Franciszek Bukaty

Franciszek Bukaty
Pomian
Data urodzenia	sierpień 1747
Data śmierci	15 czerwca 1797
Ojciec	Benedykt Bukaty
Matka	Zofia Wolbekówna
Żona	Barbara Prozorówna
Dzieci	Zofia Bukata
Odznaczenia

Franciszek Bukaty
Data urodzenia	1747
Data śmierci	1797
minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii
Okres	od 1772 do 1785
Poprzednik	Tadeusz Burzyński

Franciszek Bukaty herbu Pomian (ur. w sierpniu 1747, zm. 15 czerwca 1797) – polski dyplomata czasów stanisławowskich, szambelan królewski, wolnomularz, w 1792 odznaczony Orderem Orła Białego^[1], chargé d’affaires Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w latach 1775-1777 i 1788-1789, minister rezydent Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w 1777 roku, minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w 1787 roku i w latach 1793-1795^[2], poseł nadzwyczajny Rzeczypospolitej w Londynie w 1792 roku^[3]

Życiorys

Był siódmym i najmłodszym synem Benedykta Bukatego i Zofii Wolbekówny^[4]. Brat Tadeusza Józefa Bukatego, biskupa sufragana żmudzkiego.

Bukaty pełnił misję wpierw Chargé d’affaires, a potem posła i ambasadora Rzeczypospolitej Obojga Narodów w Londynie w latach 1772–1785. Był sąsiadem Tadeusza Burzyńskiego. Gdy Burzyński zmarł w 1773 roku w czasie podróży do Włoch (udał się tam w celach zdrowotnych), Bukaty automatycznie zastąpił zmarłego. W 1785 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława^[5].

Początkowo, mimo opanowania szyfru dyplomatycznego i języka angielskiego, nie mógł aktywnie uczestniczyć w rautach dyplomatów w brytyjskiej stolicy, z powodu zarówno niskiej (początkowo) rangi dyplomatycznej, jak i z powodu młodego wieku, niewielkiego doświadczenia i braku pieniędzy.

Początkowo rolę jego łącznika z dworem Jerzego III pełnił John Lind, angielski prawnik przyjazny Polsce. Przez jakiś czas król Stanisław August Poniatowski zamyślał uczynić z Anglika ambasadora, to jednak wywołało zdziwienie w Londynie, ponieważ Brytyjczykowi nie wolno było reprezentować innego państwa we własnym kraju.

W 1789 roku Bukaty został w końcu "ambasadorem nadzwyczajnym". Stanisław August zdecydował się ostatecznie na ten krok, ponieważ dowiedział się, że Brytyjczycy zastanawiali się nad sensem posiadania ambasady w Warszawie, skoro Polska nie utrzymywała go w stolicy Wielkiej Brytanii. W 1792 roku został zatwierdzony jako poseł nadzwyczajny i pełnomocnik konfederacji targowickiej w Londynie^[6].

Bukaty polepszył swą sytuację przez bogaty ożenek. Jego żoną została Barbara z Prozorów, córka wojewody witebskiego Józefa Prozora^[7][8]. Ze związku narodziła się córka Zofia.

Po śmierci Bukatego Barbara powtórnie wyszła za mąż za Ksawerego Lipskiego^[8] - syna Tadeusza Lipskiego (1725–1796), kasztelana łęczyckiego, generała-lejtnanta i komediopisarza.

Ostatnie lata życia Bukaty spędził w Sierhiejewiczach, dobrach które otrzymała jego żona Barbara w posagu od ojca, Józefa Prozora. Franciszek Bukaty został pochowany obok rodziny żony w kościele w Dudziczach, majątku należącym do Prozorów, a następnie siostry Barbary z Prozorów, Róży za Stanisławem Jelskim, marszałkiem powiatu ihumeńskiego^[9].

Przypisy

Bibliografia

• Zofia Libiszowska: Życie polskie w Londynie w XVIII wieku. Warszawa: Instytut wydawniczy PAX, 1972.
• Zofia Libiszowska: Misja polska w Londynie w latach 1769–1795. Łódź: 1966.
• Bronisław Dembiński: Bukaty Franciszek. W: Polski Słownik Biograficzny. T. 3: Brożek Jan – Chwalczewski Franciszek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności – Skład Główny w Księgarniach Gebethnera i Wolffa, 1937, s. 114–115. Reprint: Kraków: Zakład Narodowy im. Ossolińskich 1989, ​ISBN 83-04-03291-0​

Linki zewnętrzne

• Bukaty Franciszek (1747-1797) dyplomata (t. 3 s. 114) (drzewo)
• Bukaty Franciszek, [w:] Encyklopedia PWN [online] [dostęp 2008-01-18] .