Franciszek Mańkowski

Franciszek Mańkowski
Data i miejsce urodzenia

25 stycznia 1872
Siemowo

Data i miejsce śmierci

15 grudnia 1948
Poznań

Poseł na Sejm Ustawodawczy (1947–1952)
Okres

od 4 lutego 1947
do 15 grudnia 1948

Przynależność polityczna

Stronnictwo Pracy

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi

Franciszek Mańkowski (ur. 25 stycznia 1872 w Siemowie, zm. 15 grudnia 1948 w Poznaniu) – polski działacz związkowy i polityk, poseł na Sejm II kadencji w II RP (1928–1930) oraz na Sejm Ustawodawczy RP (1947–1948), członek Naczelnej Rady Ludowej w 1918 roku[1].

Życiorys

Urodził się na terenie powiatu gostyńskiego. Ojciec pracował jako robotnik rolny w majątku hrabiów Taczanowskich. Okres od 1888 do 1918 spędził na terenie Westfalii, pracując jako górnik. Działał tam w Zjednoczeniu Zawodowym Polskim – od 1903 do 1914 był prezesem jego Rady Naczelnej, a po 1915 prezesem Wydziału Rady Nadzorczej. W 1918 powrócił do Polski i zamieszkał w Poznaniu. W 1921 został radnym miejskim z ramienia NPR. Wchodził w skład Rady Naczelnej partii, łącząc to stanowisko z przewodnictwem Zarządu Centralnego ZZP. W 1928 uzyskał mandat posła na Sejm II kadencji z listy państwowej NPR (kandydował z pierwszego miejsca w kraju). Na przełomie 1929 i 1930 zrzekł się mandatu z powodu ujawnienia kontrowersyjnej współpracy z urzędnikami rządowymi[2]. Po odejściu z aktywnej polityki stał się krytykiem Karola Popiela.

W 1937 znalazł się wśród członków założycieli Stronnictwa Pracy. Podczas II wojny światowej mieszkał w Warszawie. W 1945 powrócił do Poznania, gdzie włączył się w działalność SP – frakcji związanej ze „Zrywem” Zygmunta Felczaka. W grudniu 1946 wybrano go prezesem honorowym partii. W wyborach 1947 uzyskał mandat posła na Sejm Ustawodawczy z listy państwowej SP[3], który sprawował do śmierci. Zmarł po długiej chorobie w szpitalu sióstr elżbietanek w Poznaniu. Pogrzeb odbył się 19 grudnia na cmentarzu parafialnym w Antoninku (miejsce 27)[4].

Nagrobek na cmentarzu przy ulicy Leśnej w Poznaniu

Po jego śmierci Stronnictwo Pracy powołało do życia Fundusz Stypendialny im. Franciszka Mańkowskiego[5].

Ordery i odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ Dziennik Poznański, nr 281, rocznik 60, 7 grudnia 1918 roku, [b.n.s.].
  2. ↑ Jako poseł opozycyjnej NPR zawarł tajne porozumienie o współpracy z sanacyjnym wojewodą Borkowskim, dzięki któremu udało mu się uzyskać dotację w wysokości 10 tys. złotych na prowadzenie regionalnego dziennika partyjnego „Prawda”, zob.: Karol Popiel, Wspomnienia polityczne, Warszawa 1983, s. 76.
  3. ↑ Kandydaci Stronnictwa Pracy na posłów do Sejmu Ustawodawczego, „Ilustrowany Kurier Polski”, nr 3, 1947, s. 5.
  4. ↑ Poznan.pl – Plan Poznania – Cmentarze, www.poznan.pl [dostęp 2021-01-26].
  5. ↑ Biuletyn Informacyjny Stronnictwa Pracy, nr 8 (19), sierpień 1949, s. 24.
  6. ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 35.
  7. ↑ M.P. z 1936 r. nr 263, poz. 469 „za zasługi na polu pracy społecznej”.

Bibliografia

  • Karol Popiel, Wspomnienia polityczne, Warszawa 1983.
  • (red. Jacek Majchrowski), Kto był kim w Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa 1994.
  • Franciszek Mańkowski nie żyje, „Biuletyn Informacyjny Stronnictwa Pracy”, nr 1 (12), styczeń 1949, s. 2.

Linki zewnętrzne

Media użyte na tej stronie

Cmentarz w Antoninku przy ulicy Leśnej (Poznan Antoninek Cemetery) (15).jpg
Autor: MOs810, Licencja: CC BY-SA 4.0
Cmentarz w Poznaniu-Antoninku przy ulicy Leśnej