Honoriusz (cesarz)

Flawiusz Honoriusz

Flavius Honorius

— Flavius Honorius Augustus —
(c) Classical Numismatic Group, Inc. http://www.cngcoins.com, CC BY-SA 2.5
Cesarz rzymski
Okres	od 395 do 15 sierpnia 423
Poprzednik	Teodozjusz I Wielki
Następca	Jan
Dane biograficzne
Dynastia	teodozyjska
Data urodzenia	9 września 384
Data i miejsce śmierci	15 sierpnia 423 Rawenna
Ojciec	Teodozjusz I Wielki
Matka	Flacylla
Rodzeństwo	Arkadiusz, Galla Placydia
Małżeństwo	Maria od 398 do 407
Małżeństwo	Termancja 408
Moneta
Tremissis Honoriusza z inskrypcją VICTORIA AVGVSTORVM (na rewersie)

Flavius Augustus Honorius (ur. 9 września 384, zm. 15 sierpnia 423 w Rawennie) – cesarz rzymski od 395 do 423 roku.

Syn Teodozjusza I Wielkiego i jego pierwszej żony – Flacylli. Brat cesarza Arkadiusza i przyrodni brat Galli Placydii.

Honoriusz w wieku 2 lat został mianowany konsulem rzymskim. 23 stycznia 393 otrzymał tytuł augusta i tym samym został współwładcą cesarstwa. Cesarzem został w wieku 10 lat i razem z bratem Arkadiuszem podzielili cesarstwo na część zachodnią i wschodnią. Opiekunem Honoriusza został wódz Stylichon, który z czasem zyskał ogromne wpływy na dworze. Honoriusz ożenił się z córką Stylichona – Marią, a następnie młodszą – Termancją, ale z żadną nie doczekał się potomstwa. Stylichon popadł w niełaskę i został zamordowany w 408, a Honoriusz rozwiódł się ze swoją drugą żoną.

W 402 Honoriusz przeniósł stolicę Zachodniego Cesarstwa do Rawenny. Prowadził wojny z licznymi uzurpatorami do tytułu cesarza. Za jego panowania, w 410 roku, miasto Rzym po raz pierwszy od 800 lat zostało najechane i zdobyte przez barbarzyńców pod wodzą Alaryka. Honoriusz zawarł pokój z następcą Alaryka – Ataulfem i wydał za niego swoją siostrę.

Zmarł w 423 roku, prawdopodobnie na cukrzycę, zostawiając cesarstwo o wiele słabsze i mniejsze (m.in. zrezygnował z obrony Brytanii). Opinię starożytnych o Honoriuszu oddaje anegdota przytoczona przez Prokopiusza z Cezarei, według której cesarz był zapalonym hodowcą drobiu. Ulubionego koguta nazwał Rzym. Gdy poinformowano go, że Rzym został najechany przez Alaryka, cesarz rozpłakał się, gdyż myślał, że chodzi o jego pupilka^[1][2].

Przypisy

Bibliografia

• Marcin Pawlak: Rzymski zachód w latach 395–493. W: Świat rzymski w V wieku. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2010, s. 22–40. ISBN 978-83-62261-16-1.
• Prokopiusz z Cezarei: Księga wojen. Tłumaczenie Dariusz Brodka. T. 1. Wojny z Persami i Wandalami. Kraków: Towarzystwo Wydawnicze "Historia Iagellonica", 2014, s. 206. ISBN 978-83-62261-78-9.