mroźnej zimy 1941/42 na froncie wschodnim okazało się, że system zapłonu pochodnią wodorową zawodził, został więc zastąpiony przez zapłon nabojowy. Magazynek mieścił 10 nabojów zapłonowych[1]. To nowe rozwiązanie zapłonu było bardziej niezawodne również w wyższych temperaturach. Pozostałe elementy konstrukcji pozostały bez zmian.

Flammöl 19 – mieszanina zapalająca, w skład której wchodziła benzyna i smoła. Dodatek smoły dzięki zawartości cięższych węglowodorów, wolniej się spalających, powodował zwiększenie zasięgu strzału i wydłużenie czasu palenia.

Miotacz Flammenwerfer 41 był pierwszym, w którego oznaczeniu oficjalnie wprowadzono rok opracowania[1]. Stał się podstawową bronią tej klasy w Wehrmachcie. Od 1942 do 1945 roku wyprodukowano co najmniej 64 tysiące sztuk miotacza; miesięczna produkcja od marca 1944 roku wynosiła 4 tysiące sztuk[1].

Przypisy

  1. a b c d e f g Skotnicki 2008 ↓, s. 10-11.

Bibliografia

  • Die Flammenwerfer der Wehrmacht. [dostęp 2014-05-22]. (niem.).
  • German flamethrowers. [w:] The Encyclopedia of Weapons of WWII [on-line]. Google Książki. [dostęp 2014-05-22]. (ang.).
  • Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344. 

Media użyte na tej stronie

Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Bundesarchiv Bild 101I-299-1808-15A, Nordfrankreich, Soldat mit Flammenwerfer.jpg
(c) Bundesarchiv, Bild 101I-299-1808-15A / Scheck / CC-BY-SA 3.0
German soldier with Flammenwerfer 41