Franciszek Puchała
generał dywizji | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Przebieg służby | |
Lata służby | |
Siły zbrojne | |
Stanowiska | szef sztabu 10 DPanc, szef Oddziału Oper POW, zca i szef Zarządu Oper. SG WP, zca szefa ds. oper. SG WP, I zca szefa SG WP |
Późniejsza praca | inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, Szef Zespołu Głównych Inspektorów MON. |
Odznaczenia | |
Franciszek Puchała (ur. 18 lutego 1941 we wsi Przecławka (Ponidzie) obecnie województwo świętokrzyskie[1]) – żołnierz, dowódca i oficer sztabowy, generał dywizji Wojska Polskiego, zastępca szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego ds. operacyjnych, I zastępca szefa Sztabu Generalnego WP.
Służba wojskowa
Służbę wojskową w Siłach Zbrojnych PRL rozpoczął w 1959 jako podchorąży w Oficerskiej Szkole Artylerii w Toruniu. Promowany na podporucznika w 1962. Po promocji dowódca plutonu ogniowego w podoficerskiej szkole artylerii 5 Brygady KBW. W 1966 mianowany porucznikiem. Po ukończeniu w 1971 ASG w Rembertowie - starszy pomocnik kierownika Naukowej Informacji Wojskowej ASG. Dalej służył w 2 pcz 10 DPanc w Opolu. W 1971 kapitan. W l. 1972-73 szef sztabu 10 pcz w 10 DPanc. Od 1973 szef wydziału operacyjnego 10 DPanc. W l. 1974–1975 szef sztabu 10 DPanc. W 1974 mianowany majorem. W 1978 ukończył ASG Sił Zbrojnych ZSRR, Szef Oddziału III - Zastępca Szefa Sztabu Pomorskiego Okręgu Wojskowego. W 1979 pułkownik. Od 1980 w Zarządzie Operacyjnym Sztabu Generalnego WP: szef Oddziału Gotowości Bojowej, zastępca szefa Zarządu, od 1983 Szef Zarządu Operacyjnego. Był planistą stanu wojennego w Polsce 1981 r. W 1984 r. mianowany generałem brygady. W 1989 Zastępca Szefa Sztabu Generalnego WP ds. operacyjnych, mianowany generałem dywizji. W l. 1989-90 brał udział w pracach nad reformą systemu dowodzenia Połączonych Sił Zbrojnych Układu Warszawskiego w oparciu o zasadę suwerenności i równoprawności państw. Uczestniczył przy opracowywaniu nowej doktryny obronnej Rzeczypospolitej Polskiej. Od 1990 I Zastępca Szefa Sztabu Generalnego WP. W l. 1992–1993 w dyspozycji ministra Obrony Narodowej. Od 1993 inspektor Grupy Inspektorów Kierownictwa SG WP, od 1997 szef Zespołu Grupy Głównych Inspektorów MON, także asystent szefa Sztabu Generalnego WP. Uczestniczył w opracowywaniu planów integracji Polski z NATO.
Wieloletni członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.
Analityk i strateg wojskowy. Współautor planów modernizacji SZ RP oraz ich integracji z NATO. Brał udział w przygotowaniu programu "Partnerstwo dla Pokoju". Współautor opracowania historycznego "Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003".
Zawodową służbę wojskową zakończył w lutym 2001 r. i rozpoczął pracę jako gen. dyw. w stanie spoczynku pracownik służby cywilnej MON. Wybrany w 2004 roku prezesem Klubu Generałów Wojska Polskiego[1]. 24 września 2013 r. na X Krajowym Zjeździe Delegatów został wybrany Prezesem Związku Żołnierzy Wojska Polskiego.
Wykształcenie wojskowe
- Oficerska Szkoła Artylerii w Toruniu
- Akademia Sztabu Generalnego w Warszawie
- Akademia Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR
Działalność publicystyczna
- współautor monografii Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918-2003, Warszawa 2003.
- autor książki Sekrety Sztabu Generalnego pojałtańskiej Polski, Wyd. Bellona, Warszawa 2011.
- autor książki Szpieg CIA w polskim Sztabie Generalnym, Warszawa: Bellona, 2014. ISBN 978-83-11-13170-5
Awanse
- podporucznik – 1962
- porucznik – 1966
- kapitan – 1971
- major – 1974
- podpułkownik – 1976
- pułkownik – 1979
- generał brygady – 1984
- generał dywizji – 1989
Odznaczenia
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
- Złoty Krzyż Zasługi
- Srebrny Krzyż Zasługi
- Medal 40-lecia Polski Ludowej
- Złoty Medal Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny
- Złoty Medal Za Zasługi dla Obronności Kraju
- I inne
Przypisy
Bibliografia
- M. Jędrzejko – Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej (1989-2002), Wyd. von Borowiecky, Warszawa 2002
- Tadeusz Panecki, Franciszek Puchała, Jan Szostak – Sztab Generalny (Główny) Wojska Polskiego 1918–2003, Wyd. "Bellona", Warszawa 2003, ISBN 978-83-11-09781-0
- Krzysztof Komorowski (red.): Kronika Wojska Polskiego 2005. Warszawa: Fundacja Polonia Militaris, 2006, s. 280. ISSN 1734-2317.
Media użyte na tej stronie
Orzeł Wojsk Lądowych RP
Baretka: Złoty Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Baretka: Srebrny Medal "Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny".
Baretka: Złoty Medal za Zasługi dla Obronności Kraju.
Baretka: Medal 40-lecia Polski Ludowej