Franciszek Lewcio
| ||
 podpułkownik administracji | ||
| Data i miejsce urodzenia | 22 września 1897 Głogowiec | |
| Data i miejsce śmierci | kwiecień 1940 Charków | |
| Przebieg służby | ||
| Siły zbrojne |  Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie | |
| Jednostki | 14 pułk piechoty Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych | |
| Stanowiska | szef wydziału | |
| Główne wojny i bitwy | I wojna światowa, wojna polsko-bolszewicka, II wojna światowa | |
| Odznaczenia | ||
     | ||
Franciszek Lewcio (ur. 22 września 1897 w Głogowcu, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – podpułkownik administracji Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.
Życiorys
Urodził się w Głogowcu w rodzinie Wojciecha i Wiktorii z domu Perykasz. Przed I wojną światową, od 1912 roku był członkiem Polskich Drużyn Strzeleckich. Uczęszczał do C. K. Gimnazjum w Jarosławiu[1] Po wybuchu I wojny światowej służył w Legionach, w I Brygadzie. Wg innych źródeł służył w latach 1914–1918 w armii austriackiej, po skończeniu szkoły oficerskiej, walczył na froncie włoskim[2].
W 1918 roku wstąpił do Wojska Polskiego, został przydzielony do 14 pułku piechoty Ziemi Kujawskiej. Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku, został zweryfikowany do stopnia kapitana ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. W drugiej połowie lat 20. został oddelegowany do Oddziału II Sztabu Generalnego. 2 kwietnia 1929 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1929 i 60. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. Z dniem 1 sierpnia 1930 został przeniesiony z Ekspozytury Oddziału II SG do Dowództwa Okręgu Korpusu Nr VII w Poznaniu na stanowisko kierownika Samodzielnego Referatu Informacyjnego[4]. Z dniem 1 maja 1934 roku został przeniesiony do Biura Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie[5]. Na tym stanowisku pozostawał do września 1939 roku. Na stopień podpułkownika został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1938 i 4. lokatą w korpusie oficerów administracji, grupa administracyjna[6]. W marcu 1939 nadal pełnił służbę w Biurze Personalnym MSWojsk. na stanowisku szefa Wydziału II Oficerów Służby Stałej[7].
Franciszek Lewcio w 1940 roku został zamordowany przez NKWD w Charkowie i pochowany w bezimiennej mogile zbiorowej. Obecnie jego szczątki spoczywają w Piatichatkach na Cmentarzu Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie. Figuruje w wykazie, poz. 1889.
5 października 2007 Minister Obrony Narodowej awansował go pośmiertnie do stopnia pułkownika[8]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 2374 (1921)[9]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (11 listopada 1936)[6]
- Złoty Krzyż Zasługi[10]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
Przypisy
- ↑ XXI Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Jarosławiu za rok szkolny 1916, Jarosław 1916.
- ↑ Banaszek Kazimierz, Roman Wanda Krystyna, Sawicki Zdzisław, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 176.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 3 kwietnia 1929 roku, s. 106.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 20 września 1930 roku, s. 303.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 7 czerwca 1934 roku, s. 154.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 431.
- ↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
- ↑ Dekret Wodza Naczelnego L. 2864 z 13 kwietnia 1921 r. Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 16, poz. 558.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 286, tu podano, że był odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi.
Bibliografia
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
- Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego: Charków, Warszawa 2003, ISBN 83-916663-5-2, s. 297.
- Rocznik Oficerski 1923 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1923, s. 164, 421.
- Rocznik Oficerski 1924 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1924, s. 156, 364.
- Rocznik Oficerski 1928 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1928, s. 132, 198.
- Rocznik Oficerski 1932 – Ministerstwo Spraw Wojskowych, Biuro Personalne, Warszawa 1932, s. 35, 471.
- Banaszek Kazimierz; Roman Wanda Krystyna; Sawicki Zdzisław: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Media użyte na tej stronie
Naramiennik podpułkownika Wojska Polskiego (1919-39).
.png)
Lesser coat of arms of the Austrian Empire form the Congress of Vienna in 1815 until the Austro-Hungarian Compromise of 1867. It then represented the Cisleithanian territories of Austria-Hungary in the Reichsrat until 1915.
It shows the arms of Habsburg-Lorraine encircled by the chain of the Order of Golden Fleece, surmounted on the crowned Austrian imperial double-headed eagle clutching in its claws the Imperial orb, sceptre and sword, with the Imperial Crown of Rudolf above.
After 1915 the inescutcheon only displayed the red-white-red arms of Austria.