Franciszek Orłowicz

Franciszek Orłowicz

„Urbanowicz”, „Tobruk”, „Lech”

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1900 Kołtyniany
Data i miejsce śmierci	1967 Pittsburgh
Przebieg służby
Lata służby	1917–1947
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne Armia Krajowa
Formacja	Polska Organizacja Wojskowa
Jednostki	64 Pułk Piechoty
Stanowiska	kwatermistrz
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Franciszek Orłowicz ps. „Urbanowicz”^[1], „Tobruk”, „Lech”^[2] (ur. 8 stycznia 1900 w Kołtynianach, zm. 1967 w Pittsburghu) – podpułkownik piechoty Polskich Sił Zbrojnych, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 8 stycznia 1900 w Kołtynianach, w ówczesnym powiecie święciańskim guberni wileńskiej, w rodzinie Jana i Anny z domu Ibelhaupt^[1][3]. W czasie I wojny światowej razem z rodziną został ewakuowany w okolice Charkowa, gdzie kontynuował naukę w gimnazjum, a następnie zaciągnął się do armii rosyjskiej^[4].

W lutym 1918 został członkiem Polskiej Organizacji Wojskowej. Początkowo pełnił funkcję komendanta placówki, a następnie komendanta Obwodu Święciany^[4].

17 lipca 1925 został mianowany z dniem 1 kwietnia 1925 porucznikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1925 i 9. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[5]. W tym samym roku został przeniesiony do 13 Pułku Piechoty w Pułtusku^[6][7][8]. W czerwcu 1933 został przeniesiony do Korpusu Ochrony Pogranicza^[9] i przydzielony do 1. Kompanii graniczna „Druja” Batalionu KOP „Słobódka”^[1]. 27 czerwca 1935 został mianowany kapitanem ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 i 102. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. W lutym 1938 został przydzielony do Dywizyjnego Kursu Podchorążych Rezerwy 16 DP przy 65 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisko dowódcy kompanii szkolnej^[11]. W marcu 1939 pełnił służbę w 64 Pułku Piechoty w Grudziądzu na stanowisku dowódcy plutonu artylerii piechoty^[12]. W trzeciej dekadzie sierpnia 1939, w czasie mobilizacji alarmowej pułku, objął stanowisko kwatermistrza^[13]. Na tym stanowisku wziął udział w kampanii wrześniowej^[14].

W 1956 wyjechał do Stanów Zjednoczonych. Zamieszkał w Pittsburghu, w stanie Pensylwania. Włączył się aktywnie w działalność Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Stanach Zjednoczonych^[15].

Zmarł w 1967 w Pittsburghu i tam został pochowany^[16]. W Ciechanowie na cmentarzu komunalnym ma grób symboliczny, obok żony (sektor 14-8-12)^[17].

Franciszek Orłowicz był żonaty z Jadwigą z Chmielińskich (1909–1970), z którą miał syna Lecha Tadeusza (1931–2017)^[18].

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari^[16]
• Krzyż Walecznych^[19]
• Krzyż Walecznych (dwukrotnie)^[20]
• Złoty Krzyż Zasługi z Mieczami^[16]
• Medal Niepodległości (29 grudnia 1933)^[21][22]
• Srebrny Krzyż Zasługi (25 maja 1929)^[23][24]
• Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej^[24]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
• Krzyż Kombatanta-Ochotnika (Francja)^[16]
• Medal za Wojnę 1939–1945 (Wielka Brytania)^[16]
• Medal Pamiątkowy 1918–1928 (Łotwa, 11 listopada 1934)^[25]

Przypisy

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2021-01-07].
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
• Czesław Konarzewski: Historia 64-go Pułku Strzelców Murmańskich Dzieci Grudziądza (Grudziądzkiego Pułku Piechoty) 1919–1939.
• Jerzy Pełka. Wychowawca i dowódca. Szkic do portretu ppłk. Franciszka Orłowicza. „Niepodległość i Pamięć”. 11/1 (20), 2004. Warszawa: Muzeum Niepodległości. ISSN 1427-1443. 
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
• Franciszek Orłowicz. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2021-07-21].