François Hollande

François Hollande

François Hollande (2015)
Pełne imię i nazwisko	François Gérard Georges Nicolas Hollande
Data i miejsce urodzenia	12 sierpnia 1954 Rouen
Prezydent Republiki Francuskiej
Okres	od 15 maja 2012 do 14 maja 2017
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Nicolas Sarkozy
Następca	Emmanuel Macron
Współksiażę Andory
Okres	od 15 maja 2012 do 14 maja 2017
Poprzednik	Nicolas Sarkozy
Następca	Emmanuel Macron
Przewodniczący Rady Generalnej Corrèze
Okres	od 20 marca 2008 do 15 maja 2012
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Jean-Pierre Dupont
Następca	Gérard Bonnet (p.o.)
I sekretarz Partii Socjalistycznej
Okres	od 27 listopada 1997 do 26 listopada 2008
Przynależność polityczna	Partia Socjalistyczna
Poprzednik	Lionel Jospin
Następca	Martine Aubry
Odznaczenia

(c) Kancelaria Senatu Rzeczypospolitej Polskiej , CC BY-SA 3.0 pl

François Hollande z Bronisławem Komorowskim, Ewą Kopacz i Bogdanem Borusewiczem podczas wizyty w Polsce w 2012

François Hollande z parą prezydencką Stanów Zjednoczonych, 11 lutego 2014

© Marie-Lan Nguyen / Wikimedia Commons, CC BY 2.5

François Hollande i Ségolène Royal podczas kampanii parlamentarnej (2007)

François Gérard Georges Nicolas Hollande (wym. [fʁɑ̃swa ɔlɑ̃d]; ur. 12 sierpnia 1954 w Rouen) – francuski polityk, I sekretarz Partii Socjalistycznej w latach 1997–2008, parlamentarzysta krajowy i eurodeputowany. Prezydent Republiki Francuskiej i z urzędu współksiążę Andory w latach 2012–2017.

Życiorys

Wykształcenie i działalność zawodowa

Jest synem laryngologa Georges’a Gustave’a Hollande’a^[1] oraz pracowniczki socjalnej Nicole Frédérique Marguerite Tribert. Absolwent paryskiej uczelni HEC i Instytutu Nauk Politycznych. Ukończył następnie École nationale d’administration jako siódmy słuchacz w swoim roczniku pod względem wyników w nauce. Pracował w Trybunale Obrachunkowym.

Działalność polityczna do 2012

Zaangażował się w działalność Partii Socjalistycznej. Na początku lat 80. był dyrektorem gabinetów kolejnych rzeczników prasowych rządu Pierre’a Mauroy.

W trakcie swojej kariery politycznej obejmował szereg stanowisk w administracji terytorialnej. Był radnym miasta Ussel (1983–1989)^[2], radnym regionu Limousin (1992) i jego wiceprzewodniczącym (1998–2001). Działał w samorządzie Tulle jako zastępca mera (1989–1995), radny (1995–2001) i mer tej miejscowości (2001–2008)^[2]. Od 2008 do 2012 przewodniczył radzie generalnej departamentu Corrèze^[3].

W latach 1988–1993 i 1997–1999 sprawował mandat posła do Zgromadzenia Narodowego^[3]. W 1999 przez kilka miesięcy był deputowanym do Parlamentu Europejskiego, członkiem frakcji Partii Europejskich Socjalistów^[4]. W 2002 i 2007 ponownie był wybierany do izby niższej francuskiego parlamentu^[3].

W 1997 został I sekretarzem Partii Socjalistycznej, po objęciu przez Lionela Jospina urzędu premiera. Utrzymał to stanowisko po porażce lewicy w 2002. W trakcie kampanii przedreferendalnej opowiadał się za poparciem Konstytucji dla Europy, wbrew stanowisku części partyjnych liderów (w tym Laurenta Fabiusa).

W 2006 pozostawał, obok swojej ówczesnej partnerki, Ségolène Royal, najpoważniejszym „kandydatem na kandydata” socjalistów do wyborów prezydenckich. Ostatecznie zrezygnował z ubiegania się o ten urząd. 17 czerwca 2007, po drugiej turze wyborów parlamentarnych, ogłoszono rozstanie Ségolène Royal i François Hollande’a^[5]. W 2008 François Hollande zakończył swoje urzędowanie jako przewodniczący Partii Socjalistycznej.

