Françoise Xenakis

Françoise Xenakis z domu Gargouïl (ur. 27 września 1930 w Blois, Loir-et-Cher, zm. 12 lutego 2018^[1]) – francuska pisarka i publicystka.

Urodziła się w 1930 roku w Blois. Karierę literacką rozpoczęła we wczesnych latach sześćdziesiątych i stała się bardziej znana w latach osiemdziesiątych, kiedy zaczęła pracować w dzienniku Le Matin de Paris, a także w programie telewizyjnym Télématin. W 1953 r. poślubiła Iannisa Xenakisa, który później stał się jednym z najważniejszych kompozytorów klasycznych powojennej awangardy, z którym mieli córkę Mâkhi Xenakis, rzeźbiarkę i malarkę.

Wybrane prace

• Le Petit Caillou (1963)
• Des dimanches et des dimanches (1965)
• Aux lèvres pour que j'aie moins soif (1970)
• Écoute (1971)
• Et alors les morts pleureront (1972)
• Moi, j'aime pas la mer (1974)
• L'écrivain ou La sixième roue du carrosse (1975)
• Elle lui dirait dans l'île (1978)
• La Natte coupée (1982)
• Zut! on a encore oublié Madame Freud (1984)
• La Vie exemplaire de Rita Capuchon (1988)
• Le Temps usé (1992)
• Attends-moi (1993; won the Prix des libraires the same year)
• Désolée, mais ça ne se fait pas (1995)
• Chéri, tu viens pour la photo (1999)
• Mouche-toi, Cléopâtre (1999)
• Maman, je veux pas être empereur (2001)
• Regarde, nos chemins se sont fermés (2002)
• Danielle Mitterrand : la petite fille qui voulait être Antigone (2006)

Przypisy