Franciszek Sokal
 | |
| Data i miejsce urodzenia | 18 grudnia 1881 Lwów, Austro-Węgry |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | 31 marca 1932 Berno, Szwajcaria |
| Minister Pracy i Opieki Społecznej | |
| Okres | od 17 listopada 1924 do 14 listopada 1925 |
| Poprzednik | Ludwik Darowski |
| Następca | Bronisław Ziemięcki |
| Delegat RP przy Lidze Narodów | |
| Okres | od 14 stycznia 1926 do 31 marca 1932 |
| Poprzednik | Kajetan Dzierżykraj-Morawski |
| Następca | Tadeusz Gwiazdoski (chargé d’affaires) |
| Odznaczenia | |
  | |
Franciszek Sokal (ur. 18 grudnia 1881 we Lwowie, zm. 31 marca 1932 w Bernie) – polski inżynier, polityk, minister, dyplomata, członek loży wolnomularskiej w Warszawie w czasach II Rzeczypospolitej[1].
Życiorys
Był synem Emila Sokala. Ukończył Politechnikę Warszawską z tytułem inżyniera technologa i przez wiele lat pracował jako inżynier konstruktor maszyn.
W 1915 został powołany na stanowisko kierownika Wydziału Spraw Robotniczych przy Komitecie Obywatelskim miasta stołecznego Warszawy. W 1916 został inspektorem pracy w Warszawie. Był pracownikiem Rady Departamentu Pracy Tymczasowej Rady Stanu[2]. Działacz Komisji Porozumiewaczej Stronnictw Demokratycznych. W 1918 został szefem Sekcji Ochrony Pracy w Ministerstwie Pracy i Opieki Społecznej, a w listopadzie 1918 został kierownikiem tegoż resortu w prowizorium rządowym Władysława Wróblewskiego. Następnie otrzymał zadanie stworzenia Inspekcji Pracy i do 1920 był pierwszym polskim głównym inspektorem pracy. W 1919 był delegowany na konferencję pokojową w Paryżu, gdzie jako ekspert wziął udział w Komisji Prawodawstwa Pracy. Również w tym samym roku reprezentował polski rząd na pierwszej Międzynarodowej Konferencji Pracy w Waszyngtonie[3]. Od 17 listopada 1924 do 14 listopada 1925 był ministrem pracy i opieki społecznej w rządzie Władysława Grabskiego.
Od 1920 do 1924 był członkiem delegacji polskiej do Ligi Narodów. Od 14 stycznia 1926 był delegatem RP w randze ministra pełnomocnego przy Lidze Narodów.
Z ramienia Polski podpisał Konwencję o zwalczaniu obscenicznych publikacji z 12 września 1923[4]. 24 września 1927 na jego wniosek Zgromadzenie Ligi Narodów jednomyślnie uchwaliło potępienie agresji i wezwanie państw do pokojowego rozwiązywania sporów[5], wyprzedzając Pakt Brianda-Kellogga zawarty w roku następnym.
20 kwietnia 1929 podpisał z ramienia Polski zawartą w Genewie Konwencję o zwalczaniu fałszowania pieniędzy[6].
2 maja 1923 został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski[7]. Otrzymał także Krzyż Komandorski z Gwiazdą tego orderu[8].
Zmarł 31 marca 1932 w Bernie, został pochowany na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim w Warszawie (aleja 15, grób 18)[9].
Przypisy
- ↑ Ludwik Hass, Ambicje, rachuby, rzeczywistość. Wolnomularstwo w Europie Środkowo-Wschodniej 1905–1928, Warszawa 1984, s. 232.
- ↑ Włodzimierz Suleja, Tymczasowa Rada Stanu, Warszawa 1998, s. 224.
- ↑ Franciszek Sokal w Internetowym Słowniku Biogrficznym
- ↑ Dz.U. 1927 nr 71 poz. 621
- ↑ Tekst ang. i fr.: Declaration Concerning Wars of Aggression, tekst polski : Przegląd Polityczny 1927 tom 7, Załączniki s. 24.
- ↑ Dz.U. 1934 nr 102 poz. 919
- ↑ Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 20.
- ↑ Franciszek Sokal. Nekrologi. „Kurier Warszawski”. Nr 90, s. 9, 1 kwietnia 1932.
- ↑ śp. Franciszek Sokal
Bibliografia
- „Kto był kim w II Rzeczypospolitej”, pod red. prof. Jacka. M. Majchrowskiego, Warszawa 1994, wyd I
Linki zewnętrzne
- Publikacje Franciszka Sokala w bibliotece Polona
| W dniu zaprzysiężenia | |
|---|---|
| Późniejsi członkowie rządu |
Media użyte na tej stronie
Godło Rzeczypospolitej Polskiej ustalone Rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach (Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980)
Autor: Lukasz2, Licencja: CC0
Grób Franciszka Sokala na Cmentarzu ewangelicko-augsburskim
Władysław Grabski
Franciszek Sokal (1881-1932) - Polish engineer, minister of labour 1924-25,diplomat