Franciszek Salezy Matwijkiewicz

Franciszek Salezy Matwijkiewicz
Proboszcz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

28 stycznia 1851
Dynów

Data i miejsce śmierci

27 kwietnia 1933
Sanok

Miejsce pochówku

Cmentarz Centralny w Sanoku

Proboszcz parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku
Okres sprawowania

1909–1933

Dziekan dekanatu sanockiego
Okres sprawowania

ok. 1912–1933

Wyznanie

katolicyzm

Kościół

rzymskokatolicki

Prezbiterat

1874

Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi Kawaler Orderu Franciszka Józefa z dekoracją wojenną (Austro-Węgry) Medal Honorowy za Czterdziestoletnią Wierną Służbę (cywilny)

Franciszek Salezy Matwijkiewicz[a] (ur. 28 stycznia 1851 w Dynowie, zm. 27 kwietnia 1933 w Sanoku) – polski duchowny rzymskokatolicki, szambelan papieski, prepozyt, tajny podkomorzy dworu papieskiego, dziekan, proboszcz parafii Przemienienia Pańskiego w Sanoku. Radny miejski, działacz społeczny.

Życiorys

Urodził się 28 stycznia 1851 w Dynowie[1][2][3]. Był synem Józefa[1]. Kształcił się w C. K. I Gimnazjum w Rzeszowie, gdzie 24 czerwca 1870 zdał egzamin dojrzałości[1].

Od 1870 studiował w Seminarium Duchownym w Przemyślu[4]. Święcenia kapłańskie otrzymał 28 czerwca 1874[5][2]. Początkowo posługiwał w Jarosławiu, skąd po kilku miesiącach został powołany do Kolegium Księży Wikarych przy katedrze przemyskiej, w której jako wikary pełnił funkcję ceremoniarza katedralnego[5][3]. Od 1881 był proboszczem parafii w Czukwi[5]. W połowie 1894 został przeniesiony z Czukwi na urząd proboszcza parafii św. Marii Magdaleny w Brzyskach, który pełnił do 1909[6][5][3][7]. Dokonał wystroju miejscowego kościoła św. Marii Magdaleny[8]. Po śmierci ks. Michała Białego w kwietniu 1896 został mianowany dziekanem brzosteckim[9] i pełnił tę funkcję do 1909[10][8]. W tym czasie był założycielem tamtejszej ochotniczej straży pożarnej i został członkiem jej zarządu[11].

We wrześniu 1909 otrzymał prezentę regiae collationis na probostwo w Sanoku[10] i 6 października 1909 został proboszczem tamtejszej parafii pw. Przemienienia Pańskiego[12][13], działającej w kościele pod tym wezwaniem (jego poprzednikiem był ks. Bronisław Stasicki)[14]. Pełnił funkcję dziekana sanockiego od około 1912[15][16], dodatkowego sędziego kurii diecezji przemyskiej (iudices auditores extra Curiam), konsultanta proboszcza (consultores parochi)[17]. Otrzymał tytuł tajnego podkomorzego dworu papieskiego[3]. 23 czerwca 1914 obchodził uroczyście w Sanoku jubileusz 40-lecia kapłaństwa[18]. Do 1914 był rzymskokatolickim duszpasterzem przy C. K. Sądzie Obwodowym w Sanoku[19]. Po wybuchu I wojny światowej, mimo ewakuacji z Sanoka urzędów i obywateli, ks. proboszcz Matwijkiewicz pozostał w mieście[20]. Skutecznie chronił kościół parafialny w trakcie dwukrotnej inwazji rosyjskiej – pierwsza od 26 września do 4 października 1914, druga od 10 listopada 1914 do 11 maja 1915)[21][22]. W Sanoku, jako jedynym mieście w okolicy, Rosjanie nie uczynili z probostwa swojej kwatery[23].

Organizował wyposażenie świątyni w Sanoku, w 1925 zakupił dzwony (poprzednie zostały zabrane przez Austriaków[24])[25][3]. Przed 1926 przystąpił do Związku Misyjnego Kleru[26]. Przyczynił się do wydania zezwolenia na budowę kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Sanoku, w 15 sierpnia 1927 poświęcił kamień węgielny[24][27]. Pełnił urząd prepozyta[28]. Incydentalnie odprawiał nabożeństwa w Prusieku[29]. 6 listopada 1900 dokonał poświęcenia nowego kościoła Podwyższenia Krzyża Świętego w Olszynach[30], podczas uroczystości 23–24 września 1928 poświęcił Dom Żołnierza w Sanoku. W 1931 otrzymał godność szambelana papieskiego[31]. Urząd proboszcza w Sanoku pełnił do śmierci w 1933.

