François-Xavier de Donnea

François-Xavier de Donnea

Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1941 Edegem
Burmistrz Brukseli
Okres	od 1995 do 2000
Przynależność polityczna	Partia Reformatorsko-Liberalna
Poprzednik	Freddy Thielemans
Następca	Freddy Thielemans
Minister-prezydent Regionu Stołecznego Brukseli
Okres	od 2000 do 2003
Przynależność polityczna	Ruch Reformatorski
Poprzednik	Jacques Simonet
Następca	Daniel Ducarme

François-Xavier de Donnea (z lewej) i przedsiębiorca Colin Evans

François Xavier Gustave Marie Joseph Corneille Hubert rycerz de Donnea de Hamoir (ur. 29 kwietnia 1941 w Edegem) – belgijski i waloński polityk i ekonomista, wieloletni parlamentarzysta, były burmistrz Brukseli i minister-prezydent Regionu Stołecznego.

Życiorys

Pochodzi z arystokratycznego rodu, posiada tytuł szlachecki rycerza (ridder). Ukończył ekonomię na Katolickim Uniwersytecie w Lowanium, następnie studia podyplomowe (MBA) na University of California w Berkeley. Na Uniwersytecie Erazma w Rotterdamie uzyskał doktorat z ekonomii. Był pracownikiem naukowym, w latach 1982–1997 zajmował stanowisko profesora Université catholique de Louvain.

Zaangażował się też w działalność walońskiej Partii Reformatorsko-Liberalnej, współtworzącej od 2002 Ruch Reformatorski. W latach 1981–1985 był członkiem Izby Reprezentantów. Następnie przez cztery lata zasiadał w Senacie. Od 1989 do 1991 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego^[1]. Powrócił następnie do Senatu (do 1995), po czym do 2000 wchodził ponownie do Izby Reprezentantów.

W okresie 1983–1985 pełnił funkcję sekretarza stanu ds. współpracy na rzecz rozwoju. Później do 1988 sprawował urząd ministra obrony w rządzie Wilfrieda Martensa. Od 1995 do 2000 był burmistrzem Brukseli, następnie przez trzy lata wykonywał obowiązki ministra-prezydenta Regionu Stołecznego, odpowiadając we władzach tego regionu także za badania naukowe.

W 2003 kolejny raz zasiadł w federalnej Izbie Reprezentantów, w 2007 uzyskał reelekcję na następną czteroletnią kadencję. Brał aktywny udział w rokowaniach koalicyjnych w trakcie kryzysu politycznego. M.in. z polecenia króla Alberta II był jednym z trzech negocjatorów mających doprowadzić do kontynuacji rozmów na temat reformy konstytucyjnej^[2]. W przedterminowych wyborach w 2010 utrzymał miejsce w parlamencie.

Przypisy

Bibliografia

• Curriculum vitae na stronie prywatnej (ang.). [dostęp 2022-09-11].
• Profil na stronie Izby Reprezentantów (fr.). [dostęp 2022-09-11].