Florian Grabczyński

Florian Grabczyński

generał brygady
Data i miejsce urodzenia	23 lutego 1892 Szakaliszki, Imperium Rosyjskie
Data i miejsce śmierci	4 kwietnia 1963 Warszawa, Polska
Przebieg służby
Lata służby	1917–1951
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie ludowe Wojsko Polskie
Jednostki	8 Pułk Artylerii Ciężkiej 61 Pułk Artylerii Lekkiej 18 Dywizja Piechoty Poznański Okręg Wojskowy Ministerstwo Obrony Narodowej Sztab Generalny Wojskowa Akademia Techniczna
Stanowiska	dowódca pułku artylerii dowódca artylerii dywizyjnej dowódca artylerii okręgu wojskowego szef Departamentu Uzbrojenia szef Zarządu Technicznego szef Oddziału VIII komendant akademii
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Florian Grabczyński (ur. 23 lutego 1892 w Szakaliszkach nad Dźwiną, zm. 4 kwietnia 1963 w Warszawie) – inżynier, generał brygady Wojska Polskiego.

Przebieg służby wojskowej

Syn Ludwika (1848–1937), właściciela majątku ziemskiego i Eleonory z Sielickich (1861–1940), zamordowanej przez Niemców. W latach 1915–1917, po ukończeniu Oficerskiej Szkoły Artylerii w Kijowie, pełnił służbę w Armii Imperium Rosyjskiego. Następnie służył w 5 Dywizji Strzelców Polskich na Syberii.

Po powrocie do kraju służył w 16 pułku artylerii polowej w Grudziądzu. W 1924 roku był dowódcą 8 dywizjonu szkolnego podchorążych rezerwy we Włodzimierzu Wołyńskim. Z dniem 1 marca 1925 roku przeniesiony został do 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu na stanowisko dowódcy nowo powstałego III dywizjonu^[1]. 17 listopada 1926 roku został przeniesiony z dywizjonu szkolnego artylerii Okręgu Korpusu Nr II do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim na stanowisko dowódcy II dywizjonu szkolnego^[2]. W 1930 roku został przeniesiony do 29 pułku artylerii lekkiej w Grodnie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku. Na podpułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 20. lokatą w korpusie oficerów artylerii^[3]. W 1936 roku został dowódcą 8 pułku artylerii ciężkiej w Toruniu. Na pułkownika awansował ze starszeństwem z dniem 19 marca 1939 roku i 5. lokatą w korpusie oficerów artylerii. 28 sierpnia 1939 roku zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął obowiązki dowódcy 61 pułku artylerii lekkiej. Na tym stanowisku walczył w kampanii wrześniowej. W latach 1939–1945 przebywał w niemieckiej niewoli, w tym w Oflagu VII A Murnau.

Po uwolnieniu z niewoli został przyjęty do Wojska Polskiego i mianowany dowódcą artylerii 18 Dywizji Piechoty. W 1946 roku został dowódcą artylerii Poznańskiego Okręgu Wojskowego. W tym samym roku został przeniesiony do Ministerstwa Obrony Narodowej w Warszawie na stanowisko szefa Departamentu Uzbrojenia. W lipcu 1947 roku został awansowany na generała brygady. W 1947 roku został dyrektorem Biura Wojskowego w Ministerstwie Przemysłu i Handlu, a w następnym roku szefem Zarządu Technicznego Sztabu Generalnego WP. Od 1949 roku pełnił jednocześnie funkcję przewodniczącego komisji powołanej do organizacji wyższej uczelni wojskowej. W 1950 roku objął stanowisko szefa Oddziału VIII Sztabu Generalnego. 7 kwietnia 1950 roku został komendantem Grupy Organizacyjno-Przygotowawczej Wojskowej Akademii Technicznej. W czerwcu 1951 roku został komendantem Wojskowej Akademii Technicznej.

29 listopada 1951 roku został aresztowany, bezpodstawnie oskarżony o szpiegostwo, skazany i pozbawiony wolności. 9 lipca 1953 roku został zwolniony z więzienia, a w 1956 roku zrehabilitowany. Spoczywa na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 275-3-23)^[4].

Awanse

W trakcie wieloletniej służby w Armii Carskiej, w Wojsku Polskim oraz ludowym WP otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe^[5]:

• chorąży Armii Rosyjskiej – 1915
• podporucznik Armii Rosyjskiej – 1916
• porucznik – b.d.
• kapitan – 1918
• major – 1924
• podpułkownik – 1931
• pułkownik – 1939
• generał brygady – 1947

Życie prywatne

Mieszkał w Podkowie Leśnej. Od 1919 był żonaty z Łucją z domu Woszczerowicz (1898–1981). Małżeństwo miało dwóch synów^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1947)
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1946)
• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
• Krzyż Walecznych (1923)
• Złoty Krzyż Zasługi (dwukrotnie: 10 listopada 1928^[6], 9 stycznia 1947^[7])
• Medal Niepodległości (1931)
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” (1951)
• Krzyż Kawalerski Orderu Legii Honorowej (1923)
• Krzyż Wojenny Czechosłowacki 1939 (1948)

Przypisy

Bibliografia

• Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
• Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928 i 1932.
• Ryszard Piotrowski, Organizator i pierwszy Komendant WAT, Wojsko Ludowe nr 3, 1988.
• Janusz Królikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943–1990 t. I: A-H, Toruń 2010, s. 464–468.