W 1884 był założycielem i prezesem Towarzystwa Pomocy Naukowej w Sanoku, działającego na rzecz wspierania ubogich uczniów, utrzymania bursy dla ubogiej młodzieży szkolnej[32][33]. W 1910 był założycielem Sodalicji Mariańskiej Pań w Sanoku[34]. Działał we władzach Wydziału „Towarzystwa Bursy”, sprawującego pieczę nad Bursą Jubileuszową im. Cesarza Franciszka Józefa w Sanoku; został wybrany zastępcą prezesa w 1910[35], pod koniec 1912 został prezesem[36][37][38] i pełnił to stanowisko także po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w latach 20. II Rzeczypospolitej[39]. Wspierał działające przy parafii organizacje: Towarzystwo Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich[40] (od 1925 był członkiem zarządu[41]), Katolicką Czytelnię Mieszczańską, Ligę Katolicką, Katolickie Stowarzyszenie Kobiet, Towarzystwo św. Wincentego à Paulo[42]. Był członkiem sanockiego gniazda Polskiego Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”: 1912, 1920, 1921, 1922, 1924[43][44]. Był członkiem Towarzystwa Upiększania Miasta Sanoka[45]. Od końca 1909 był prezesem zarządu powiatowego w Sanoku Towarzystwa „Kółek Rolniczych” z siedzibą we Lwowie[46]. Był członkiem wspierającym Towarzystwo „Charitas”[47]. Był członkiem wydziału oraz zasiadał w komisji kontrolującej Kasy Oszczędności miasta Sanoka (1927)[48], a pod koniec lat 20. był kierownikiem tymczasowego zarządu autonomicznego Komunalnej Kasy Oszczędności w Sanoku[49]. W latach 20. był sekretarzem zarządu Kasyna Urzędniczego w Sanoku[50].

Nagrobek ks. Franciszka Salezego Matwijkiewicza na cmentarzu w Sanoku

Jako reprezentant duchowieństwa rzymskokatolickiego od 1911 zasiadał w C. K. Radzie Szkolnej Okręgowej w Sanoku[51]. W 1912 został wybrany członkiem Rady c. k. powiatu sanockiego z grupy gmin miejskich[52]. Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości został członkiem pierwszego magistratu w odrodzonej Rzeczypospolitej[53]. Pełnił funkcję prezesa Powiatowego Towarzystwa Zaliczkowego w Sanoku (1917)[54]. Sprawował mandat radnego w Radzie Miejskiej w Sanoku: wybrany w 1910[55], w 1912 w nowej radzie po przyłączeniu do Sanoka gminy Posada Sanocka[56], w 1914[57], w okresie II RP jako przedstawiciel duchowieństwa[58]. 9 lutego 1932 był delegatem Wydziału Powiatowego podczas zaprzysiężenia burmistrza i urzędników magistratu Rady Miasta Sanoka[59].

Według stanu ewidencji Wojska Polskiego z 1929, 1930 był kapelanem pomocniczym rezerwy dekanatu przemyskiego (Dowództwo Okręgu Korpusu Nr X) w Sanoku[60][61].

Wśród społeczności sanockich ministrantów zyskał przydomek „Pomidor”[62].

Franciszek Salezy Matwijkiewicz zmarł 27 kwietnia 1933 w Sanoku[63][64][65][66][67][68]. Został pochowany na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej w Sanoku 1 maja 1933 w miejscu ofiarowanym bezpłatnie przez magistrat miasta[63][65][67][3][69][68][70][71][72][b].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

  1. ↑ W ewidencji diecezji przemyskiej zapisywany w języku łacińskim jako „Franciscus Salesius Matwijkiewicz”. W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako „Franz Matwykiewicz”.
  2. ↑ Inskrypcja nagrobna brzmi: Szambelan papieski i prepozyt, długoletni dziekan i proboszcz sanocki.

