Francesco Cennini de’ Salamandri
| Kardynał biskup | |
| Data i miejsce urodzenia | 21 listopada 1566 Sarteano |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 2 października 1645 Rzym |
| Prefekt Kongregacji Soborowej | |
| Okres sprawowania | 1644–1645 |
| Wyznanie | katolicyzm |
| Kościół | rzymskokatolicki |
| Prezbiterat | 1591 |
| Sakra biskupia | 21 października 1612 |
| Kreacja kardynalska | 11 stycznia 1621 Paweł V |
| Kościół tytularny | S. Marcello diecezja Porto-Santa Rufina |
| Data konsekracji | 21 października 1612 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Konsekrator | Giovanni Garzia Millini | ||||||||
| Współkonsekratorzy | Alessandro Ludovisi Lorenzo Landi | ||||||||
| |||||||||
Francesco Cennini de’ Salamandri (ur. 21 listopada 1566 w Sarteano, zm. 2 października 1645 w Rzymie) – włoski kardynał.
Życiorys
Urodził się 21 listopada 1566 roku w Sarteano, jako syn Curzia Cenniniego i Iacomy Franceschi[1]. Studiował na Uniwersytecie Sieneńskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. W 1591 roku przyjął święcenia kapłańskie[2]. Wkrótce potem został archiprezbiterem katedry w Chiusi i wikariuszem generalnym diecezji. Po kilku latach, wyjechał do Rzymu, gdzie wstąpił na służbę do Kurii Rzymskiej[1]. 1 października 1612 roku został wybrany biskupem Amelii, a dwadzieścia dni później przyjął sakrę[2]. W 1618 roku został nuncjuszem w Hiszpanii oraz łacińskim patriarchą Jerozolimy[2]. 11 stycznia 1621 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny S. Marcello[2]. W tym samym roku zrezygnował z nuncjatury[2]. Dwa lata później został przeniesiony do diecezji Faenzy, jednak zarządzał nią poprzez wikariuszów[1]. Urban VIII powierzył mu prowadzenie negocjacji z księciem Urbino Franciszkiem Marią Della Rovere o uznanie praw Państwa Kościelnego w księstwie, w przypadku gdy władca, jak się wydawało, prawdopodobnie umrze bez spadkobierców[1]. Kardynał odwiedził księcia i przekonał go, by nie ulegał namowom cesarza Ferdynanda Habsburga i księcia Toskanii Ferdynanda Medyceusza[1]. W listopadzie 1623 roku della Rovere podpisał dokument, przyznający prawa Kurii Rzymskiej[1]. 25 lutego 1641 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Sabina[2]. Około 1643 roku zrezygnował z zarządzania diecezją Faenza, a rok później został prefektem Kongregacji Soborowej[2]. Pełnił także rolę biskupa diecezji Porto-Santa Rufina i subdziekana Kolegium Kardynalskiego[1]. Zmarł 2 października 1645 roku w Rzymie[1].