Florian Siwicki

Florian Siwicki
Ilustracja
jako generał dywizji
generał armii generał armii
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1925
Łuck

Data i miejsce śmierci

11 marca 2013
Warszawa

Przebieg służby
Lata służby

1943–1991

Siły zbrojne

Orzeł LWP.jpg Siły Zbrojne PRL
POL Wojska Lądowe.svg Siły Zbrojne RP

Jednostki

Sztab Generalny WP

Stanowiska

dowódca dywizji, szef sztabu okręgu, dowódca okręgu, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, szef Sztabu Generalnego WP, minister obrony narodowej

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa,
operacja Dunaj

Odznaczenia
Order Krzyża Grunwaldu I klasy Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 10-lecia Polski Ludowej Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Medal „Za udział w walkach o Berlin” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal Komisji Edukacji Narodowej Złota Odznaka „Za zasługi w ochronie porządku publicznego” Złoty Medal „Za Zasługi dla Ligi Obrony Kraju” Złota Odznaka „Za Zasługi dla Obrony Cywilnej” Złota Odznaka im. Janka Krasickiego Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego Order Scharnhorsta Order Lenina Order Przyjaźni Narodów Medal „Za umacnianie braterstwa broni” Medal jubileuszowy „Dwadzieścia lat Zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „30 lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdzieści lat zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” 60 years saf rib.png Medal jubileuszowy „70 lat Sił Zbrojnych ZSRR”
Florian Siwicki
Data i miejsce urodzenia

10 stycznia 1925
Łuck

Data i miejsce śmierci

11 marca 2013
Warszawa

Minister obrony narodowej
Okres

od 22 listopada 1983
do 6 lipca 1990

Przynależność polityczna

Polska Zjednoczona Partia Robotnicza / bezpartyjny

Poprzednik

Wojciech Jaruzelski

Następca

Piotr Kołodziejczyk

Gen. Florian Siwicki wręcza banderę wojenną dowódcy okrętu ORP Iskra kpt. mar. Lechowi Soroce (11 sierpnia 1982)
(c) Bundesarchiv, Bild 183-1983-1020-040 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0
Spotkanie przywódcy NRD Ericha Honeckera z ministrami obrony Państw-Stron Układu Warszawskiego, Berlin, 20 października 1983. Generał Florian Siwicki 9. od lewej
Spotkanie kierownictwa MON z żołnierzami WP wpisanymi do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich od czasu jej ustanowienia z okazji 40-lecia Zwycięstwa, Sala Zwycięstwa Muzeum Wojska Polskiego, 9 maja 1985 r. [a]
Uroczytość wpisu do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich w październiku 1985, od prawej w pierwszym rzędzie gen. dyw. Tadeusz Szaciłło, gen. armii Florian Siwicki, gen. broni Józef Baryła i płk Marian Anysz
Grób gen. Floriana Siwickiego na Wojskowych Powązkach w Warszawie

Florian Siwicki (ur. 10 stycznia 1925 w Łucku, zm. 11 marca 2013 w Warszawie[1]) – polski żołnierz i działacz PZPR, generał armii Sił Zbrojnych PRL. Szef Sztabu Generalnego WP (1973–1983), członek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego (1981–1983). W latach 1983–1990 minister obrony narodowej. Członek Biura Politycznego KC PZPR (1986–1990). Poseł na Sejm PRL VII, VIII i IX kadencji. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Młodość

Syn Elżbiety i Eugeniusza. Jego ojciec był żołnierzem zawodowym, podoficerem 24 Pułku Piechoty w Łucku[2]. W 1930 Eugeniusz Siwicki został przeniesiony do rezerwy i wraz z rodziną wyprowadził się do Miłostowa w pobliżu Równego. Tam początkowo był właścicielem niewielkiego, trzyhektarowego gospodarstwa ziemskiego, a później został zatrudniony jako buchalter w urzędzie gminy[3].

