Francisco de Remolins

Francisco de Remolins

Kardynał biskup
Data i miejsce urodzenia	1462 Lleida
Data i miejsce śmierci	5 lutego 1518 Rzym
Arcybiskup Sorrento
Okres sprawowania	1501–1512
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Sakra biskupia	1496
Kreacja kardynalska	31 maja 1503 Aleksander VI
Kościół tytularny	SS. Giovanni e Paolo S. Marcello Diecezja Albano

Francisco de Remolins (ur. w 1462 w Lleidzie, zm. 5 lutego 1518 w Rzymie) – hiszpański kardynał.

Życiorys

Urodził się w 1462 roku w Lleidzie^[1]. Studiował na Uniwersytecie Pizańskim, gdzie uzyskał doktorat utroque iure^[2]. W młodości wziął ślub, jednak po pewnym czasie małżonkowie rezeszli się, a sakrament został unieważniony^[2]. Następnie został doradcą Ferdynanda Aragońskiego i nauczycielem Cezara Borgii^[2]. Po przyjęciu święceń kapłańskich został protonotariuszem apostolskim i audytorem Roty Rzymskiej^[2]. W 1496 roku został wybrany biskupem pomocniczym Lleidy i przyjął sakrę^[2]. Dwa lata później, wraz z generałem dominikanów, Gioacchino Torrianim pojechał do Florencji by rozpocząć proces Hieronima Savonaroli^[2]. Wkrótce potem zrezygnował z zarządzania diecezją i został gubernatorem Rzymu, prowadząc represję wobec wrogów papieża (zwłaszcza Orsinich i Colonnów)^[2]. W 1501 roku został arcybiskupem Sorrento^[1]. 31 maja 1503 roku został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Giovanni e Paolo^[1]. Po elekcji Juliusza II, obawiając się represji wobec zwolenników Borgiów, uciekł z Rzymu^[2]. Jednak papież, widząc w nim zdolnego dyplomatę napisał do niego przyjazny list i nakłonił do powrotu^[2]. Udało mu się uzyskać dziedzictwo Romanii od Republiki Wenecji^[2]. W 1504 roku został biskupem Fermo. W latach 1511–1513 był wicekrólem Neapolu^[2]. W 1511 roku został archiprezbiterem bazyliki liberiańskiej, a rok później zrezygnował z archidiecezji Sorrento^[1]. Pełnił rolę administratora apostolskiego Perugii (1503–1506), Palermo (1512–1518), Sarno (1513–1517), Gallipoli (1513–1518) i Lavelli (1515)^[1]. 16 marca 1517 roku został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano^[1]. Zasiadał w trzyosobowej komisji kardynalskiej, która sądziła Bandinella Sauliego, Adriana Castello i Alfonsa Petrucciego za próbę otrucia Leona X (Petrucci został skazany na śmierć)^[2]. Zmarł 5 lutego 1518 roku w Rzymie^[2].

Przypisy