Przypisy

  1. ↑ a b c Spis maturzystów w latach 1860–1938. W: Sprawozdanie Dyrekcji I Państwowego Gimnazjum im. ks. St. Konarskiego w Rzeszowie za rok szkolny 1937/38. Rzeszów: 1938, s. XXXX.
  2. ↑ a b Zając. Parafia 1997 ↓, s. 38.
  3. ↑ a b c d e f Stefan Stefański. Pan Stefański opowiada. Poczet proboszczów Fary Sanockiej. „Tygodnik Sanocki”. Nr 48 (160), s. 6, 2 grudnia 1995. 
  4. ↑ Momidłowski 1933 ↓, s. 320.
  5. ↑ a b c d Momidłowski 1933 ↓, s. 321.
  6. ↑ Kronika. „Gazeta Samborska”, s. 3, Nr 1 z 1 czerwca 1894. 
  7. ↑ Proboszczowie w historii Parafii w Brzyskach. parafiabrzyska.ns48.pl. [dostęp 2014-10-06].
  8. ↑ a b Momidłowski 1933 ↓, s. 322.
  9. ↑ Kronika. Wiadomości kościelne. „Kuryer Rzeszowski”. Nr 16, s. 2, 19 kwietnia 1896. 
  10. ↑ a b Kronika. Wiadomości dyecezjalne. „Echo Przemyskie”, s. 2, Nr 76 z 23 września 1909. 
  11. ↑ Historia OSP Brzyska. osp_brzyska.republika.pl. [dostęp 2014-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (10 października 2014)].
    •Strażacy w Brzyskach świętowali stulecie. jaslonet.pl, 25 lipca 2012. [dostęp 2014-10-06].
    •100 lat OSP w Brzyskach. strazak.org.pl, 5 grudnia 2012. [dostęp 2014-10-06].
  12. ↑ Kronika. Wiadomości dyecezjalne. „Echo Przemyskie”, s. 1, Nr 81 z 10 października 1909. 
  13. ↑ Edward Zając: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku. W stulecie konsekracji 1897-1997. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 1997, s. 74. ISBN 83-905046-4-2.
  14. ↑ Zarys historyczny parafii. fara.sanok.pl. [dostęp 2014-10-06].
  15. ↑ Schematismus Universi Venerabilis Cleri Dioeceseos Premisliensis tum Saecularis tum Regularis Ritus Latini (1913). Przemyśl: 1912, s. 223.
    •Schematismus Universi Venerabilis Cleri Dioeceseos Premisliensis tum Saecularis tum Regularis Ritus Latini (1914). Przemyśl: 1913, s. 227.
    •Schematismus Universi Venerabilis Cleri Dioeceseos Premisliensis tum Saecularis tum Regularis Ritus Latini (1917). Przemyśl: 1916, s. 63.
  16. ↑ Momidłowski 1933 ↓, s. 323.
  17. ↑ Elenchus Cleri Dioeceseos Ritus Latini Premisliensis pro Anno Domini 1924. Przemyśl: 1924, s. 8, 71-72.
  18. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. 27, s. 2, 28 czerwca 1914. 
  19. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 139.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 142.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 143.
  20. ↑ Wojciech Sołtys. Sanockie w okresie I wojny światowej w relacjach pamiętnikarzy i w prasie. „Rocznik Sanocki”, s. 63-64, 1995. Towarzystwo Rozwoju i Upiększania Miasta Sanoka. ISSN 0557-2096. 
  21. ↑ Momidłowski 1933 ↓, s. 324.
  22. ↑ Wojciech Sołtys: Życie religijne w mieście, W epoce autonomii galicyjskiej. W: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995, s. 444. ISBN 83-86077-57-3.
  23. ↑ Momidłowski 1933 ↓, s. 325.
  24. ↑ a b Wojciech Sołtys, Zaludnienie, stosunki narodowościowe, wyznaniowe i zdrowotne, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 545.
  25. ↑ Zając. Parafia 1997 ↓, s. 41.
  26. ↑ Związek Misyjny Kleru. „Kronika Dyecezyi Przemyskiej”. Z. 10, s. 212, październik 1926. 
  27. ↑ Wiadomości bieżące. „Gospodarz”, s. 2, Nr 14 z 15 sierpnia 1927. 
    •Historia parafii pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa Sanok-Posada. nspj-sanok.pl. [dostęp 2016-01-03].
  28. ↑ Kronika. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 22 z 2 czerwca 2012. 
  29. ↑ Wojciech Sołtys: Życie religijne w mieście, W epoce autonomii galicyjskiej. W: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka. Kraków: Secesja, 1995, s. 442. ISBN 83-86077-57-3.
  30. ↑ Kościół Podwyższenia Krzyża Świętego. zsp-olszyny.ovh.org. [dostęp 2014-10-06]. [zarchiwizowane z tego adresu (9 października 2014)].
  31. ↑ Zmiany na stanowiskach i urzędach duchownych. „Kronika Dyecezyi Przemyskiej”. Z. 8-9, s. 358, 1931. 
  32. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 13 z 23 marca 1913. 