Przed wojną Florian Siwicki ukończył szkołę powszechną oraz trzy klasy gimnazjum w Krzemieńcu. W kwietniu 1940 jego ojciec został aresztowany przez funkcjonariuszy NKWD i ślad po nim zaginął[4]. Miesiąc później Florian wraz z matką został deportowany w głąb Związku Radzieckiego do osiedla zesłańczego Głębokie (Głubokoje) położonego 150 km od Archangielska[5]. Na zesłaniu podjął pracę w zakładzie przemysłu drzewnego[3].

Kariera wojskowa

W wieku 17 lat został przymusowo powołany do Armii Czerwonej. Od grudnia 1942 służył w 105 samodzielnym batalionie saperów, gdzie objął funkcję zastępcy dowódcy plutonu[2][3]. W maju 1943 znalazł się w szeregach Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Służył w 1 Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki. Ukończył Centrum Szkolenia Podchorążych 1 Dywizji Piechoty (od 2 maja do 14 września 1943) oraz Oficerską Szkołę Piechoty nr 1 w Riazaniu (od 15 września 1943 do 17 grudnia 1943)[2]. W życiorysie z 29 października 1953 podał, że w czasie od 1945 do 1946 uczestniczył w likwidowaniu oddziału Józefa Kurasia, ps. „Ogień”[2]. W 1947 był uczestnikiem kursu dowódców baonów w Centrum Wyszkolenia Piechoty (od 3 marca 1947 do 30 listopada 1947)[6].

Od 8 listopada 1952 do 8 stycznia 1954 był szefem Wydziału Szkolenia i Kursów Oficerskich Piechoty Zarządu Szkół Oficerskich w Głównym Zarządzie Wyszkolenia Bojowego. Od 30 listopada 1954 do 27 października 1956 studiował w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. Po powrocie do kraju był od 7 grudnia 1956 do 31 października 1957 dowódcą 5 Dywizji Piechoty, następnie od 22 grudnia 1956[b] do 15 marca 1961 dowódcą 3 Dywizji Piechoty[2].

Od 15 kwietnia 1961 do 31 grudnia 1963 był attaché wojskowym lotniczym i morskim przy ambasadzie PRL w Pekinie[6]. Od 1964 do 1965 dowódca 1 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej[7]. Generał brygady od 1962, generał dywizji od 1968, generał broni od 1974, generał armii od 27 września 1984. Od 13 stycznia 1966 był szefem sztabu – zastępcą dowódcy Śląskiego Okręgu Wojskowego, a od 11 kwietnia 1968 do 18 maja 1971 dowódcą ŚOW. W sierpniu 1968, w czasie operacji „Dunaj”, we wrześniu 1968 dowodził 2 Armią WP. Od 1 marca do 30 września 1970 był uczestnikiem Kursu Operacyjno-Strategicznego w Wojskowej Akademii Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimienta Woroszyłowa w Moskwie. Od 21 maja 1971 do 12 stycznia 1973 I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP, od 13 stycznia 1973 do 21 listopada 1983 szef Sztabu Generalnego WP i wiceminister obrony narodowej[2]. W latach 1965–1967 był prezesem klubu sportowego Śląsk Wrocław[8]. Poseł na Sejm PRL w latach 1976–1989. Od 22 listopada 1983 do 6 lipca 1990 minister obrony narodowej[2] w Radach Ministrów Wojciecha Jaruzelskiego, Zbigniewa Messnera, Mieczysława Rakowskiego i Tadeusza Mazowieckiego.

Uczestniczył w przygotowaniu i wprowadzeniu stanu wojennego. W czasie jego trwania od 13 grudnia 1981 do 21 lipca 1983 wchodził w skład Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego[2].

