Franciszek Jarzębiński

Franciszek Jarzębiński

Franciszek Jarzębiński (przed 1920)
major piechoty
Data i miejsce urodzenia	9 sierpnia 1895 Stary Sącz
Data śmierci	?
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie
Jednostki	c. k. 20 pułk piechoty 38 pułk piechoty 48 pułk piechoty PKU Lwów Miasto PKU Lwów Powiat PKU Lwów Miasto KRU Stanisławów
Stanowiska	komendant pododcinka kapelmistrz pułku I referent kierownik referatu komendant PKU komendant RU
Główne wojny i bitwy	wojna polsko-ukraińska obrona Lwowa wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Franciszek Jarzębiński (ur. 9 sierpnia 1895 w Starym Sączu, zm. ?) – major piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się 9 sierpnia 1895 w Starym Sączu w rodzinie mieszczańskiej^[1][2]. Od najmłodszych lat interesował się muzyką^[1]. W wieku młodzieńczym uczył się gry na skrzypcach u prof. Szybiaka w Starym Sączu, a od 1909 – równolegle z nauką w szkole średniej – kształcił się w zakresie harmonii muzyki^[1]. Później, podczas służby wojskowej we Lwowie kontynuował naukę muzyki u dr. Chybińskiego i prof. Stanisława Szawłowskiego^[1].

Został żołnierzem c. i k. armii i podczas I wojny światowej został mianowany na stopień podporucznika rezerwy piechoty z dniem 1 lutego 1917^[3]. Do 1918 był oficerem rezerwy 20 pułku piechoty^[4]. U kresu wojny w październiku 1918 jako podporucznik rezerwy 20 pułku piechoty otrzymał 3-miesięczny urlop celem studiów w Wyższej Szkole Leśnictwa we Lwowie; wówczas wstąpił do tamtejszego oddziału Polskiej Organizacji Wojskowej^[5].

W listopadzie 1918 w stopniu podporucznika uczestniczył w obronie Lwowa w 1918 w trakcie wojny polsko-ukraińskiej na stanowisku komendanta prawego pododcinka sektora Bema (jego podkomendni byli określanie jako „bemacy”)^[6][7]. Jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia porucznika^[8].

W 1919 został kapelmistrzem 38 pułku piechoty we Lwowie, w 1920 był w stopniu porucznika w tej jednostce^[1]. W 1920 został skierowany na front wojny polsko-bolszewickiej^[1]. W tym samym roku został współpracownikiem krakowskiego czasopisma „Muzyka i Śpiew”^[1]. Został awansowany na stopień kapitana piechoty, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[9][10]. Został przydzielony do PKU Lwów Miasto, pozostając oficerem nadetatowym 48 pułku piechoty ze Stanisławowa. 21 czerwca 1923 roku został przydzielony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Powiat na stanowisko I referenta^[11][12][13]. W lutym 1926 roku został wyznaczony na stanowisko kierownika I referatu administracji rezerw w PKU Lwów Powiat^[14]. W tym czasie został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927^[15]. W lipcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko pełniącego obowiązki komendanta, a w marcu 1932 roku zatwierdzony na stanowisku komendanta PKU Lwów Powiat^[16][17][18]. 15 lipca 1933 został przeniesiony do PKU Lwów Miasto na stanowisko komendanta^[19]. W 1939 pełnił służbę w Komendzie Rejonu Uzupełnień Stanisławów na stanowisku komendanta rejonu uzupełnień^[20].

W latach 30. był członkiem zarządu głównego Towarzystwa Badania Historii Obrony Lwowa i Województw Południowo-Wschodnich^[21][22] (w 1937 także skarbnikiem)^[23].

Po wybuchu II wojny światowej był internowany w Târgoviște (Rumunia), gdzie założył kapelę ludową, po czym na początku 1940 trafił z innymi żołnierzami polskimi przez Budapeszt do Kaisersteinbruch n/Zeite t.j. do Stalagu XVII A1^[24]. Następnie przebywał w Oflagu VI E Dorsten^[25].

Publikacje

• Życie muzyczne w obozie internowanych oficerów polskich w Rumunii i oflagach na terenie Niemiec VI E Dorstein i VI B, Dössel w latach 1939−1945^[26].
• Prawy pododcinek sektora Bema w obronie Lwowa 3–22 listopada 1918 r. w: Obrona Lwowa. 1–22 listopada 1918. Tom 2. Źródła do dziejów walk o Lwów i województwa południowo-wschodnie 1918–1920. Relacje uczestników (1993)^[27].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari^[28]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1933)^[29]
• Krzyż Walecznych (trzykrotnie)^[28]

• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[4]
• Brązowy Medal Waleczności 2 klasy (Austro-Węgry)^[4]
• Krzyż Wojskowy Karola (Austro-Węgry)^[4]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Program „Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką”. Fundacja „Polsko-Niemieckie Pojednanie”. [dostęp 2019-09-12].