Fotografia kolekcjonerska

Fotografia kolekcjonerska – zdjęcia dawne lub współczesne o wysokich, ponadczasowych walorach artystycznych; odbitki wykonane technikami archiwalnymi w limitowanej serii, odpowiednio sygnowane.

Fotografia, aby była uznana za kolekcjonerską, musi spełniać odpowiednie wymogi formalne takie jak:

• odbitki muszą zostać wykonane w sposób zapewniający trwałość archiwalną,
• odbitki muszą być ponumerowane oraz zawierać oznaczenie ile w całości zostało ich wykonanych (np.: 15/20 – piętnasta odbitka z dwudziestu)

Technika wykonania odbitki

• Fotografia czarno-biała (według trwałości):
  • platynotypia na podłożu papierowym (platinium print) – odbitka platynowa na podłożu papierowym (obraz tworzony przez platynę, a nie przez srebro, jak w tradycyjnej odbitce srebrowej).
  • odbitka srebrowa na podłożu papierowym, lub "brom na papierze" (silver gelatin print). Trwałość odbitki srebrowej może być powiększona poprzez tonowanie złotem, selenem, sepią.
  • odbitki laserowe (iris print, lambda print) na papierze – jeśli są wykonane na podłożu papierowym mogą być równie trwałe jak odbitka srebrowa.
• Fotografia barwna – odbitki barwne zwykle charakteryzuje zmniejszona trwałość i mała odporność barwników na światło, szczególnie na UV (według trwałości):
  • dye-transfer
  • cibachrome lub ilfochrome
  • c-print – zwykłe odbitki barwne, kiedyś robione na podłożu papierowym, obecnie – tylko na plastikowym – mała trwałość
• Druk – obejmuje wszystkie wydruki drukarkowe czarno-białe i barwne, wbrew zapewnieniom o trwałości. Trwałość nie została zweryfikowana.
• Giclee – wydruki Giclee są to najwyższej jakości wydruki wykonane na najwyższej jakości podłożach – na płótnie lub na papierze. Odbitki sporządzane przy użyciu druku pigmentowego. Technologia druku bezrastrowego pozwala uzyskać "plamkę" niezauważalną gołym okiem. Dzięki zastosowaniu takich materiałów eksploatacyjnych można uzyskać wierne odwzorowanie kolorów i trwałość przekraczającą 100 lat (ekspozycja w pomieszczeniach)^[1]. Druk wykorzystywany głównie do reprodukowania zdjęć, grafik wykonanych w technice cyfrowej. Odbitki barwne lub monochromatyczne. Coraz częściej tego typu druk jest wykorzystywany przy tworzeniu limitowanych nakładów kolekcjonerskich. Giclee nie powinno się utożsamiać ze zwykłymi reprodukcjami. Posiadają one wartość kolekcjonerską oraz inwestycyjną po tym, jak każde z osobna podpisze autor oryginału. Wtedy takie dzieła osiągają dużą wartość na rynku wtórnym sztuki^[2].

Rodzaje odbitek

• Odbitka unikalna – (unique print) jedyna istniejąca fotografia bez negatywu (np. dagerotyp, kolaż, luksografia itp.) lub z negatywu, który zaginął lub został zniszczony.
• Odbitka autorska wczesna – wykonana przez autora z oryginalnego negatywu, zaraz po powstaniu negatywu (vintage print). Zwykle jest to pierwsze powiększenie z negatywu. Sygnowana i datowana przez autora.
• Odbitka autorska późna – wykonana przez autora fotografii z oryginalnego negatywu w późniejszym okresie po powstaniu negatywu (life time print). Powinna być oznaczona przez autora datą wykonania negatywu i datą wykonania powiększenia.
• Odbitka nieautorska – wykonana nie przez autora fotografii z oryginalnego negatywu (reprint). Powinna być oznaczona datą wykonania negatywu i datą wykonania powiększenia oraz nazwą firmy lub nazwiskiem osoby kopiującej.
• Reprodukcja oryginału – kopia odbitki oryginalnej (copy print). Powinna być oznaczona datą wykonania negatywu i datą wykonania odbitki, z której wykonano reprodukcję, datą wykonania reprodukcji oraz nazwą firmy kopiującej lub nazwiskiem kopisty.
• Odbitka współczesna (modern print) – wykonana przez autora fotografii z oryginalnego negatywu. Powinna być oznaczona przez autora datą wykonania negatywu i datą wykonania powiększenia.