  33. ↑ Alojzy Zielecki, Życie kulturalne / Społeczeństwo Sanoka u progu XX wieku / W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 458.
  34. ↑ W.S.. Sanok. 25-lecie Sodalicji Pań Miejskich. „Sodalis Marianus”. Nr 5, s. 246, 1937. 
  35. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 27 z 30 października 1910. 
  36. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 50 z 15 grudnia 1912. 
  37. ↑ XXXII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1912/13. Sanok: Fundusz Naukowy, 1913, s. 73.
  38. ↑ XXXIII. Sprawozdanie Dyrekcyi c.k. Gimnazyum w Sanoku za rok szkolny 1913/14. Sanok: Fundusz Naukowy, 1914, s. 59.
  39. ↑ XXXVI. Sprawozdanie Dyrekcji Państwowego Gimnazjum im. Królowej Zofji w Sanoku za rok szkolny 1921/1922. Sanok: 1922, s. 11.
  40. ↑ Edward Zając, Organizacje o charakterze gospodarczym, społecznym, kulturalnym i sportowym / Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 603.
  41. ↑ Stanisław Dobrowolski: Towarzystwo Polskiej Ochronki Dzieci Chrześcijańskich w Sanoku 1917-1945. archivesportaleurope.net, 2010-12-21. [dostęp 2015-08-15].
  42. ↑ Kronika. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 40 z 28 września 1913. 
  43. ↑ Paweł Sebastiański, Bronisław Kielar: Wykazy członków Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” w Sanoku. W: 125 lat sanockiego „Sokoła” 1889–2014. Sanok: Towarzystwo Gimnastyczne „Sokół” w Sanoku, 2014, s. 148, 151, 154. ISBN 978-83-939031-1-5.
  44. ↑ Anna Sebastiańska: Członkowie TG „Sokół” w Sanoku 1889–1946. sokolsanok.pl, 29 listopada 2009. [dostęp 2014-10-06].
  45. ↑ Sprawozdanie Wydziału Tow. Upiększania Miasta Sanoka. „Miesięcznik Artystyczny”. Nr 7, s. 67, 1912. 
  46. ↑ Kronika. Z działalności organizacyjnej Tow. Kółek rolniczych. „Kurjer Lwowski”. Nr 568, s. 3, 4 grudnia 1909. 
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1911. Lwów: 1911, s. 1025.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 987.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 1016.
    •Kronika. Powiatowy Zarząd Kółek Rolniczych. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 3, Nr 20 z 11 maja 1913. 
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 1029.
  47. ↑ Krosno. „Kronika Dyecezyi Przemyskiej”. Z. 7 i 8, s. 375, 1911. 
  48. ↑ Księga pamiątkowa kas oszczędności w Małopolsce wydana z powodu 25-lecia istnienia Związku Polskich Kas Oszczędności we Lwowie. O działalności należących do Związku Małopolskich i dwóch śląskich (Bielsko i Cieszyn) kas oszczędności. Lwów: 1927, s. 86, 87.
  49. ↑ Do wszystkich zwierzchności gmin w powiecie. „Dziennik Urzędowy Powiatu Sanockiego”, s. 1, Nr 44 z 15 kwietnia 1929. 
  50. ↑ Starostwo powiatowe w Sanoku. Stowarzyszenia i związki 1919-1939 (zespół 23, sygn. 13, nr mikr. 160756). Archiwum Państwowe w Przemyślu, s. 183.
  51. ↑ Wiadomości osobiste. „Dziennik Urzędowy c. k. Rady szkolnej krajowej w Galicyi”, s. 1, Nr 1 z 10 stycznia 1911. 
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1912. Lwów: 1912, s. 623.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 686.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 695.
    •Wojciech Sołtys, Oświata i szkolnictwo. W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta, Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 428.
  52. ↑ W przededniu ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 42, s. 1-2, 20 października 1912. 
    •Ukonstytuowania Rady powiatowej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 44, s. 1-2, 3 listopada 1912. 
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1913. Lwów: 1913, s. 461.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 468-469.
    •Alojzy Zielecki: Struktury organizacyjne miasta, W epoce autonomii galicyjskiej, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 356.
