Francesco Saverio de Zelada

Francesco Saverio de Zelada
Kardynał prezbiter
Ilustracja
Kraj działania

Państwo Kościelne

Data i miejsce urodzenia

27 sierpnia 1717
Rzym

Data i miejsce śmierci

19 grudnia 1801
Rzym

Miejsce pochówku

Bazylika św. Sylwestra i św. Marcina w Monti

Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania

14 października 1789 – sierpień 1796

Penitencjariusz większy
Okres sprawowania

8 września 1788–19 grudnia 1801

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Sakra biskupia

28 grudnia 1766

Kreacja kardynalska

19 kwietnia 1773
Klemens XIV

Kościół tytularny

Santi Silvestro e Martino ai Monti
Santa Prassede

Sukcesja apostolska
Data konsekracji

28 grudnia 1766

Konsekrator

Klemens XIII

Współkonsekratorzy

Scipione Borghese
Ignazio Reali

Francesco Saverio de Zelada (ur. 27 sierpnia 1717 w Rzymie, zm. 19 grudnia 1801 tamże[1]) – włoski kardynał, pochodzenia hiszpańskiego.

Życiorys

Pochodził z rodziny hiszpańskiej, był synem Juana de Zelady i Manueli Rodríguez[1]. Studiował na Sapienzy, gdzie uzyskał doktorat utroque iure[1]. 23 października 1740 przyjął święcenia kapłańskie[2]. po ukończeniu studiów został referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej i audytorem Kamery Apostolskiej; pracował także w kilku kongregacjach[1]. W 1760 został audytorem Roty Rzymskiej i kanonistą Penitencjarii Apostolskiej a w 1768 – konsultorem Świętego Oficjum[1].

23 grudnia 1766 został wybrany arcybiskupem tytularnym Petry, a pięć dni później przyjął sakrę[2]. 19 kwietnia 1773 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny Santi Silvestro e Martino ai Monti[2]. Był zagorzałym wrogiem Towarzystwa Jezusowego i jednym z głównych twórców brewe Dominus ac Redemptor, które zarządziło jego kasatę[1]. Od 15 grudnia 1779 do śmierci był Bibliotekarzem Świętego Kościoła Rzymskiego, a od listopada 1780 do października 1786 był proprefektem Kongregacji ds. Biskupów i Zakonników (w czasie nieobecności Francesco Carafy)[1]. W 1781 został archiprezbiterem bazyliki laterańskiej[2]. Od 1783 przez roczną kadencję pełnił rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów, a od 8 września 1788 do śmierci był wielkim penitencjariuszem[1]. 14 października 1789 został mianowany sekretarzem stanu i pełnił tę funkcję do sierpnia 1796[1]. Kiedy papież Pius VI został wzięty do niewoli do Francji, kardynał Zelada udał się do Toskanii, natomiast rolę penitencjariusza przejął Leonardo Antonelli[1].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e f g h i j Zelada, Francesco Saverio de (ang.). The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-10-20].
  2. ↑ a b c d Francesco Saverio Cardinal de Zelada (ang.). catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-10-20].
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej
(1551–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej
(1644-1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej
(od 1829)

Emblem of the Papacy SE.svg

  1. ↑ w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII
Sekretarz Kongregacji ds. Duchowieństwa

Media użyte na tej stronie