Formant (akustyka)

Spektrogram przedstawiający samogłoski [i, u, ɑ] w amerykańskiej odmianie języka angielskiego i ich formanty F1 i F2

Formant – pasmo częstotliwości w dźwięku (np. głosu ludzkiego lub instrumentu muzycznego), w granicach którego wszystkie tony składowe ulegają szczególnemu wzmocnieniu. Zbiór wszystkich formantów danego dźwięku określa jego barwę[1].

Analiza rozkładu formantów i identyfikacja położenia formantu głównego w sygnale cyfrowym przy zadanych częstotliwościach próbkowania stosowana jest np. w oprogramowaniu do rozpoznawania mowy, w analizach zjawisk fizycznych, które można przeprowadzać w dziedzinach czasu i częstotliwości[2].

Historycznie, w 1948 roku, Potter i Peterson[3] zasugerowali, że oznaczanie trajektorii głównych rezonansów może być efektywnym sposobem analizy ilościowej prowadzącej do oznaczania samogłosek. W publikacji z 1952[4] pojawia się zestawienie wartości formantów f1 i f2 na płaszczyźnie, uzyskane doświadczalnie dla samogłosek amerykańskiej odmiany języka angielskiego.

Przypisy

  1. ↑ Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski, Akustyka muzyczna, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Kraków 1953, s. 62–63.
  2. ↑ Witold Paleczek: Metody analizy danych (na przykładach). Częstochowa: Wyd. PC, 2004. ISBN 83-7193-253-7.
  3. ↑ R.K. Potter...: The Representation of Vowels and their Movements (A). J. Acoust. Soc. Am. Vol. 20, 4, 1948, s. 593–593.
  4. ↑ G.E. Peterson...: Control methods used in the study of the vowels. J. Acoust. Soc. Amer. 24, 1952, s. 175–184.

Media użyte na tej stronie

Spectrogram -iua-.png
Autor: unknown, Licencja: CC BY 2.0