Flet piccolo

Flet piccolo

wł. flauto piccolo, ang. piccolo flute

Klasyfikacja naukowa

Aerofon piszczałkowy

Klasyfikacja popularna

instrument dęty drewniany

Skala instrumentu

Podobne instrumenty

flet

Piccolo, flet piccolo, pikolo, pikulina (wł. flauto piccolo, ottavino, skrót: fl. picc.; picc.) – instrument dęty drewniany z grupy aerofonów wargowych. Mała odmiana fletu poprzecznego, charakteryzująca się wysokim i przenikliwym dźwiękiem.

Skala

Skala piccolo wynosi trzy oktawy, od d² do c⁵ i jest o oktawę wyższa niż zwykłego fletu. W orkiestrze jest to instrument o najwyższym rejestrze (oprócz skrzypiec).

Budowa

Dawniejsze odmiany fletu piccolo (XVIII/XIX w.) wykonywano z twardego drewna (najczęściej grenadilla), kości słoniowej lub szkła. Współcześnie instrumenty wykonywane są także z plastiku, żywicy, mosiądzu, srebra niklowego, srebra. Do XIX wieku używano fletów piccolo bez mechanizmu klapkowego. Obecnie instrumenty orkiestrowe posiadają mechanizm wynaleziony w XIX w. przez Boehma.

Zastosowanie

W muzyce operowej piccolo pojawiło się w XVIII w. Orkiestry operowe w Paryżu czasem wykorzystywały małe flety poprzeczne już w 1735, jak na to wskazują zachowane partytury Rameau^[1]. Wykorzystywali go niektórzy kompozytorzy XVIII-wieczni, jak Hoffmeister, Süssmayr, Michael Haydn^[1]. Wolfgang Amadeus Mozart wykorzystał piccolo w operach Idomeneo oraz Uprowadzenie z seraju.

W muzyce symfonicznej flet piccolo początkowo nie miał zastosowania. Ani Joseph Haydn, ani Mozart nie użyli go do orkiestracji swoich symfonii. Pierwszy raz flet piccolo pojawia się u Beethovena w symfoniach V, VI, IX – w czwartych finałowych częściach.

Używany był jako instrument charakterystyczny dla oddania nastroju trwogi (Burza w VI symfonii Beethovena) lub do uzyskania egzotycznego kolorytu (często łącznie z perkusją: finał IX symfonii Beethovena, Uprowadzenie z seraju Mozarta).

• 

  Flet piccolo

• 

  Drewniane piccolo z jedną klapką ze srebra – początek XIX w.

• Przykład brzmienia (J. Strauss, Marsz Radetzkiego)

Przypisy