6 lipca 1990 odwołany ze stanowiska ministra obrony narodowej i przeniesiony do dyspozycji MON. 13 lipca 1990 został oficjalnie pożegnany przez kierownictwo MON w 1 Praskim Pułku Zmechanizowanym w Wesołej. W dniu 7 lipca 1991 roku oficjalnie przeniesiony w stan spoczynku[9].

Współpraca z Informacją Wojskową

W 1946 został zarejestrowany jako tajny współpracownik (agent) Głównego Zarządu Informacji WP o pseudonimie Grom[10].

Działalność polityczna i społeczna

Od 5 maja 1948 działacz Polskiej Partii Robotniczej i następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Do marca 1961 działał jako członek Komitetu Partyjnego i Komisji Kontroli Partyjnej PZPR w Warszawskim Okręgu Wojskowym. Od 17 listopada 1968 do 12 grudnia 1971 zastępca członka, a od 12 grudnia 1971 do stycznia 1990 członek Komitetu Centralnego PZPR. Od 28 października 1981 do 3 lipca 1986 zastępca członka Biura Politycznego KC PZPR, a 3 lipca 1986 do 29 stycznia 1990 członek Biura Politycznego KC PZPR[2]. W kadencji 1985–1990 wiceprezes Rady Naczelnej Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. W latach 1986–1989 był członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Grunwaldzkiego. W latach 80. XX wieku pełnił funkcję przewodniczącego Rady Głównej Przyjaciół Harcerstwa[11].

Pogrzeb

Pochowany 18 marca 2013 z honorową asystą wojskową na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w kwaterze FIII-11-2[12][13]. W pogrzebie wzięli udział m.in. były minister obrony narodowej Janusz Onyszkiewicz, gen. dyw. Zbigniew Blechman, gen. bryg. pil. Roman Harmoza i gen. broni Józef Użycki, który odczytał kondolencje przesłane przez nieobecnego na pogrzebie byłego prezydenta RP gen. armii Wojciecha Jaruzelskiego[14].

Procesy karne

W marcu 2006 Główna Komisja Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu Instytutu Pamięci Narodowej postawiła go w stan oskarżenia za popełnienie zbrodni komunistycznej polegającej na uczestnictwie w zorganizowanym związku przestępczym o charakterze zbrojnym mającym na celu popełnianie przestępstw polegających na pozbawianiu wolności poprzez internowanie i wykonywanie kar pozbawienia wolności orzeczonych za czyny wcześniej niekaralne oraz innych przestępstw przeciwko wolności, a nadto naruszaniu nietykalności cielesnej, tajemnicy korespondencji oraz praw pracowniczych obywateli polskich. Postanowieniem z dnia 14 września 2009 Sąd Okręgowy w Warszawie zawiesił postępowanie wobec oskarżonego z uwagi stan zdrowia. Po śmierci oskarżonego postępowanie umorzono[15].

W uzasadnieniu wyroku skazującego Czesława Kiszczaka (który był sądzony w tym samym postępowaniu) w dniu 12 stycznia 2012 warszawski Sąd Okręgowy uznał, że stan wojenny przygotowano i wprowadzono niezgodnie z ówczesną konstytucją, a dokonała tego „grupa przestępcza o charakterze zbrojnym” złożona z ludzi na najwyższych stanowiskach, wśród których wymieniono m.in. Floriana Siwickiego[15].

W 2012 rozpoczął się jego proces w sprawie akcji „Jesień 82”, polegającej na powoływaniu opozycjonistów wytypowanych przez Służbę Bezpieczeństwa na fikcyjne ćwiczenia wojskowe[16].

Życie prywatne

Był żonaty z Krystyną z domu Kostoń (1929–2012). Mieli dwóch synów – Jerzego (1952–2011) i Ryszarda[17][18][19].

Ordery i odznaczenia (lista niepełna)

Polskie
Zagraniczne

Florian Siwicki w filmie

W 2014 odbyła się premiera filmu Jack Strong w reżyserii Władysława Pasikowskiego. W postać generała Floriana Siwickiego wcielił się Krzysztof Globisz.

