Francisco de Borja Téllez-Girón y Pimentel

Francisco de Borja Téllez-Girón y Pimentel
Ilustracja
Francisco de Borja Téllez Girón, książę Osuny pędzla Goi, 1816
Data i miejsce urodzenia6 października 1785
Madryt, Hiszpania
Data i miejsce śmierci21 maja 1820
Madryt, Hiszpania
OjciecPedro de Alcántara Téllez-Girón
MatkaMaría Josefa Pimentel y Téllez-Girón
Żona

Marie-Françoise-Philippine Beaufort-Spontin y Alvarez de Toledo

Dzieci

Pedro de Alcántara Téllez-Girón y Beaufort Spontin, XI książę Osuny (1810–1844)
Mariano Téllez-Girón y Beaufort Spontin, XII książę Osuny (1814–1882)

Odznaczenia
Order Kalatrawy

Francisco de Borja Téllez-Girón y Pimentel, X książę Osuny, Grand Hiszpanii (ur. 6 października 1785 w Madrycie, zm. 21 maja 1820 tamże) – hiszpański arystokrata[1][2].

Życiorys

Rodzice Francisca, księstwo Osuny Pedro i María Josefa Pimentel y Téllez-Girón, należeli do czołowych przedstawicieli hiszpańskiego oświecenia. Roztaczali mecenat nad naukowcami i artystami epoki, do których należeli m.in. Francisco Goya i Leandro Fernández de Moratín. Wychowali swoje dzieci w duchu oświecenia[3]; synów od młodych lat przygotowywano do kariery wojskowej[4].

W 1802 ożenił się z Marie-Françoise-Philippine Beaufort-Spontin y Alvarez de Toledo, z którą miał dwóch synów. W 1807, po śmierci ojca, został X księciem Osuny. Jego starszy syn Pedro odziedziczył tytuł po nim, ale zmarł bezdzietnie. Tytuł przeszedł na młodszego syna Mariana, którego rozrzutny styl życia przyczynił się do ostatecznego roztrwonienia i licytacji majątku książąt Osuny[4].

W 1808 Francisco towarzyszył królowi Ferdynandowi VII w podróży do Bajonny na spotkanie z Napoleonem, w wyniku którego hiszpańscy monarchowie zostali odsunięci od tronu. Następnie złożył przysięgę na wierność Józefowi I Bonaparte, aby miesiąc później po klęsce Francuzów pod Bailén opowiedzieć się przeciwko niemu. Uciekł do Hiszpanii w przebraniu kleryka. Napoleon ogłosił go zdrajcą i wrogiem Hiszpanii i Francji, co wiązało się z konfiskatą majątku i wyrokiem śmierci. W czasie wojny wyzwoleńczej toczonej przeciwko Francuzom przeniósł się z rodziną ze stolicy do Kadyksu, gdzie poparł konstytucję. Z tego powodu popadł w konflikt z matką, zaogniony dodatkowo przez sprawy spadkowe po śmierci księcia Osuny w 1807[4]. Po przywróceniu monarchii absolutnej Ferdynanda VII poparł nowego króla i odzyskał majątek, ale już w 1816 został pozbawiony stanowiska, odmówiono mu także pozwolenia na opuszczenie Madrytu, o które ubiegał się ze względu na zły stan zdrowia. Ostatecznie wyjechał do Pozuelo de Alarcón, gdzie zmarł w 1820[2].

W 1796 otrzymał Order Kalatrawy, jest on widoczny na portrecie pędzla Agustína Esteve, na którym Francisco ma 12 lat i nosi mundur Hiszpańskiej Gwardii Królewskiej. Istnieje także jego portret z 1799 pędzla Beecheya, na którym widnieje razem z młodszym bratem Pedrem[4].

Przypisy

  1. ↑ Francisco de Borja Téllez-Girón y Pimentel, X. duque de Osuna (ang.). www.geni.com. [dostęp 2017-07-08].
  2. ↑ a b Fundación Goya en Aragón: Francisco de Borja Téllez Girón, X duque de Osuna (hiszp.). www.fundaciongoyaenaragon.es. [dostęp 2017-07-08].
  3. ↑ Robert Hughes: Goya. Artysta i jego czas. Warszawa: WAB, 2006, s. 120–122. ISBN 83-7414-248-0. OCLC 569990350.
  4. ↑ a b c d Virginia Albarrán (ed.): El desafío del blanco. Goya y Esteve, retratistas de la Casa de Osuna. Madrid: Museo Nacional del Prado, 2017, s. 27–28. ISBN 978-84-8480-391-1.

Media użyte na tej stronie