Franciszek Kolbusz

Franciszek Jerzy Kolbusz

Data i miejsce urodzenia	11 lipca 1895 Zagorzyce
Data i miejsce śmierci	1940 Kalinin
Poseł V kadencji Sejmu (II RP)
Okres	od 6 listopada 1938 do 2 października 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Prezydent Brześcia nad Bugiem
Okres	od 1938 do 1939
Przynależność polityczna	Obóz Zjednoczenia Narodowego
Poprzednik	Marian Wójcik
Odznaczenia

Franciszek Jerzy Kolbusz (ur. 11 lipca 1895 w Zagorzycach, zm. wiosną 1940 w Kalininie) – kapitan piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, poseł na Sejm IV i V kadencji (1935–1939), ostatni prezydent Brześcia nad Bugiem (1938–1939).

Życiorys

Syn Jakuba i Zofii z Charchutów^[1]. Ukończył gimnazjum w Dębicy oraz szkołę oficerską armii austriackiej. Przez wybuchem I wojny światowej działał w Związku Strzeleckim oraz Związku Walki Czynnej. W czasie konfliktu światowego znalazł się w Legionach Polskich (od 1917 podporucznik w 1 pułku piechoty)^[2], armii austriackiej i POW (kierował obwodem Dębica). W latach 1918–1921 służył w Wojsku Polskim w Galicji Wschodniej (1918–1919) i na Wileńszczyźnie (1919), wziął również udział w III powstaniu śląskim. Zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 w korpusie oficerów piechoty.

Po demobilizacji osiadł w Lucynku na Lubelszczyźnie, gdzie prowadził własne gospodarstwo, później również w Bieżnie na Pomorzu i w latach 30. w majątku rodzinnym żony – Kątach^[3] na Podlasiu. Od 20 września 1921 był żonaty z Ludwiką Stanisławą Błociszewską h. Ostoja (1895–1942), z którą miał dwie córki: Krystynę Helenę i Izabelę Ludwikę (zm. 1976)^[4][1].

Z ramienia Obozu Zjednoczenia Narodowego w 1935 został wybrany na posła na Sejm IV kadencji w okręgu Pińsk, trzy lata później uzyskał reelekcję w okręgu Brześć nad Bugiem. W tym samym roku wybrano go na prezydenta miasta, którym pozostał do agresji sowieckiej na Polskę w 1939. Jesienią 1939 został aresztowany przez NKWD i wysłany do obozu w Ostaszkowie. Po odmowie współpracy z komunistami wywieziono go do Miednoje i zamordowano. Na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie znajduje się jego symboliczny grób (kwatera 211-3-7)^[5].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7101 – 17 maja 1922^[6][7][8]
• Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[9][10]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 11 listopada 1937 „za zasługi na polu pracy społecznej”^[11]
• Krzyż Walecznych trzykrotnie, po raz pierwszy w 1921^[12][13]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921

Zobacz też

• Jeńcy polscy w niewoli radzieckiej (od 1939 roku)
• Obozy NKWD dla jeńców polskich
• Ofiary zbrodni katyńskiej – zamordowani w Kalininie
• Zbrodnia katyńska

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Majewski P., Mazur G. (red.), Posłowie i senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1939. Słownik biograficzny, Tom III: K–Ł, Wydawnictwo Sejmowe, Warszawa 2005, ISBN 83-7059-712-2.
• Nota biograficzna na stronie Biblioteki Sejmowej.

Linki zewnętrzne

• Zdjęcie na stronach Narodowego Archiwum Cyfrowego