Francesco Damiani

Francesco Damiani
Data i miejsce urodzenia4 października 1958
Bagnacavallo
ObywatelstwoWłochy
Wzrost190 cm
Masa ciała98 kg
Styl walkipraworęczny
Kategoria wagowaciężka
Bilans walk zawodowych
Liczba walk32
Zwycięstwa30
Przez nokauty24
Porażki2

Francesco Damiani (ur. 4 października 1958 w Bagnacavallo[1]) – włoski bokser kategorii ciężkiej i superciężkiej, wicemistrz olimpijski z 1984 i zawodowy mistrz świata organizacji WBO.

Kariera amatorska

Wystąpił w wadze ciężkiej (ponad 81 kg) na igrzyskach olimpijskich w 1980 w Moskwie, gdzie pokonał Teodora Pîrjola, a w ćwierćfinale przegrał z przyszłym srebrnym medalistą Piotrem Zajewem z ZSRR[1].

Zwyciężył w wadze superciężkiej (ponad 91 kg) na mistrzostwach Europy w 1981 w Tampere, wygrywając w półfinale z Ullim Kadenem z NRD i w finale z Wiaczesławem Jakowlewem ze Związku Radzieckiego[2]. Sprawił sensację na mistrzostwach świata w 1982 w Monachium wygrywając w ćwierćfinale z trzykrotnym mistrzem olimpijskim i dwukrotnym mistrzem świata Teófilo Stevensonem z Kuby. Następnie pokonał Petyra Stoimenowa z Bułgarii, a w finale uległ Tyrellowi Biggsowi z USA[3].

Obronił złoty medal na mistrzostwach Europy w 1983 w Warnie, wygrywając kolejno z Istvánem Lévaiem z Węgier, Petyrem Stoimenowem i w finale z Ullim Kadenem[4]. Zdobył srebrny medal w wadze superciężkiej na igrzyskach olimpijskich w 1984 w Los Angeles. Pokonał m.in. Roberta Wellsa z Wielkiej Brytanii w półfinale, a w finale ponownie przegrał z Tyrellem Biggsem[1].

Był amatorskim mistrzem Włoch w wadze ciężkiej (ponad 81 kg) w 1978[5], 1979[6] i 1980[7].

Kariera zawodowa

Francesco Damiani przeszedł na zawodowstwo w 1985. Wygrał pierwsze 27 walk, w tym zdobył w październiku 1987 tytuł zawodowego mistrza Europy (EBU) w kategorii ciężkiej po pokonaniu Andersa Eklunda. Dwukrotnie skutecznie bronił tego pasa. 29 października 1988 w Mediolanie pokonał przez techniczny nokaut w 5. rundzie Tyrella Biggsa, rewanżując mu się za dwie porażki w czasach amatorskich.

6 maja 1989 w Syrakuzach zdobył nowo utworzony tytuł zawodowego mistrza świata wagi ciężkiej organizacji WBO po pokonaniu przez nokaut w 3. rundzie Johnny’ego du Plooya z Południowej Afryki. Obronił tytuł wygrywając z Danielem Eduardo Neto przez techniczny nokaut w 2. rundzie 16 grudnia 1989 w Cesenie. Stracił pas mistrza świata 11 stycznia 1991 w Atlantic City, gdy Ray Mercer pokonał go przez nokaut w 9. rundzie, łamiąc mu nos. Była to pierwsza zawodowa przegrana Damianiego. Potem stoczył jeszcze cztery walki, wygrywając trzy pierwsze z nich, m.in. z byłym mistrzem świata WBA Gregiem Page’em. W kolejnej walce 23 kwietnia 1993 w Memphis przegrał przez techniczny nokaut w 8. rundzie z Oliverem McCallem. Była to ostatnia walka zawodowa Damianiego[8].

Przypisy

  1. ↑ a b c Francesco Damiani, olympedia.org [dostęp 2020-06-29] (ang.).
  2. ↑ 24.European Championships – Tampere, Finland – May 2-10 1981, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  3. ↑ 3.World Championships – Munich, FRG – May 4-15, 1982, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  4. ↑ 25.European Championships – Varna, Bulgaria – May 7-15 1983, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  5. ↑ Italian National Championships – Castelfranco Veneto – December 1978, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  6. ↑ Italian National Championships – Fano – December 1979, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  7. ↑ Italian National Championships – Terracina – December 1980, amateur-boxing.strefa.pl [dostęp 2017-11-11] (ang.).
  8. ↑ Wykaz walk zawodowych Damianiego, boxrec.com [dostęp 2017-11-11] (ang.).

Media użyte na tej stronie

Boxing pictogram.svg
Pictograms of Olympic sports - Boxing. This is unofficial sample picture. Images of official Olympic pictograms for 1948 Summer Olympics and all Summer Olympics since 1964 can be found in corresponding Official Reports.