Wybory prezydenckie 2012

W 2011 poprzez prawybory uzyskał nominację na kandydata Partii Socjalistycznej w wyborach prezydenckich przewidzianych na 22 kwietnia 2012. W pierwszej turze uzyskał najwyższe poparcie spośród 10 kandydatów. Otrzymał około 10,27 miliona głosów (28,63%), wyprzedzając ubiegającego się o reelekcję prezydenta Nicolasa Sarkozy’ego^[6]. W drugiej turze uzyskał poparcie na poziomie 51,63% (18 004 656 głosów)^[6], czym wygrał wybory prezydenckie. Jest drugim prezydentem (pierwszy był François Mitterrand) reprezentującym Partię Socjalistyczną.

Prezydent Francji

Urząd prezydenta objął 15 maja 2012. Tego samego dnia mianował nowego premiera, którym został Jean-Marc Ayrault, a także udał się z pierwszą wizytą zagraniczną do Berlina, gdzie spotkał się z niemiecką kanclerz Angelą Merkel. 31 marca 2014, po przegranych przez socjalistów wyborach municypalnych, przyjął dymisję urzędującego premiera, desygnując na ten urząd Manuela Vallsa^[7].

1 grudnia 2016 François Hollande w orędziu ogłosił, że nie będzie ubiegał się o reelekcję w wyborach prezydenckich zaplanowanych na 23 kwietnia i 7 maja 2017^[8]. W ostatnich przed ujawnieniem tej decyzji sondażach prezydenckich uzyskiwał poparcie poniżej 10%^[9]. Stał się pierwszym prezydentem w powojennej historii Francji nieubiegającym się o ponowny wybór^[9]. Sprawowanie urzędu prezydenta Francji zakończył 14 maja 2017, przekazując władzę Emmanuelowi Macronowi^[10].

Interwencje wojskowe w Afryce

W styczniu 2013 na prośbę prezydenta Mali Dioncoundy Traorégo zadecydował o wsparciu militarnym tego państwa w konflikcie z rebeliantami, którzy przejęli kontrolę nad północnymi terenami państwa^[11]. Interwencja francuska uzyskała poparcie ONZ, której rezolucja nr 2085 z 20 grudnia 2012 autoryzowała rozmieszczenie w Mali wojsk międzynarodowych, w szczególności afrykańskich^[12]. Według François Hollande’a operacja „Serwal” angażująca 2500 żołnierzy francuskich miała spowodować osiągnięcie trzech celów: powstrzymanie agresji dżihadystów, zachowanie integralności terytorialnej Mali i obronę Bamako, w którym mieszkało wówczas około 6 tys. obywateli francuskich^[13].

W grudniu 2013 na prośbę Nicolasa Tiangaye, premiera Republiki Środkowoafrykańskiej, François Hollande zdecydował o wysłaniu francuskich żołnierzy do stolicy tego kraju, Bangi^[14]. Interwencja wojsk francuskich oraz Unii Afrykańskiej także została zaakceptowana przez Radę Bezpieczeństwa ONZ w dniu 4 grudnia 2013 na mocy rezolucji nr 2127^[15]. Według François Hollande’a operacja „Sangaris” podjęta została podczas środkowoafrykańskiej wojny domowej celem powstrzymania masakr ludności w ramach konfliktu wyznaniowego między muzułmanami i chrześcijanami. Operacja miała być krótka i skuteczna, a po około 6 miesiącach żołnierzy francuskich miały zastąpić siły afrykańskie^[16].

Stosunki z państwami amerykańskimi

François Hollande odbył wizytę państwową w USA od 10 do 12 lutego 2014, 18 lat po podobnej wizycie Jacques’a Chiraca w 1996^[17]. W dniach 10–11 kwietnia 2014 francuski prezydent przebywał w Meksyku, także w ramach wizyty państwowej, w 50 lat po historycznej wizycie prezydenta Charles’a de Gaulle’a w tym kraju w marcu 1964, gdy m.in. uzgodniono udział firm francuskich w budowie metra w stolicy Meksyku. Wizyta była możliwa dzięki uwolnieniu Florence Cassez w styczniu 2013, obywatelki francuskiej, której uwięzienie spowodowało kryzys w stosunkach francusko-meksykańskich i odwołanie „Roku Meksyku” we Francji w 2011^[18]. Podczas wizyty podpisano 42 porozumienia z zakresu gospodarki, bezpieczeństwa i kultury oraz przekazano zaproszenie dla prezydenta Meksyku, Enrique Peña Nieto, do przybycia do Francji z wizytą państwową 14 lipca 2015^[19].