Uwagi

  1. Od lewej: kontradmirał Aleksy Parol, gen. broni Józef Użycki, gen. bryg. Marian Pasternak, gen. broni Józef Baryła, gen. bryg. Henryk Kondas, gen. bryg. Władysław Jura, gen. dyw. Wiesław Wojciechowski, NN, gen. dyw. pil. Roman Paszkowski, gen. armii Florian Siwicki, płk Henryk Gradzik, płk Roman Leś, płk Tadeusz Bieniasz, NN, gen. broni Mieczysław Obiedziński, płk Stefan Rutkowski, płk prof. Stanisław Barański i inni.
  2. Inne źródło podaje styczeń 1958.

Przypisy

  1. Zmarł gen. Florian Siwicki. histmag.org, 11 marca 2013. [dostęp 2018-12-17].
  2. a b c d e f g h i Informacje w BIP IPN. [dostęp 2017-05-28].
  3. a b c Generał Florian Siwicki: Portret okupanta. 17 sierpnia 2018. [dostęp 2019-11-07].
  4. Wojciech Jaruzelski: Stan wojenny. Dlaczego.... 1992, s. 2. ISBN 83-7066-345-1.
  5. Stanisława Wilczkowska: Wspomnienia z przymusowego pobytu w Archangielskiej obł. lata 1940–1944 oraz Połtawskiej obł. 1944–1946, Łódź – Wspomnienia Sybiraków – R-115
  6. a b Informacje w BIP IPN. [dostęp 2017-05-28].
  7. Henryk P. Kosk: Generalicja polska t. II, Pruszków 2001 s. 162.
  8. Zmarł były prezes Śląska. 90minut.pl, 11 marca 2012. [dostęp 2013-04-11].
  9. Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990, t. III, Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010, s. 415.
  10. Paweł Sztama: Generał Florian Siwicki: Portret okupanta. rp.pl, 17 sierpnia 2018. [dostęp 14 maja 2020]
  11. Józef Ząbkiewicz. Dar miasta dla harcerzy. „Gazeta Sanocka – Autosan”, s. 5, Nr 13 (484) z 1–10 maja 1989. 
  12. Pogrzeb Floriana Siwickiego. „Nasz Dziennik” oburzony. newsweek.pl, 21 marca 2013. [dostęp 2022-11-25].
  13. Komuniści nadal z honorami. naszdziennik.pl, 13 grudnia 2013. [dostęp 2014-01-16].
  14. Generał Florian Siwicki – pożegnanie. polskaludowa102.blogspot.com, 22 marca 2013. [dostęp 2013-04-11].
  15. a b Akt oskarżenia przeciwko Wojciechowi J., Tadeuszowi T., Stanisławowi K., Florianowi S., Czesławowi K., Emilowi K. Krystynie M.- M., Eugenii K., Tadeuszowi S.. ipn.gov.pl. [dostęp 2016-08-12].
  16. Piotr Litka: Służba w armii jak internowanie. rp.pl, 5 czerwca 2012. [dostęp 2016-03-17].
  17. Krystyna Siwicka. wyborcza.pl, 30 listopada 2012. [dostęp 2014-01-16].
  18. Jerzy Siwicki. wyborcza.pl, 18 marca 2011. [dostęp 2014-01-16].
  19. Gen. Siwicki żegnany jak bohater. Wojskowa asysta honorowa i słowo od Jaruzelskiego. „Drogi Florianie, będzie Ciebie brak jako człowieka i Żołnierza”. wpolityce.pl, 21 marca 2013. [dostęp 2014-01-16].
  20. Lista żołnierzy odznaczonych w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, Nr 280 z 11 października 1973. 
  21. 40-lecie ludowego Wojska Polskiego. „Nowiny”, s. 2, Nr 240 z 11 października 1983. 
  22. M.P. z 1947 r. nr 51, poz. 331
  23. „Życie Partii”, grudzień 1988.
  24. „Łowiec Polski”, 1986, nr 11/12, s. 60.
  25. VII Plenum KC PZPR, Książka i Wiedza, Warszawa 1988, s. 8.
  26. a b Jan najlepiej kojarzyć interes zakładu z potrzebami ogólnospołecznymi. Gen. armii Florian Siwicki wśród załogi „Autosanu”. „Nowiny”, s. 2, Nr 74 z 28–29 marca 1987. 
  27. Wojskowy Przegląd Historyczny”, lipiec–wrzesień 1986, s. 293.
  28. Wojskowy Przegląd Historyczny”, nr 1 (107), styczeń–marzec 1984, s. 116.

