Francesco Canali
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 14 października 1764 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 11 kwietnia 1835 |
| Miejsce pochówku | |
| Biskup Tivoli | |
| Okres sprawowania | 1820–1827 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Diakonat | 23 grudnia 1786 |
| Prezbiterat | 20 grudnia 1788 |
| Kreacja kardynalska | 30 września 1831 |
| Kościół tytularny | San Clemente |
| Data konsekracji | nieznana | ||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | nieznany | ||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||
Francesco Canali (ur. 14 października 1764 w Perugii, zm. 11 kwietnia 1835 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 14 października 1764 roku w Perugii, jako syn Giuseppego Canaliego i Antonii Dati[1]. Studiował na Uniwersytecie w Perugii, gdzie uzyskał doktorat z filozofii i teologii[1]. 23 grudnia 1786 roku przyjął święcenia diakonatu, a 20 grudnia 1788 – prezbiteratu[2]. Podczas francuskiej okupacji Rzymu, przebywał na wygnaniu[1]. 26 września 1814 roku został biskupem Spoleto[2]. W 1820 roku, początkowo został administratorem diecezji Tivoli), a po kilku miesiącach – pełnoprawnym ordynariuszem[1]. W 1827 roku zrezygnował z zarządzania diecezją, zostając jednocześnie tytularnym arcybiskupem Larisy[2]. 30 września 1831 roku został kreowany kardynałem in pectore[2]. Jego nominacja na kardynała prezbitera została ogłoszona na konsystorzu 23 czerwca 1834 roku i nadano mu kościół tytularny San Clemente[2]. Zmarł 11 kwietnia 1835 roku w Rzymie[1].
Przypisy
Media użyte na tej stronie
Kardinal Francesco Canali (1764-1835)