Francesco Ragonesi

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	25 września 1904
Konsekrator	Rafael Merry del Val
Współkonsekratorzy	Antonio Maria Grasselli; Domenico Rinaldi
Konsekrowani biskupi
Francisco Simón y Ródenas	30 października 1904
Atanasio María Vicente Soler y Royo	19 maja 1907
Manuel Antonio Arboleda y Scarpetta	29 czerwca 1907
Ramón Plaza y Blanco	9 listopada 1913
Antonio Álvaro y Ballano	7 grudnia 1913
Juan Plaza y García	27 grudnia 1913
Enrique Reig y Casanova	8 listopada 1914
José Miralles y Sbert	15 listopada 1914
Francisco Javier de Irastorza y Loinaz	22 listopada 1914
Francisco de Paula Mas y Oliver	4 lipca 1915
Francisco Muñoz e Izquierdo	15 października 1916
Emilio Jiménez Pérez	7 kwietnia 1918
Mateo Múgica y Urrestarazu	20 maja 1918
Gabriel Llompart y Jaume Santandreu	15 września 1918
Marcial López y Criado	20 października 1918
Nicolás Gonzalez Pérez	30 listopada 1918
Enrique Pla y Deniel	8 czerwca 1919
Zacarías Martínez y Núñez	15 czerwca 1919
Valentín Comellas y Santamaría	16 maja 1920
Justí Guitart y Vilardebó	23 maja 1920
Francisco Frutos y Valiente	9 stycznia 1921

Francesco Ragonesi
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Włochy
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1850 ; Bagnaia
Data i miejsce śmierci	14 września 1931 ; Poggio a Caiano
	Prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej
Okres sprawowania	1926–1931
	Nuncjusz w Hiszpanii
Okres sprawowania	1913–1921
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Nominacja biskupia	16 września 1904
Sakra biskupia	25 września 1904
Kreacja kardynalska	7 marca 1921; Benedykt XV
Kościół tytularny	S. Marcello

Francesco Ragonesi (ur. 21 grudnia 1850 w Bagnaia, zm. 14 września 1931 w Poggio a Caiano) – włoski kardynał, prefekt Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej w latach 1926–1931.

Życiorys

Kształcił się w seminariach w Viterbo i Rzymie. Na Ateneum "S. Apolinare" uzyskał doktoraty z filozofii, teologii i utroque iure. Po święceniach kapłańskich pracował duszpastersko w rodzinnej diecezji Viterbo m.in. będąc przez 25 lat profesorem historii i Pisma Świętego w seminarium diecezjalnym. W latach 1885–1904 był archidiakonem katedry, wikariuszem kapitulnym i wikariuszem generalnym diecezji. W roku 1889 obdarzony godnością prałata. 7 września 1904 mianowany delegatem apostolskim i nadzwyczajnym wysłannikiem do Kolumbii. W czasie podróży był świadkiem otwarcia Kanału Panamskiego.

Z funkcją delegata wiązała się również godność biskupia. Nominację otrzymał 16 września 1904. Otrzymał arcybiskupią stolicę tytularną Mira. Sakry udzielił mu kardynał Rafael Merry del Val. W latach 1913–1921 nuncjusz w Hiszpanii. W tym okresie konsekrował dwóch przyszłych kardynałów hiszpańskich: Enrique Pla y Deniel i Enrique Reig y Casanova. Na konsystorzu z 1921 roku kreowany kardynałem prezbiterem. Brał udział w konklawe 1922. Od 1926 do śmierci był prefektem Sygnatury Apostolskiej. W latach 1928–1929 kamerling Świętego Kolegium Kardynałów.