Bibliografia

  • Tadeusz Mołdawa: Ludzie władzy 1944–1991, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1991.
  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989.
  • H.P. Kosk: Generalicja Polska, t. 2, Oficyna Wydawnicza „Ajaks”, Pruszków 2001.
  • Janusz Królikowski: Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943−1990. T. III. Toruń: Wydawnictwo Adam Marszałek, 2010. ISBN 978-83-7611-801-7. OCLC 833638240.
  • Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003. T. Panecki (red.); Franciszek Puchała (red.); J. Szostak (red.); L. Dudek. Warszawa: Wydawnictwo „Bellona”, 2003. ISBN 83-11-09781-X. OCLC 830534497.
  • J. Stroynowski (red.): Who is who in the Socialist countries of Europe: a biographical encyclopedia of more than 12,600 leading. personalities in Albania, Bulgaria, Czechoslovakia, German Democratic Republic, Hungary, Poland, Romania, Yugoslavia 1989, tom 3, K.G. Saur Pub., 1989.
  • Wojskowy Przegląd Historyczny”, kwartalnik, 1968–1990 (wszystkie numery).

Media użyte na tej stronie

POL Wojska Lądowe.svg
Orzeł Wojsk Lądowych RP
POL Order Sztandaru Pracy 1 klasy BAR.svg
Baretka: Order Sztandaru Pracy I klasy
POL Medal 40-lecia Polski Ludowej BAR.svg
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej
POL Medal 30-lecia Polski Ludowej BAR.svg
Baretka: Medal 30-lecia Polski Ludowej
POL Srebrny Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju.
POL Brązowy Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
POL Zloty Medal Za Zaslugi dla LOK BAR.png
Baretka Złotego Medalu "Za zasługi dla LOK"
POL Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego BAR.png
Baretka Odznaki 1000-lecia Państwa Polskiego
Gen. Wojciech Jaruzelski 13 grudnia 1981.JPG
Gen. Wojciech Jaruzelski przygotowuje się w studiu telewizyjnym do odczytania przemówienia informującego o wprowadzeniu stanu wojennego. Warszawa, 13 XII 1981
Zbigniew Messner 1988.jpg
Zbigniew Messner, Premier Polski 1985-1988
Mieczysław Rakowski na mównicy.jpg
Mieczysław F. Rakowski speaking
Gen. armii Florian Siwicki z generałami i oficerami 9 maja 1985.jpg
Autor: Chaplin2222, Licencja: CC BY-SA 4.0
40th Anniversary of Victory over Nazi Germany, 1985.
30 years of victory rib.png

Ribbon bar for the Soviet Award "30 Years of Victory"

Source: Drawn by User:Zscout370
20 years of victory rib.png
Ribbon bar for the Soviet medal "20 Years of Victory"
SU Medal For Strengthening of Brotherhood in Arms ribbon.svg
Ribbon bar of the ‎Medal "For Strengthening of Brotherhood in Arms". The Soviet Union (USSR).
40 years of victory rib.png

Ribbon bar for the Soviet medal "40 Years of Victory"