  53. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 36, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  54. ↑ Ogłoszenie. „Gazeta Lwowska”, s. 8, Nr 40 z 20 lutego 1917. 
  55. ↑ Po wyborach. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”. Nr 34, s. 1-2, 18 grudnia 1910. 
  56. ↑ Z Rady Miejskiej. „Tygodnik Ziemi Sanockiej”, s. 2, Nr 26 z 30 czerwca 1912. 
  57. ↑ Edward Zając: Obywatele Honorowi Królewskiego Wolnego Miasta Sanoka. Sanok: Miejska Biblioteka Publiczna im. Grzegorza z Sanoka w Sanoku, 2002, s. 75. ISBN 83-909787-8-4.
  58. ↑ Wojciech Sołtys, Miasto i jego władze, Pomiędzy wojnami światowymi 1918–1939, w: Sanok. Dzieje miasta. Praca zbiorowa pod redakcją Feliksa Kiryka, Kraków 1995, s. 513.
  59. ↑ Marek Drwięga. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990. Samorząd miejski Sanoka w latach 1918–1939. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”, s. 41, Sanok: 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X. 
  60. ↑ Wykaz duchowieństwa wojskowego oraz parafij, kościołów i kaplic wojskowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na 1929r.. Warszawa: Polowa Kuria Biskupia, 1929, s. 27.
  61. ↑ Wykaz duchowieństwa wojskowego oraz parafij, kościołów i kaplic wojskowych wyznania katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na 1930r.. Warszawa: Polowa Kuria Biskupia, 1930, s. 30, 40.
  62. ↑ Zdzisław Peszkowski: Z grodu nad krętym Sanem w szeroki świat. Sanok: Muzeum Historyczne w Sanoku, 2004, s. 25. ISBN 83-919305-3-X.
    •Życiorys – dzieciństwo. rajdkatynski.net. [dostęp 2014-10-06].
    •Ksiądz Pomidor. W: Stefan Stefański: Kartki niedawnej przeszłości Sanoka. 1993, s. 53-56.
    •Ksiądz „Pomidor”. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 155–158. ISBN 83-919470-9-2.
  63. ↑ a b Księga Zmarłych 1904–1934 Sanok. T. J. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. 380 (poz. 45).
  64. ↑ Indeks do ksiąg zmarłych od roku 1914. Sanok: Parafia Przemienienia Pańskiego w Sanoku, s. M 1933, (Tom J, str. 368, poz. 45).
  65. ↑ a b Księga zmarłych i pochowanych w Sanoku na cmentarzu przy ul. Rymanowskiej i Matejki od 1895 do 1952 r.. Sanok. s. 226 (poz. 3360).
  66. ↑ Zmiany na stanowiskach i urzędach duchownych. „Kronika Dyecezyi Przemyskiej O.Ł.”. Z. 5, s. 220, 1933. 
  67. ↑ a b Momidłowski 1933 ↓, s. 328.
  68. ↑ a b Zając. Parafia 1997 ↓, s. 47.
  69. ↑ Podziękowanie. „Głos Narodu”, s. 3, Nr 133 z 7 maja 1933. 
  70. ↑ Ścieżka spacerowa „Śladami Rodu Beksińskich” w Sanoku. 6. Cmentarz, Epilog. zymon.com.pl. [dostęp 2014-10-06].
  71. ↑ Stefan Stefański: Cmentarze sanockie. Sanok: Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze. Oddział w Sanoku, 1991, s. 26.
  72. ↑ Sanockie Cmentarze. W: Stefan Stefański: Kartki z przeszłości Sanoka. Sanok: Oficyna Wydawnicza Miejskiej Biblioteki Publicznej w Sanoku, 2005, s. 25. ISBN 83-919470-9-2.
  73. ↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346.
  74. ↑ Odznaczenia. „Kurjer Lwowski”. Nr 389, s. 3, 27 października 1915. 
  75. ↑ Hof- und Staatshandbuch der Österreichisch-Ungarischen Monarchie für das Jahr 1918. Wiedeń: 1918, s. 225.
  76. ↑ Najjaśniejszy Pan w Galicyi. „Gazeta Lwowska”, s. 5, Nr 208 z 12 września 1900. 

Bibliografia

Media użyte na tej stronie

AUT KuK Kriegsbande BAR.svg
Baretka: Wstążka Wojenna (Kriegsbande) dla odznaczeń austro-węgierskich (m.in.: Militär-Verdienstkreuz; Militär-Verdienstmedaille (Signum Laudis); Franz-Joseph-Orden; Tapferkeitsmedaille).
AUT KuK Friedensbande BAR.png
Autor: Mimich, Licencja: CC BY-SA 4.0
Baretka: wstążka dla części odznaczeń cywilnych oraz niektórych odznaczeń wojskowych nadawanych w czasie pokoju (Friedensbande) dla odznaczeń austro-węgierskich:
Grave of Franciszek Salezy Matwijkiewicz at Central Cemetery in Sanok 1.jpg
Autor: Lowdown, Licencja: CC BY-SA 3.0
Grób ks. Franciszka Salezego Matwijkiewicza na Cmentarzu Centralnym w Sanoku
Franciszek Salezy Matwijkiewicz.JPG
Franciszek Salezy Matwijkiewicz