Stosunki z Polską

Po wyborze François Hollande’a na urząd prezydenta zwiększyła się częstotliwość spotkań dwustronnych w relacjach z Polską niż u poprzednika. W 2013 Francja wysłała 1,2 tys. żołnierzy na ćwiczenia NATO w Polsce w 2013, poparła też inicjatywy Polski odnośnie do kryzysu ukraińskiego^[20].

Życie prywatne

François Hollande przez około trzydzieści lat był związany z Ségolène Royal, z którą ma czwórkę dzieci: Thomasa (ur. 1984), Clémence (ur. 1985), Juliena (ur. 1987) i Florę (ur. 1992). Thomas, który jest adwokatem, pomagał w kampaniach prezydenckich obojga rodziców^[21]. Rozstanie polityków zostało ogłoszone w czerwcu 2007, wkrótce po porażce Ségolène Royal w wyborach prezydenckich^[22].

W październiku 2010 François Hollande ogłosił publicznie, że jest związany z Valérie Trierweiler, dziennikarką polityczną „Paris Match”^[23] (para spotykała się od 2006^[24]).

Na początku 2013 pojawiły się plotki o związku François Hollande’a z francuską aktorką Julie Gayet, co skłoniło ją do skierowania do sądu powództwa dotyczącego naruszenia jej prywatności^[25]. 10 stycznia 2014 tabloid „Closer” zamieścił siedem stron relacji i zdjęć na temat potajemnych spotkań prezydenta i aktorki w mieszkaniu wynajmowanym przez przyjaciół Julie Gayet w pobliżu Pałacu Elizejskiego^[26]. Zostało to szeroko skomentowane przez tak światowe jak i francuskie media, które w przeszłości raczej nie zajmowały się szczegółami życia prywatnego prezydentów. François Hollande powiedział, że żałuje „naruszenia jego prywatnego życia” i myśli o krokach prawnych, jednak nie zaprzeczył istnieniu samego romansu^[27]. Po kilkunastu dniach François Hollande oficjalnie ogłosił rozstanie z Valérie Trierweiler^[28].

Jego bratem był muzyk jazzowy Philippe Hollande (1952–2017)^[29].

Wybrane publikacje

• La gauche bouge (współautor, pod pseudonimem Jean-François Trans), 1985.
• L’Heure des choix. Pour une économique politique (współautor, z Pierre’em Moscovicim), 1991.
• L’Idée socialiste aujourd’hui (współautor), 2001.
• Devoirs de vérité, 2006.

Odznaczenia

• Wielki Mistrz Legii Honorowej – 2012, ex officio
• Wielki Mistrz Orderu Narodowego Zasługi – 2012, ex officio
• Krzyż Wielki Orderu Narodowego – Mali, 2013
• Krzyż Wielki Orderu Świętego Karola – Monako, 2013^[30]
• Order Orła Białego – Polska, 2012^[31]
• Kawaler Krzyża Wielkiego Udekorowany Wielką Wstęgą Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – Włochy, 2012^[32]
• Łańcuch Orderu Króla Abdulaziza – Arabia Saudyjska, 2013
• Order Podwójnego Białego Krzyża I klasy – Słowacja, 2013^[33]
• Wielka Gwiazda Odznaki Honorowej za Zasługi dla Republiki Austrii – Austria, 2013
• Kawaler Krzyża Wielkiego Orderu Lwa Niderlandzkiego – Holandia, 2014^[34]
• Krzyż Wielki Orderu Łaźni – Wielka Brytania, 2014^[35]
• Order Serafinów – Szwecja, 2014
• Łańcuch Orderu Izabeli Katolickiej – Hiszpania, 2015
• Order Wolności – Ukraina, 2017^[36]

Przypisy