Flammenwerfer 41

Flammenwerfer 41

(c) Bundesarchiv, Bild 101I-299-1808-15A / Scheck / CC-BY-SA 3.0
Państwo	III Rzesza
Rodzaj	miotacz ognia
Obsługa	1
Historia
Produkcja	1942–1945
Dane techniczne
Magazynek	zbiornik o pojemności 7,5 litra mieszanki zapalającej
Wymiary
Długość	40 cm
Wysokość	25 cm
Szerokość	60 cm
Masa
broni	22 kg
Inne
Zasięg maks.	30 m
Zasięg skuteczny	20 m

Flammenwerfer 41 (FmW 41) – niemiecki plecakowy miotacz ognia z okresu II wojny światowej.

Opis

Broń opracowana w 1941 roku zastąpiła używane poprzednio zbyt ciężkie miotacze Flammenwerfer 35 oraz nieudane Flammenwerfer 40. Obsługiwany przez jednego żołnierza, miotacz ważył 22 kilogramy i mieścił 7,5 litra mieszanki zapalającej w charakterystycznym poziomym cylindrycznym zbiorniku^[1]. Pozwalało to na 10 sekund ciągłego ognia lub oddanie od dwóch do ośmiu krótkich strzałów na odległość 20–30 metrów. Płonąca mieszanina była wyrzucana przez sprężony wodór, mieszczący się w mniejszym trzylitrowym zbiorniku, umieszczonym poziomo nad głównym zbiornikiem^[1]. Zapłon był elektryczny^[1]. Zbiornik wodoru do pochodni miał objętość 0,45 litra. Produkcja broni trwała do końca II wojny światowej, mimo opracowania kolejnych konstrukcji miotaczy ognia, które nie weszły jednak do produkcji^[1]. Konstrukcję miotacza jedynie udoskonalono, tworząc model Flammenwerfer 41 mit Strahlpatrone. Po doświadczeniach mroźnej zimy 1941/42 na froncie wschodnim okazało się, że system zapłonu pochodnią wodorową zawodził, został więc zastąpiony przez zapłon nabojowy. Magazynek mieścił 10 nabojów zapłonowych^[1]. To nowe rozwiązanie zapłonu było bardziej niezawodne również w wyższych temperaturach. Pozostałe elementy konstrukcji pozostały bez zmian.

Flammöl 19 – mieszanina zapalająca, w skład której wchodziła benzyna i smoła. Dodatek smoły dzięki zawartości cięższych węglowodorów, wolniej się spalających, powodował zwiększenie zasięgu strzału i wydłużenie czasu palenia.

Miotacz Flammenwerfer 41 był pierwszym, w którego oznaczeniu oficjalnie wprowadzono rok opracowania^[1]. Stał się podstawową bronią tej klasy w Wehrmachcie. Od 1942 do 1945 roku wyprodukowano co najmniej 64 tysiące sztuk miotacza; miesięczna produkcja od marca 1944 roku wynosiła 4 tysiące sztuk^[1].

Przypisy

Bibliografia

• Die Flammenwerfer der Wehrmacht. [dostęp 2014-05-22]. (niem.).
• German flamethrowers. [w:] The Encyclopedia of Weapons of WWII [on-line]. Google Książki. [dostęp 2014-05-22]. (ang.).
• Mariusz Skotnicki. Niemieckie lekkie miotacze ognia 1935-45. „Poligon”. 1(8)/2008, s. 7-14, styczeń-marzec 2008. Warszawa: Magnum-X. ISSN 1895-3344.