Frances Tiafoe

Frances Tiafoe

Państwo	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	20 stycznia 1998 Hyattsville
Wzrost	188 cm
Gra	praworęczny, oburęczny bekhend
Status profesjonalny	2015
Zakończenie kariery	aktywny
Trener	Wayne Ferreira
Gra pojedyncza
Wygrane turnieje	1
Najwyżej w rankingu	17 (10 października 2022)
Australian Open	QF (2019)
Roland Garros	2R (2022)
Wimbledon	4R (2022)
US Open	SF (2022)
Gra podwójna
Wygrane turnieje	0
Najwyżej w rankingu	160 (1 listopada 2021)
Australian Open	3R (2021)
Roland Garros	2R (2021, 2022)
Wimbledon	1R (2017, 2018)
US Open	2R (2014)

Frances Tiafoe (ur. 20 stycznia 1998 w Hyattsville) – amerykański tenisista.

Jego rodzice pochodzą z Sierra Leone.

Kariera tenisowa

W 2012 rozpoczął karierę juniorską. Na koniec 2013, jako najmłodszy tenisista w historii, triumfował w Orange Bowl, pokonując w finale Stefana Kozlova 7:6(3), 0:6, 6:3. W swoim ostatnim starcie w gronie juniorów osiągnął półfinał gry pojedynczej podczas US Open 2014.

W czerwcu 2013 zagrał w swoim pierwszym turnieju w gronie seniorów. W lipcu 2014, dzięki otrzymaniu dzikiej karty, wystąpił w kwalifikacjach turnieju Atlanta Open oraz w drabince głównej Citi Open w Waszyngtonie. Podczas US Open 2014 wystąpił w turnieju kwalifikacyjnym w singlu oraz w drabince głównej debla, odnotowując w niej drugą rundę. W maju 2015 osiągnął pierwszą rundę wielkoszlemowego French Open, przegrywając w 1 meczu z Martinem Kližaem 2:6, 4:6, 1:6. Kilka miesięcy później wystąpił w pierwszej rundzie US Open, ulegając w nim Viktorowi Troickiemu 5:7, 4:6, 3:6.

W 2016 wygrał dwa turnieje rangi ATP Challenger Tour w grze pojedynczej. W kwietniu 2017 został finalistą gry podwójnej zawodów rangi ATP World Tour w Houston partnerując Dustinowi Brownowi. W sezonie 2017 dwukrotnie triumfował również w cyklu ATP Challenger Tour.

Pod koniec lutego 2018 Tiafoe zagrał z dziką kartą w turnieju ATP World Tour w Delray Beach, gdzie wygrał premierowy tytuł w zawodach tej rangi. Wyeliminował m.in. w drugiej rundzie Juana Martína del Potra po trzysetowym meczu, a w finale wynikiem 6:1, 6:4 Petera Gojowczyka^[1]. W maju awansował do finału zawodów w Estoril, w którym uległ João Sousie 4:6, 4:6.

W 2019 roku podczas Australian Open osiągnął pierwszy wielkoszlemowy ćwierćfinał w grze pojedynczej. W meczu o półfinał przegrał z Rafaelem Nadalem w trzech setach.

W październiku 2021 roku jako kwalifikant zanotował finał rozgrywek rangi ATP Tour 500 w Wiedniu. W meczu mistrzowskim przegrał 5:7, 4:6 z Alexandrem Zverevem. W sezonie 2022 Amerykanin ponownie wystąpił w spotkaniu o tytuł zawodów w Estoril. Tym razem został pokonany w nim w dwóch setach przez Sebastiána Báeza. W tym samym sezonie osiągnął finał turnieju w Tokio, w którym przegrał z Taylorem Fritzem 6:7(3), 6:7(2).

Najwyżej sklasyfikowany w rankingu singlistów był na 17. miejscu (10 października 2022)^[2], natomiast w zestawieniu deblistów na 160. pozycji (1 listopada 2021).

Finały w turniejach ATP Tour

Gra pojedyncza (1–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Zwycięzca	1.	25 lutego 2018	Delray Beach	Twarda	Peter Gojowczyk	6:1, 6:4
Finalista	1.	6 maja 2018	Estoril	Ceglana	João Sousa	4:6, 4:6
Finalista	2.	31 października 2021	Wiedeń	Twarda (hala)	Alexander Zverev	5:7, 4:6
Finalista	3.	1 maja 2022	Estoril	Ceglana	Sebastián Báez	3:6, 2:6
Finalista	4.	9 października 2022	Tokio	Twarda	Taylor Fritz	6:7(3), 6:7(2)

Gra podwójna (0–1)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	16 kwietnia 2017	Houston	Ceglana	Dustin Brown	Julio Peralta Horacio Zeballos	6:4, 5:7, 6–10

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP, Association of Tennis Professionals [dostęp 2016-01-23]  (ang.).
• Profil na stronie ITF, International Tennis Federation [dostęp 2016-01-23]  (ang.).
• Profil na stronie Pucharu Davisa, Davis Cup [dostęp 2016-01-23]  (ang.).