Franciszek Tekliński

Franciszek Tekliński
Data i miejsce urodzenia

1 marca 1926
Damięty

Data śmierci

14 kwietnia 1993

Zawód, zajęcie

polityk

Alma Mater

Wyższa Szkoła Nauk Społecznych przy KC PZPR

Stanowisko

wiceminister rolnictwa (1977–1980), wojewoda warszawski (1974–?), poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji (1976–1985)

Partia

PPR, PZPR

Odznaczenia
Order Sztandaru Pracy II klasy Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski

Franciszek Albin Tekliński (ur. 1 marca 1926 w Damiętach, zm. 14 kwietnia 1993[1]) – polski polityk, podsekretarz stanu w ministerstwie rolnictwa od 1977 do 1980, wojewoda warszawski, poseł na Sejm PRL VII i VIII kadencji.

Życiorys

Syn Teofila i Zofii. 15 stycznia 1947 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej. Po jej fuzji z PPS w 1948 znalazł się w szeregach Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 15 maja 1949 do 25 września 1949 pełnił funkcję sekretarza Komitetu Gminnego PZPR w Sońsku. Od 25 września 1949 do 15 lutego 1950 był słuchaczem Szkoły Partyjnej w Konstancinie, od 25 września 1950 do 13 lipca 1951 Centralnej Szkoły Partyjnej w Łodzi, a w latach 1951–1956 Wyższej Szkoły Nauk Społecznych przy KC PZPR. Uzyskał tytuł zawodowy magistra ekonomii. W okresie od grudnia 1973 do maja 1975 był przewodniczącym Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej (w województwie warszawskim). W 1974 został także wojewodą warszawskim.

Przez wiele lat pełnił różne funkcje w Warszawskim Komitecie Wojewódzkim PZPR (instruktora, kierownika wydziału i zastępcy kierownika wydziałów). W latach 70. był jego sekretarzem. W 1953 był także sekretarzem ds. propagandy w Komitecie Powiatowym PZPR w Grójcu. Od 11 grudnia 1971 do 12 grudnia 1975 był zastępcą członka, a następnie do 20 lipca 1981 członkiem Komitetu Centralnego PZPR. Od 5 czerwca 1975 do 10 sierpnia 1977 zajmował także stanowisko I sekretarza Komitetu Wojewódzkiego partii w Płocku. W grudniu 1975 był delegatem na VII Zjazd PZPR[2].

W 1976 uzyskał mandat posła na Sejm PRL VII kadencji w okręgu Płock. Zasiadał w Komisji Prac Ustawodawczych. W 1980 uzyskał reelekcję w okręgu Szamotuły. Zasiadał w Komisji Prac Ustawodawczych, Komisji Rolnictwa i Przemysłu Spożywczego, Komisji Nadzwyczajnej do rozpatrzenia projektu ustawy o Spółdzielniach i ich Związkach oraz w Komisji Rolnictwa, Gospodarki Żywnościowej i Leśnictwa.

Od sierpnia 1977 do maja 1980 był podsekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa, a od 22 sierpnia 1977 do 15 kwietnia 1986 prezesem Zarządu Centralnego Związku Rolniczych Spółdzielni Produkcyjnych.

W 1978 otrzymał tytuł honorowego obywatela Płocka. W 1982 wszedł w skład Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Wincentego Witosa w Warszawie, który został odsłonięty w 1985[3].

Pochowany na cmentarzu wojskowym na Powązkach (kwatera AII-8-26)[1].

Odznaczenia

Przypisy

  1. ↑ a b Wyszukiwarka grobów w Warszawie.
  2. ↑ Informacje w Fotogalerii miasta Płocka. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-25)].
  3. ↑ J. Sałkowski, T. Iwanowska, Na odsłonięcie pomnika Wincentego Witosa – a Polska winna trwać wiecznie, Warszawa 1985, str. 21.
  4. ↑ Profil na stronie Biblioteki Sejmowej.

Bibliografia