Francesco Sfondrati
| Kardynał prezbiter | |
 | |
| Kraj działania | |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | 26 października 1493 |
| Data i miejsce śmierci | 31 lipca 1550 |
| Arcybiskup Amalfi | |
| Okres sprawowania | 1544–1547 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Kreacja kardynalska | 19 grudnia 1544 |
| Kościół tytularny | |
Francesco Sfondrati (ur. 26 października 1493 w Cremonie, zm. 31 lipca 1550 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
Był synem patrycjusza Giovanniego Battista Sfrondatiego i Margherity Homodeo[1]. Sam został patrycjuszem i senatorem w Mediolanie[1]. Studiował łacinę i grekę na Uniwersytecie w Pawii; uzyskał także doktorat z prawa[1]. Od 1518 roku wykładał prawo na kilku uniwersytetach i został doradcą prawnym Karola III Dobrego, Franciszka II Sforzy i cesarza rzymskiego Karola V[1]. W Pawii pełnił także funkcję podesty[1]. Wkrótce potem poznał swoją przyszłą żonę, Annę Visconti, z którą miał siedmioro dzieci, a najstarszy syn, Niccolo został w przyszłości wybrany papieżem[1].
Po śmierci żony (20 listopada 1538) wstąpił do stanu duchownego i niebawem został protonotariuszem apostolskim i referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej[1]. 12 października 1543 został wybrany biskupem Sarno[2]. Rok później, 27 października 1544 został arcybiskupem Amalfi[2]. W międzyczasie pełnił rolę nadzwyczajnego nuncjusza, negocjującego pokój pomiędzy cesarzem Ferdynandem I, a królem Francji Franciszkiem I[1]. 19 grudnia 1544 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał diakonię SS. Nereo e Achilleo[2]. Pełnił potem kilka misji legata[1] i 23 marca 1547 został arcybiskupem (tytuł własny) Capaccio[2]. 9 listopada 1549 został arcybiskupem Cremony (tytuł własny) i pozostał nim do śmierci[2].