Cechy odbitek zdjęć kolekcjonerskich

• Numer odbitki i wielkość nakładu – numer odbitki i wielkość nakładu (zwykle max. 25 szt.). Niektórzy za nakład uważają liczbę wszystkich odbitek z jednego negatywu niezależnie od formatów, inni z kolei numerują każdy format odbitki oddzielnie^[3].
• Pochodzenie – określenie kto był jej właścicielem, itp.
• Stan techniczny odbitki – uszkodzenia mechaniczne, uszkodzenia chemiczne – przebarwienia itp. – zarówno na awersie jak i rewersie
• Rozmiar odbitki – wymiary zewnętrzne i wymiary obrazu fotograficznego
• Obecność odbitki – obecność odbitki w innych kolekcjach
• Ranga autora – jego rola w historii fotografii.

Warunki trwałości – warunki zachowania trwałości archiwalnej odbitek srebrowych na podłożu papierowym:

Warunki przechowywania fotografii, aby zachowały trwałość

• Nie mogą mieć żadnego kontaktu z substancjami chemicznymi takimi jak rozpuszczalniki, kleje, farby, związki siarki, agresywne płyny do mycia szyb, kwasy.
• Muszą być przechowywane w ciemności, w niskiej temperaturze o umiarkowanej wilgotności, nie mogą być przechowywane w atmosferze kwaśnej lub zasiarczonej, nie mogą być przechowywane razem z malarstwem.
• Nie mogą mieć bezpośredniego kontaktu z drewnem i wyrobami drewnopochodnymi, a w szczególności nie mogą być oprawiane w ramy o „plecach” z płyt spilśnionych lub sklejki.
• Powinny być oprawione w passe-partout z tektury bez kwasowej (najlepiej z atestem P.A.T. – Photography Archival Test) – awers i rewers.
• Powinny być mocowane do passe-partout bez użycia kleju – wyłącznie za pośrednictwem bezkwasowych narożników fotograficznych lub taśmy bezkwasowej.
• Powinny być eksponowane wyłącznie w oprawie, awers fotografii nie może dotykać szyby.
• Maksymalne natężenie światła przy ekspozycji fotografii nie powinno przekraczać 350 luksów.
• Mogą być sygnowanie wyłącznie ołówkiem grafitowym twardości F. Wszelkie sygnatury piórem, długopisem lub stemple postawione na rewersie po pewnym czasie pojawiają się na awersie.
• Należy unikać dotykania fotografii dłońmi bez rękawiczek.

Najwyższe ceny jakie osiągnęły zdjęcia na świecie

Ceny zawierają opłaty aukcyjne.

• Rhein II; Andreas Gursky – ponad 4,3 miliony dolarów (2011)^[4].
• Marlboro Man (Untitled, Cowboy); Richard Prince – 3,401 miliona dolarów (2007)^[5],
• Staw - blask księżyca; Edward Steichen – blisko 3 miliony dolarów (2006),
• Nike; Andreas Gursky – ponad 701 tysięcy euro (2002),
• Untitled V (with Nina Pohl); Andreas Gursky – ponad 611 tysięcy dolarów.
• Satiric dancer; André Kertész – 445 tysięcy dolarów (2008)^[6].
• Norie et blanche; Man Ray – ponad 607 tysięcy dolarów

Najwyższe ceny jakie osiągnęły zdjęcia w Polsce

• Potwór z Düsseldorfu; Witkacy – 200 600 złotych (2016)^[7]
• Kolaps przy lampie; Witkacy – 141 750 złotych (2003)
• Nieśmiały bandyta, Groźny bandyta; Witkacy – 130 tysięcy złotych + opłata aukcyjna 18% (2016)^[8]
• Kompozycja heliograficzna (VI), Karol Hiller – 105 tysięcy złotych + opłata aukcyjna 15% (2015)^[9]
• Sztuka konsumpcyjna, Natalia LL – 65 tysięcy złotych + opłata aukcyjna 15% (2016)^[10]

Bibliografia

• Fotografia kolekcjonerska. go.zpaf.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-11-28)].

Przypisy