Franciszek Kilian

Franciszek Kilian
Sługa Boży
Ilustracja
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

10 października 1895
Zawada (powiat starogardzki)

Data i miejsce śmierci

10 listopada 1941
Auschwitz-Birkenau

Sekretarz generalny pallotyńskiego Zarządu Generalnego w Rzymie
Okres sprawowania

1932 do 1937

Rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie
Okres sprawowania

1927–1928

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Inkardynacja

pallotyni

Prezbiterat

9 lipca 1922

ilustracja
Wspomnienie

2 marca

Franciszek Kilian, SAC (ur. 10 października 1895 w Zawadzie, zm. 10 listopada 1941[1] w obozie koncentracyjnym Auschwitz-Birkenau w Baraku śmierci) – polski pallotyn, męczennik za wiarę, sługa Boży, w latach 1927–1928 rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Ołtarzewie[2].

Życiorys

Franciszek Kilian urodził się w 1895 na Pomorzu. Nauki gimnazjalne ukończył w Collegium Marianum w Wadowicach. Studia filozoficzne i teologiczne odbył w pallotyńskim Wyższym Seminarium Duchownym Prowincji Niemieckiej Trójcy Przenajświętszej. Święcenia Kapłańskie otrzymał w dniu 9 lipca 1922, po powrocie do kraju został profesorem w Wyższym Seminarium Duchowne w Ołtarzewie. Specjalizował się w zakresie nauk biblijnych na Uniwersytecie Warszawskim, a następnie w Instytucie Biblijnym (Biblicum) w Rzymie. W latach od 1932 do 1937 pełnił funkcję sekretarza generalnego w pallotyńskim Zarządzie Generalnym w Rzymie. Powróciwszy do kraju był profesorem nauk biblijnych w Ołtarzewie i radcą prowincjalnym.

II wojna światowa

W czasie okupacji, wielokrotnie aresztowany, aż w końcu 16 maja 1941 został wtrącony do więzienia na Pawiaku, a następnie przewieziony do niemieckiego obozu koncentracyjnego Auschwitz. Według świadków, obozie odznaczała się jego podstawa, jako człowieka niosącego bliźnim pomoc i oferującego bratnią rozmowę. Skupiał na modlitwach zrozpaczonych więźniów, pocieszał, spowiadał, a nawet w skrytości wygłaszał kazania.

Gdy kapo się dowiedział, że Franciszek Kilian jest księdzem, zmaltretował go, kopnął w brzuch i wyrzucił z komanda pracy. Jako więc niezdolny do zajęć fizycznych ks. Kilian został skazany na śmierć głodową w bloku 11, zwanym blokiem śmierci.

Ks. Franciszek Kilian zmarł śmiercią głodową 10 listopada 1941, a jego szczątki zostały spalone w krematoryjnych piecach.

Jest jednym z 122 Sług Bożych wobec których 17 września 2003 rozpoczął się, proces beatyfikacyjny drugiej grupy męczenników z okresu II wojny światowej[3].

Zobacz też

Przypisy

  1. ↑ Liber Mortuorum, www.pallotyni.pl [dostęp 2018-02-13] (pol.).
  2. ↑ Henryk Kietliński, Słudzy Boży z Polskich Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Pallotyni), Ząbki 2007, s. 12.
  3. ↑ Ks. Franciszek Kilian (SAC) - życiorys. [dostęp 2012-10-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-10-29)].

Bibliografia

  • Henryk Kietliński: Słudzy Boży z Polskich Prowincji Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego (Pallotyni) : ks. Franciszek Bryja SAC, ks. Franciszek Kilian SAC, br. Paweł Krawczewicz SAC, ks. Norbert Jan Pellowski SAC, ks. Jan Szambelańczyk SAC, ks. Stanisław Szulmiński SAC. Ząbki: Apostolicum Wydawnictwo Księży Pallotynów, 2007, s. 11-13. ISBN 978-83-7031-573-3.

Media użyte na tej stronie