Franciszek II Burbon

Franciszek II
Król Obojga Sycylii
Okres	od 22 maja 1859 do 20 marca 1861
Poprzednik	Ferdynand II Burbon
Następca	brak
Dane biograficzne
Dynastia	Burbonowie Sycylijscy
Data i miejsce urodzenia	16 stycznia 1836 Neapol
Data i miejsce śmierci	27 grudnia 1894 Arco
Ojciec	Ferdynand II Burbon
Matka	Maria Krystyna Sabaudzka
Żona	Maria Zofia Bawarska
Dzieci	Krystyna
Odznaczenia

Franciszek II, właśc., wł. Francesco d'Assisi Maria Leopoldo (ur. 16 stycznia 1836, zm. 27 grudnia 1894) – król Obojga Sycylii w latach 1859–1861, Sługa Boży Kościoła katolickiego.

Syn i następca Ferdynanda II Burbona, oraz jego żony Marii Krystyny Sabaudzkiej. Franciszek II był ostatnim królem Neapolu z dynastii Burbonów. Rodzice zaniedbali jego edukację, a dorosły Franciszek okazał się człowiekiem słabego charakteru, podatnym na wpływy macochy – Marii Teresy Habsburg, arcyksiężniczki austriackiej, księży i stronnictwa reakcyjnego na dworze sycylijskim.

8 stycznia 1859 poślubił Marię Zofię Wittelsbach, księżniczkę bawarską i młodszą siostrę cesarzowej austriackiej – Elżbiety "Sissi". Ich jedynym dzieckiem była córka Krystyna.

Tron

Franciszek II z żoną

Franciszek odziedziczył tron po śmierci ojca (22 maja 1859). Tego samego roku mianował premierem Carla Filangieriego – ten zdając sobie sprawę ze znaczenia kolejnych zwycięstw armii francusko–piemonckiej w Lombardii, doradził Franciszkowi zaakceptowanie przymierza z Sardynią (proponowanego przez Camilla Cavoura). Cavour zaproponował podzielenie ziemi papieskich między Sardynię i Sycylię, jednak król odmówił zawarcia tego przymierza twierdząc, iż jest to świętokradztwo. Filangieri natomiast mocno popierał projekt konstytucji, twierdząc, że tylko ona może uratować dynastię. Król odmówił ponownie i premier podał się do dymisji.

Problemy

W Kalabrii i na Sycylii rewolucyjne partie ciągle spiskowały, aby obalić Franciszka. W tym samym czasie Giuseppe Garibaldi przygotowywał swoją wyprawę na południe. Spiski na Sycylii zostały wykryte, a winni surowo ukarani; mimo tego Rosalinowi Pile i Francesku Crispiemu udało się wzniecić powstanie, które wykorzystał Garibaldi. W maju 1860 wylądował w miejscowości Marsala^[1], wraz ze słynnym tysiącem czerwonych koszul. Opanowanie Sycylii zajęło Garibaldiemu kilka dni przy minimalnych stratach własnych. Ludność wyspy wiwatowała na jego cześć.

Pałac Królewski w Neapolu

Te wydarzenia wreszcie przestraszyły Franciszka, który zgodził się na uchwalenie konstytucji, ale to z kolei spowodowało rozruchy w Neapolu i dymisje kolejnych ministrów. Nowym premierem został Liborio Romano. Dezintegracja armii i marynarki, wywołała apatię społeczeństwa. Cavour wysłał jeden z piemonckich oddziałów na granicę, żeby obserwował dalszy rozwój wydarzeń. Garibaldi przekroczył cieśninę mesyńską i kierował się na północ – wszędzie przyjmowano go jak wyzwoliciela. Wreszcie po długich wahaniach, naradziwszy się z Romanem i na apel samego Garibaldiego, 6 września Franciszek opuścił Neapol. Towarzyszyła mu żona Maria Zofia, dwór oraz dyplomaci (oprócz francuskich i angielskich). Wszyscy udali się morzem do Gaety^[1], gdzie stacjonowała większa część armii. Następnego dnia entuzjastycznie witany Garibaldi wkroczył do Neapolu i powołał prowizoryczny rząd.

Król Sabaudii, Wiktor Emanuel II zdecydował się na inwazję na ziemie papieskie i dalej do Królestwa Obojga Sycylii. 1 i 2 października oddziały Garibaldiego pokonały neapolitańskich rojalistów pod Volturno^[1]; w tym samym czasie padła Kapua.

Jedynie Gaeta, Messina i Civitella del Tronto dalej stawiały opór – ich oblężenie rozpoczęło się 6 listopada. Królewscy małżonkowie zachowywali się spokojnie i z godnością, nawet gdy przybyła francuska flota. Stawiali opór aż do 12 lutego 1861, kiedy Gaeta skapitulowała. Królestwo Obojga Sycylii, zgodnie z wynikami przeprowadzonego plebiscytu, zostało włączone do Królestwa Włoch^[1].

Franciszek i Maria Zofia wiedli później wędrowne życie, podróżując po Austrii, Francji i Bawarii. Franciszek zmarł w Arco, w Trydencie (wówczas na terytorium Austro-Węgier, obecnie w północnych Włoszech). Maria, umierając w roku 1925, liczyła sobie 83 lata.

W grudniu 2020 roku kardynał Crescenzio Sepe rozpoczął jego proces beatyfikacyjny na poziomie archidiecezji Neapolu^[2].

Przypisy