Source: Drawn by User:Zscout370
POL Za udział w walkach o Berlin BAR.svg
Baretka: Medal za udział w walkach o Berlin
POL Flaga MON.svg
Flaga Ministra Obrony Narodowej.
POL Złoty Medal Za Zasługi dla Obrony Cywilnej BAR.png
Baretaka Złotego Medau "Za Zasługi dla Obrony Cywilnej"
Tadeusz Mazowiecki cropped.jpg
Autor: Artur Klose, Licencja: CC BY-SA 2.5
Tadeusz Mazowiecki
Order of Lenin Ribbon Bar.svg
Ribbon bar for the Soviet decoration Order of Lenin. Drawn by Zscout370.
POL Brązowy Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Brązowy Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
POL Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny BAR.svg
Baretka: Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Naramiennik General.svg
Naramiennik generała (czterogwiazdkowego) Wojsk Lądowych RP.
Bundesarchiv Bild 183-1983-1020-040, Berlin, Verteidigungsminister Warschauer Vertrag.jpg
(c) Bundesarchiv, Bild 183-1983-1020-040 / Mittelstädt, Rainer / CC-BY-SA 3.0
Dla celów dokumentacyjnych Niemieckie Archiwum Federalne często zachowywało oryginalny opis fotografii, który może być błędny, tendencyjny, przestarzały bądź politycznie skrajny. Info non-talk.svg
ADN-ZB/Mittelstädt/20.10.83

Berlin: Der Generalsekretär des ZK der SED, Erich Honecker, Vorsitzender des Staatsrates und des Nationalen Verteidigungsrates der DDR, empfing in Berlin die Mitglieder des Komitees der Verteidigungsminister der Teilnehmerstaaten des Warschauer Vertrages und weitere führende Militärs der Vereinten Streitkräfte.

v.l.n.r. Heinz Keßler, Fritz Streletz, Viktor Kulikow, Dobri Dshurow, Martin Dzur, Dmitri Ustinow, Erich Honecker, Heinz Hoffmann, Florian Siwicki, Constantin Olteanu, Lajos Czinege, Nikolai Ogarkow, Anatoli Gribkow, Miroslaw Zika (verdeckt), Wassili Petrow und Iwan Schawrow.
POL Złota Odznaka Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego.png
Baretka Złotej Odznaki "Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego"
POL Order Budowniczych Polski Ludowej (1960) BAR.svg
Baretka Orderu Budowniczych Polski Ludowej (wzór z rozetką).
70 years saf rib.png
Ribbon bar of the Jubilee Medal "70 Years of the Armed Forces of the USSR".
POL Medal Zwycięstwa i Wolności BAR.svg
Baretka: Złoty Medal Zwycięstwa i Wolności
Generał broni Florian Siwicki wręcza banderę wojenną dla dowódcy okrętu kpt. mar. Lecha Soroki.jpg
11 sierpnia 1982r. -Generał broni Florian Siwicki wręcza banderę wojenną dla dowódcy okrętu kpt. mar. Lecha Soroki.
Florian Siwicki (grób) 2.jpg
Autor: Mateusz Opasiński, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób gen. Floriana Siwickiego (1925-2013) na Wojskowych Powązkach w Warszawie
POL Złota Odznaka im. Janka Krasickiego BAR.png
Baretka Złotej Odznaki im. Janka Krasickiego
GDR Scharnhorst-Order bar.png
Baretka Orderu Scharnhorsta
POL Order Krzyża Grunwaldu 1 Klasy BAR.svg
Baretka: Order Krzyża Grunwaldu I klasy
POL Srebrny Medal za Zasługi dla Obronności Kraju BAR.svg
Baretka: Srebrny Medal "za Zasługi dla Obronności Kraju".
Siwicki.Florian.07.JPG
Gen. Florian Siwicki, the commanding officer of the Silesian Military Area
WPH wpisy do HKCŻ w 1985.jpg
Uroczystość wpisu do Honorowej Księgi Czynów Żołnierskich w październiku 1985