Franciszek Korszyński
| Biskup tytularny Orisy | ||
 | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | ||
| Data i miejsce śmierci | ||
| Biskup pomocniczy włocławski | ||
| Okres sprawowania | 1946–1962 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat | 25 lipca 1915 | |
| Nominacja biskupia | 2 maja 1946 | |
| Sakra biskupia | 29 czerwca 1946 | |
| Odznaczenia | ||
 | ||
| Data konsekracji | 29 czerwca 1946 | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość | Włocławek | ||||||||
| Miejsce | |||||||||
| Konsekrator | |||||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||||
| |||||||||
Franciszek Salezy Korszyński[1] (ur. 19 stycznia 1893 w Ręcznie, zm. 3 listopada 1962 w Otwocku) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor nauk teologicznych, rektor Wyższego Seminarium Duchownego we Włocławku w latach 1939–1948, biskup pomocniczy włocławski w latach 1946–1962.
Życiorys
Urodził się 19 stycznia 1893 w Ręcznie. Pierwotnie nazywał się Krupa, zmiany nazwiska dokonał w 1931. W zakresie szkoły średniej kształcił się w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie w Niższym Seminarium Duchownym we Włocławku, gdzie złożył egzamin dojrzałości. W latach 1910–1915 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku[1]. 25 lipca 1915 został wyświęcony na prezbitera przez biskupa Stanisława Zdzitowieckiego[2]. W latach 1916–1919 studiował w szwajcarskim Fryburgu, uzyskując licencjat z teologii, a w latach 1922–1924 pogłębiał studia teologiczne w Instytucie Katolickim w Paryżu, gdzie otrzymał doktorat. Ponadto na Sorbonie zdobył dyplom nauczyciela języka francuskiego w zakresie szkoły średniej[1].
Po powrocie do kraju ze studiów licencjackich podjął pracę we Włocławku jako wikariusz i prefekt w szkołach powszechnych. W latach 1920–1922 pełnił funkcję dyrektora włocławskiego Niższego Seminarium Duchownego[1]. W czasie studiów w Paryżu był kapelanem w zakładzie Sióstr Miłosierdzia św. Kazimierza[3]. W Wyższym Seminarium Duchownym we Włocławku wykładał teologię moralną, ascetyczną i mistyczną, pastoralną, homiletykę i język francuski, ponadto od 1925 pełnił funkcję ojca duchownego, a w latach 1939–1948 piastował urząd rektora. Od 1925 był moderatorem Stowarzyszenia Charystów Diecezji Włocławskiej (organizacji doskonalącej kapłanów), a od 1938 opiekunem Zgromadzenia Sióstr Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi. W latach 1928–1929 redagował „Ateneum Kapłańskie”[1].
W listopadzie 1939 wraz z biskupem Michałem Kozalem, profesorami seminarium i alumnami został aresztowany przez niemieckich okupantów. Był więziony we Włocławku, Lądzie, Inowrocławiu, Poznaniu, Berlinie, Halle, Weimarze i Norymberdze, w końcu w kwietniu 1941 został osadzony w obozie koncentracyjnym w Dachau. Wyzwolony przez wojska amerykańskie w kwietniu 1945, wraz z klerykami wyjechał do Paryża, gdzie studenci VI roku zostali wyświęceni na kapłanów. Do Polski wrócił w maju 1946. Wspomnienia z obozu zawarł w książce Jasne promienie Dachau (1957)[1].
2 maja 1946 został mianowany biskupem pomocniczym diecezji włocławskiej ze stolicą tytularną Orisa. Święcenia biskupie otrzymał 29 czerwca 1946 w katedrze włocławskiej[1]. Konsekrował go Karol Radoński, biskup diecezjalny włocławski, któremu asystowali Stefan Wyszyński, biskup diecezjalny lubelski, i Stanisław Czajka, biskup pomocniczy częstochowski[2]. Na zawołanie biskupie wybrał słowa „Caritas Christi urget nos” (Miłość Chrystusa przynagla nas)[3]. Po śmierci biskupa Karola Radońskiego od marca 1951 do października 1953 zarządzał diecezją włocławską[1] jako wikariusz kapitulny[4]. Był to czas nasilonych ataków władzy komunistycznej na Kościół, dla przykładu rządów w diecezji nie mógł objąć mianowany ordynariuszem Antoni Pawłowski, a funkcjonariusze Służby Bezpieczeństwa dezorganizowali pracę kurii diecezjalnej, aresztując i przesłuchując pracujących w niej księży[1].
Był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego chełmińskiego Bernarda Czaplińskiego (1948), biskupa pomocniczego łódzkiego Jana Fondalińskiego (1957) i biskupa pomocniczego warszawskiego Bronisława Dąbrowskiego (1962)[2].
Zmarł 3 listopada 1962 w szpitalu w Otwocku[1], gdzie przebywał na kuracji zdrowotnej[3]. 6 listopada 1962 został pochowany w podziemiach katedry włocławskiej[3].
Odznaczenia
17 kwietnia 1948 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[5].
Przypisy
- ↑ a b c d e f g h i j Biskup Franciszek Salezy Korszyński. „Ex Cathedra”. Nr 5(135), r. 12, s. 10–11, maj 2014. Parafia Katedralna we Włocławku. [dostęp 2015-10-10].
- ↑ a b c Franciszek Korszyński. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2015-10-10]. (ang.).
- ↑ a b c d L. Jędrzejczak. Wspomnienie o bp. Franciszku Korszyńskim. „Niedziela”. 45/2001 (edycja włocławska). ISSN 0208-872X. [dostęp 2015-10-10].
- ↑ P. Nitecki: Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny. Warszawa: Instytut Wydawniczy „Pax”, 2000, kol. 215. ISBN 83-211-1311-7.
- ↑ M.P. z 1948 r. nr 43, poz. 191. [dostęp 2015-10-10].
Linki zewnętrzne
- Franciszek Korszyński w bazie catholic-hierarchy.org (ang.) [dostęp 2011-06-09]
Media użyte na tej stronie
Franciszek Korszyński (1893–1962), biskup