Fortunato Tamburini
| ||
| Kardynał prezbiter | ||
| Data i miejsce urodzenia | 2 lutego 1683 Modena | |
| Data i miejsce śmierci | 9 sierpnia 1761 Rzym | |
| Prefekt Kongregacji ds. Obrzędów | ||
| Okres sprawowania | 1747–1761 | |
| Wyznanie | katolicyzm | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Śluby zakonne | 21 maja 1699 | |
| Prezbiterat | między 1706 a 1709 | |
| Kreacja kardynalska | 9 września 1743 Benedykt XIV | |
| Kościół tytularny | San Matteo in Merulana | |
Fortunato Tamburini (ur. 2 lutego 1683 w Modenie, zm. 9 sierpnia 1761 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 2 lutego 1683 roku w Modenie, jako syn Simone Tamburiniego i Vincezy di Vigaranis[1]. Jego pierwszym nauczycielem był jego wujek, generał zakonu jezuitów Michelangelo Tamburini[1]. W wieku 16 lat wstąpił do jednego z odłamów zakonu benedyktynów[1]. Nowicjat odbył w Parmie, a 21 maja 1699 roku złożył profesję wieczystą[1]. Pomiędzy 1706 a 1709 rokiem przyjął święcenia kapłańskie, a następnie został wykładowcą filozofii i teologii w Parmie oraz prawa kanonicznego i teologii w Rzymie[1]. 9 września 1743 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny San Matteo in Merulana[2]. Cztery lata później został prefektem Kongregacji ds. Obrzędów oraz Kongregacji ds. Korekty Ksiąg Obrządków Wschodnich[1]. W 1755 roku został członkiem komisji kardynalskiej, która zajmowała się zastosowaniem bulli Unigenitus we Francji i problemami stworzonymi przez jansenistów, dotyczących udzielania sakramentów[1]. Zmarł w wyniku niewydolności nerek 9 sierpnia 1761 roku w Rzymie[1].