Prefekci Trybunału Sygnatury Sprawiedliwości	Giovanni Arcimboldi (1484–1488) Antoniotto Pallavicini (1491?–1493) Giovanni Antonio Sangiorgio (1493–1509) Leonardo Grosso della Rovere (1509–1520) Lorenzo Campeggio (1520–1539) Giacomo Simoneta (1539–1539) Bartolomeo Guidiccioni (1540–1549) Girolamo Verallo (1550–1555) Fabio Mignanelli (1555–1557) Antonio Trivulzio (1557–1559) Giacomo Puteo (1559–1563) Ludovico Simonetta (1563–1568) Gianpaolo Della Chiesa (1568–1575) Alessandro Sforza (1575–1581) Alessandro Riario (1581–1585) Giovanni Battista Castrucci (1585–1595) Bartolomeo Ferratini, proprefekt (1595–1599) Cinzio Passeri Aldobrandini (1599–1610) Maffeo Barberini (1610–1623) Berlinghiero Gessi, proprefekt (1623–1623) Francesco Barberini (1623–1628) Antonio Barberini (1628–1633) Berlinghiero Gessi (1633–1639) Francesco Barberini (1639–1640) Giulio Cesare Sacchetti (1640–1661) Flavio Chigi (1661–1693) Fulvio Astalli, proprefekt (1693–1696) Giovanni Giacomo Cavallerini (1696–1699) Fabrizio Spada, proprefekt (1699–1700), prefekt (1700–1717) Bernardino Scotti, proprefekt (1717–1718), prefekt (1718–1726) Lorenzo Corsini (1726–1730) Alamanno Salviati (1730–1733) Neri Maria Corsini (1733–1769) Andrea Corsini (1769–1795) Leonardo Antonelli (1795–1801) Ercole Consalvi (1801–1817) Antonio Dugnani (1817–1818) Diego Innico Caracciolo (1818–1820) Giovanni Battista Quarantotti (1820–1820) Wakat (1820–1825) Giuseppe Spina (1825–1828) Giovanni Francesco Falzacappa (1828–1840) Antonio Domenico Gamberini (1840–1841) Vincenzo Macchi (1841–1854) Mario Mattei (1854–1858) Pietro Marini (1858–1863) Camillo di Pietro (1863–1867) Carlo Sacconi (1867–1877) Teodolfo Mertel (1877–1878) Carlo Luigi Morichini (1878–1879) Wakat (1879–1884) Luigi Serafini (1884–1885) Isidoro Verga (1885–1888) Luigi Pallotti (1889–1890)
Prefekci Sygnatury Łaski	Antoniotto Pallavicini (1491–1503) Giovanni Antonio Sangiorgio (1503–1504) Clemente Grosso della Rovere (1504–1504) Galeotto Franciotti della Rovere (1504–1508) Pietro Accolti, główny referendarz (1508–1511), prefekt (1511–1532) Paolo Emilio Cesi (1532?–1537) Giacomo Simoneta (1537–1539) Pierpaolo Parisio (1539–1545) Niccolò Ardinghelli (1545–1547) Bartolomeo Guidiccioni (1547–1549) Francesco Sfondrati (1550–1550) Giovanni Angelo Medici (1550–1559) Vitellozzo Vitelli (1560–1568) Gianantonio Capizucchi (1568–1569) Antonio Carafa (1569–1591) Paolo Emilio Sfondrati (1591–1618) Scipione Caffarelli-Borghese (1618–1633) Antonio Barberini (1633–1667) Camillo Francesco Maria Pamphili, proprefekt (1645–1647) Giacomo Rospigliosi (1667–1684) Benedetto Pamphili (1685–1730) Antonio Felice Zondadari (1730–1737) Giuseppe Firrao (1737–1744) Prospero Colonna di Sciarra (1744–1765) Giovanni Costanzio Caracciolo (1765–1780) Gregorio Antonio Maria Salviati (1780–1794) Wakat (1794–1826) Giovanni Caccia-Piatti (1826–1833) Luigi Bottiglia Savoulx (1834–1836) Francesco Tiberi Contigliano (1837–1839)
Prefekci Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1908)	Vincenzo Vannutelli (1908–1914) Michele Lega (1914–1920) Augusto Silj (1920–1926) Francesco Ragonesi (1926–1931) Bonaventura Cerretti (1931–1933) Enrico Gasparri (1933–1946) Massimo Massimi (1946–1954) Giuseppe Bruno (1954–1954) Gaetano Cicognani proprefekt (1954–1959) Francesco Roberti (1959–1969) Dino Staffa (1969–1977) Pericle Felici (1977–1982) Aurelio Sabattani, proprefekt (1982–1983) prefekt (1983–1988) Achille Silvestrini (1988–1991) Gilberto Agustoni, proprefekt (1992–1994), prefekt (1994–1998) Zenon Grocholewski (1998–1999) Mario Francesco Pompedda (1999–2004) Agostino Vallini (2004–2008) Raymond Leo Burke (2008–2014) Dominique Mamberti (od 2014)

Navigation

Nawigacja

Portale tematyczne

Francesco Ragonesi

Życiorys

Bibliografia

Media użyte na tej stronie