Franciszek Wojakowski

Franciszek Wojakowski

podpułkownik piechoty
Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1880 Kraków
Data i miejsce śmierci	1940 USRR, ZSRR
Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Cesarsko-królewska Obrona Krajowa Wojsko Polskie
Jednostki	56 Pułk Piechoty 40 Pułk Piechoty Korpus Kadetów Nr 1
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Franciszek Rudolf Wojakowski^[1] (ur. 21 lipca 1880 w Krakowie, zm. 1940 w ZSRR) – polski nauczyciel, podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Urodził się 21 lipca 1880 w Krakowie jako syn Adama^[2][3]. Był wyznania rzymskokatolickiego^[2]. Kształcił się w C. K. III Gimnazjum w Krakowie, gdzie w 1901 ukończył VIII klasę i zdał egzamin dojrzałości^[4].

Od 1 sierpnia 1908 pracował w zawodzie nauczyciela^[2]. Z zawodu był nauczycielem języka polskiego^[2]. W 1909 pracował w gimnazjum w Stanisławowie z ruskim językiem wykładowym^[2]. 24 stycznia 1910 został przeniesiony do C. K. Gimnazjum w Jarosławiu^[5]. W drugim półroczu roku szkolnego 1909/1910 przebywał na urlopie z powodu choroby^[6]. Jako zastępca nauczyciela 25 sierpnia 1910 został przeniesiony z Jarosława do C. K. II Gimnazjum w Stanisławowie z językiem polskim wykładowym^[7][8][9]. Uczył tam języka polskiego, języka greckiego, był kierownikiem Kółka Polonistów^[10], języka łacińskiego, historii^[11]. W sprawozdaniu szkolnym stanisławowskiego II gimnazjum z 1912 wydrukowano jego pracę pt. Ideały narodowe i ogolno-ludzkie w twórczości Zygmunta Krasińskiego^[12]. 11 lipca 1912 został mianowany rzeczywistym nauczycielem w C. K. Gimnazjum w Trembowli, gdzie złożył przysięgę 5 września 1912^[13][14]. Uczył tam języka polskiego^[15]. W trembowelskim C. K. Gimnazjum pozostawał do końca istnienia Austro-Węgier^[16].

W rezerwie piechoty C. K. Armii został mianowany kadetem z dniem 1 stycznia 1903^[17], potem awansowany na stopień podporucznika z dniem 1 stycznia 1908^[18]. Był przydzielony do 56 pułku piechoty w Krakowie do około 1911^{[19][20][21][22][23][24][25][26]}. Następnie został przeniesiony do C. K. Obrony Krajowej i zweryfikowany w stopniu podporucznika piechoty w grupie nieaktywnych z dniem 1 stycznia 1908^[27]. Był przydzielony do 36 pułku piechoty z Kołomyi^[28][28][29]. Około 1914 był podporucznikiem w stosunku ewidencji^[30]. Po wybuchu I wojny światowej awansowany na stopień porucznika piechoty obrony krajowej w stosunku ewidencji z dniem 1 listopada 1914^[31][31].

Po zakończeniu wojny, jako były oficer armii austriackiej został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu kapitana^[32]. W roku szkolnym 1920/1921, pozostając formalnie profesorem polskiego Państwowego Gimnazjum w Trembowli, służył w wojsku^[33]Na przełomie 1920/1921 był nauczycielem w C. K Gimnazjum w Trembowli^[34]. Został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[35]. W 1923 i 1924 pozostawał oficerem nadetatowym 40 pułku piechoty w garnizonu Lwów^[36][37]. Stamtąd był przydzielony do Korpusu Kadetów Nr 1 w tym mieście: w 1923 do kadry oddziału szkolnego^[38], w 1924 do działu naukowego^[39], uczył języka polskiego, łaciny, greki^[40][41]. Został awansowany na stopień podpułkownika piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[42]. W 1926 był dyrektorem nauk w KK Nr 1^[41]. W 1928 jako oficer przeniesiony w stan spoczynku zamieszkiwał we Lwowie^[43]. W 1934 jako oficer rezerwy był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VI jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Lwów Miasto^[44].

Po wybuchu II wojny światowej, kampanii wrześniowej 1939 i agresji ZSRR na Polskę z 17 września 1939 został aresztowany przez sowietów. Na wiosnę 1940 został zamordowany przez NKWD. Jego nazwisko znalazło się na tzw. Ukraińskiej Liście Katyńskiej opublikowanej w 1994 (został wymieniony na liście wywózkowej 55/5-6 oznaczony numerem 574)^[45]. Ofiary tej części zbrodni katyńskiej zostały pochowane na otwartym w 2012 Polskim Cmentarzu Wojennym w Kijowie-Bykowni.

Odznaczenia

austro-węgierskie

• Złoty Krzyż Zasługi Cywilnej z koroną na wstążce Medalu Waleczności (przed 1918)^[31]
• Krzyż Jubileuszowy dla Cywilnych Funkcjonariuszów Państwowych (przed 1918)^[16]

Przypisy

Bibliografia

• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1934.