Franciszek Szulc

Franciszek Szulc

kapitan piechoty
Data i miejsce urodzenia	16 października 1893 Dobra
Data i miejsce śmierci	1940 Katyń
Przebieg służby
Lata służby	1914–1921
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Wojsko Polskie
Jednostki	2 Pułk Strzelców Wielkopolskich 155 Pułk Piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-bolszewicka powstanie wielkopolskie II wojna światowa kampania wrześniowa
Późniejsza praca	Straż Graniczna II RP
Odznaczenia

Symboliczny grób Franciszka Szulca w Dakowach Mokrych

Franciszek Szulc (ur. 16 października 1893 w Dobrej k. Buku, zm. 30 kwietnia 1940 w Katyniu) – kapitan piechoty Wojska Polskiego i komisarz Straży Granicznej, powstaniec wielkopolski i uczestnik wojny polsko-bolszewickiej, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Józefa i Józefy z Rybarczyków^[1]. Dzieciństwo spędził w Dakowach Suchych, gdzie uczęszczał do szkoły powszechnej. W Seminarium Nauczycielskim w Rogoźnie zdał małą maturę.

W czerwcu 1916 został zmobilizowany do wojska niemieckiego i wysłany na front zachodni do Francji, gdzie 23 maja 1918 r. został ranny w nogę i trafił do lazaretu polowego.

Wkrótce przyłączył się do powstania wielkopolskiego, w dniu 6 stycznia 1919 r. został dowódcą kompanii bukowskiej. Walczył na froncie zachodnim m.in. o dworzec kolejowy w Zbąszyniu, a potem pod Nowym Dworem, Łomnicą i Chrośnicą. Za bohaterstwo w tych walkach odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari i mianowany podporucznikiem Wojska Polskiego. Od marca 1919 w 2 pułku strzelców wielkopolskich^[2]. Następnie brał udział razem z 155 pułkiem piechoty w wojnie polsko-bolszewickiej. 8 stycznia 1924 został zatwierdzony w stopniu porucznika ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 i 2058. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty. Posiadał wówczas przydział w rezerwie do 73 pułku piechoty^[3].

W okresie międzywojennym służył w Straży Celnej pełniąc funkcję komisarza Straży Celnej w Zbąszyniu. W 1934, jako oficer rezerwy pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Jarocin. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VII. Był wówczas w grupie „pełniących służbę w Straży Granicznej”^[4]. Służył w Komisariacie Straży Granicznej „Jabłonka”, pow. nowotarski, w Inspektoracie Granicznym nr 3 w Brodnicy jako kwatermistrz (jednocześnie adiutant) i w Inspektoracie Granicznym nr 8 w Nakle^[2]. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 19 marca 1939 i 44. lokatą w korpusie oficerów rezerwy piechoty^[5]. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII^[1].

W 1939 ewakuowany na wschód dostał się do niewoli radzieckiej, został zamordowany w Katyniu. Figuruje na liście wywózkowej 052/4 z 27 kwietnia 1940, poz. 68^[2].

Małżeństwo z Eleonorą Walewską pozostało bezdzietne^[1].

W powstaniu wielkopolskim i wojnie polsko-bolszewickiej walczył także jego brat – Stanisław (1899–1970).

5 października 2007 Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień majora^[6]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Minister spraw wewnętrznych i administracji Władysław Stasiak rozkazem personalnym nr 96 z 26 października 2007 roku mianował go pośmiertnie na stopień komisarza Straży Granicznej. Awans został ogłoszony 10 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Upamiętnienie

Przy Kościele św. Katarzyny w Dakowach Mokrych znajduje się symboliczny grób Franciszka Szulca.

Ordery i odznaczenia

• Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4733 (1922)^[7][2]
• Krzyż Niepodległości (9 listopada 1932)^[8]
• Krzyż Walecznych (1921)^[9]
• Srebrny Krzyż Zasługi (15 września 1937)^[10]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
• Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
• Zdzisław Kościański, Eligiusz Tomkowiak, Bukowianie w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919, Poznań-Buk, Towarzystwo Pamięci Powstania Wielkopolskiego 1918–1919, 2008, ISBN 978-83-927042-1-8.
• Zdzisław Kościański, Bogumił Wojcieszak, Trzeba było pójść...Powiat Nowotomyski w Powstaniu Wielkopolskim 1918–1919. Historia i Pamięć, Nowy Tomyśl 2010, ISBN 978-83-915081-7-6.
• Kazimierz Banaszek; Krystyna Wanda Roman; Zdzisław Sawicki: Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich. Kapituła Orderu Wojennego Virtuti Militari, 2000. ISBN 83-87893-79-X.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego, 2004. ISBN 978-83-7188-691-1.