François-Nicolas Vincent
| ||
.JPG) François-Nicolas Vincent (z Albumu Stulecia) | ||
| Data i miejsce urodzenia | 1767 Paryż | |
| Data i miejsce śmierci | 24 marca 1794 Paryż | |
| Sekretarz generalny ministerstwa wojny | ||
| Przynależność polityczna | kordelierzy-hebertyści | |
François-Nicolas Vincent (ur. 1767 w Paryżu, zm. 24 marca 1794, tamże) – sekretarz generalny ministerstwa wojny I Republiki Francuskiej i znacząca postać rewolucji francuskiej[1]. Należał do klubu kordelierów. Zasłynął jako radykalny przywódca sankiulotów oraz jeden z czołowych polityków frakcji hebertystów.
Kariera
Syn dozorcy więziennego, rodowity paryżanin Vincent pracował jako urzędnik prawniczy. Prawdopodobnie żył w głębokim ubóstwie do roku 1792, kiedy to został aktywnym uczestnikiem wydarzeń rewolucyjnych. Był najmłodszym spośród zwolenników Jacques’a Héberta. Wspólnie ze swoim towarzyszem z klubu politycznego, Charles-Philippe’m Ronsinem szerzył idee rewolucyjne na prowincji, pełniąc rolę „misjonarza rewolucji”. Po powrocie do Paryża Vincent zintensyfikował swoją działalność w klubie kordelierów, którego członkowie powierzyli mu funkcję oratora. Vincent rozwijał swoją karierę, dochodząc w końcu do stanowiska sekretarza generalnego w ministerstwie wojny, którym kierował Jean Baptiste Noël Bouchotte. Sprawowanie tego urzędu pozwoliło Vincentowi zwiększyć udział sankiulotów we władzy.
Upadek
Jacques Hébert, pisarz i redaktor gazety Le père Duchesne, wciągnął Vincenta oraz innych swoich zwolenników w kampanię przeciw potępianemu przez nich „umiarkowaniu” Komitetu Ocalenia Publicznego oraz na rzecz dechrystianizacji Francji. Vincent opowiadał się za pomysłem obalenia Maksymiliana Robespierre’a. Gdy wraz z ze swoimi towarzyszami z klubu hebertystów zbyt wyraźnie zaznaczył swą opozycyjność wobec rządów jakobinów, Robespierre odpowiedział nakazem aresztowania hebertystów oraz wytoczeniem im procesu o „zdradziecką działalność”. Hebertyści, razem z częścią sympatyków i przyjaciół, zostali oskarżeni o przygotowywanie obalenia Komitetu Ocalenia Publicznego, w celu przywrócenia monarchii oraz spiskowanie wspólnie z cudzoziemcami w celu likwidacji republiki. Pomimo iż nie dostarczono żadnych dowodów na potwierdzenie tych oskarżeń, Vincenta oraz pozostałych działaczy klubu hebertystów uznano za winnych i skazano ich na śmierć. W dniu 24 marca 1794 Vincent został stracony na gilotynie. Jego los podzielili Hébert, Ronsin, Momoro oraz inni przywódcy frakcji hebertystów[2], a także cudzoziemcy oskarżeni o udział w spisku, m.in. Anacharsis Cloots.
Przypisy
- ↑ The Oxford History of the French Revolution; William Doyle; Clarendon Press, 1989, p. 267. |„...Vincent, secretary general of the war ministry...” („...Vincent, sekretarz generalny w ministerstwie wojny...”).
- ↑ Doyle, 1989, p. 270. |„The trial took place on 21–4 March, its result a foregone conclusion. Among those who went to the scaffold with Pere Duchesne on the afternoon of the twenty-fourth were Vincent, Ronsin, and the leader of section Marat, Momoro.” („Proces odbył się w dniach 21–24 marca. Jego wynik był z góry przesądzony. Wśród tych, którzy poszli na szafot wraz z Pere’m Duchesne po południu dwudziestego czwartego znaleźli się Vincent, Ronsin, oraz lider sekcji Marata, Momoro”).
Bibliografia
- Andress, David. The Terror: The Merciless War for Freedom in Revolutionary France. (New York: Farrar, Straus and Giroux, 2006) ISBN 978-0-374-27341-5.
- Andress, David. French Society in Revolution 1789-1799. (Manchester University Press, 1999) ISBN 978-0-7190-5191-3.
- Brown, Howard G. War, Revolution, and the Bureaucratic State: Politics and Army Administration in France 1791-1799. (Oxford: Oxford University Press, 1995) ISBN 978-0-19-820542-5.
- Furet, François, and Mona Ozouf. A Critical Dictionary of the French Revolution. (Harvard University Press, 1989) ISBN 978-0-674-17728-4.
- McNamara, Charles B. „The Hebertists; study of a French Revolutionary ‘faction’ in the reign of terror, 1793-1794”. (New York: Fordham University, 1974).