Francja Vichy
1940–1944 | |||||
| |||||
Dewiza: (fr.) Travail, Famille, Patrie (Praca, rodzina, ojczyzna) | |||||
Hymn: La Marseillaise (Marsylianka) Maréchal, nous voilà![1] (Marszałku, tu jesteśmy!) | |||||
Konstytucja | Ustawy konstytucyjne Państwa Francuskiego(fr.) | ||||
---|---|---|---|---|---|
Język urzędowy | |||||
Stolica | |||||
Ustrój polityczny | |||||
Głowa państwa | |||||
Zależne od | |||||
Szef rządu | |||||
Waluta | frank francuski (₣) | ||||
Data powstania | 1940 | ||||
Pełna okupacja | III Rzesza i Włochy | ||||
Religia dominująca | |||||
Strefa czasowa | |||||
Francja Vichy (fr. La France de Vichy), oficjalna nazwa Państwo Francuskie (fr. L’État français) – potoczne określenie państwa francuskiego, istniejącego w latach 1940–1944 (faktycznie do listopada 1942 – do momentu pełnej okupacji wojskowej) ze stolicą (od 1 lipca 1940) w Vichy (ob. w regionie Owernia-Rodan-Alpy, w departamencie Allier).
Utworzenie
Państwo powstało w konsekwencji ustawy Zgromadzenia Narodowego III Republiki o nadzwyczajnych pełnomocnictwach dla premiera Francji, marszałka Francji Philippe’a Pétaina po klęsce Francji w kampanii 1940 roku. Jako kontynuacja III Republiki zostało oficjalnie uznane przez większość społeczności międzynarodowej, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii.
Zgodnie z warunkami zawieszenia broni podpisanego przez gen. Charles’a Huntzingera ze strony francuskiej i gen. Wilhelma Keitla ze strony niemieckiej w dniu 22 czerwca 1940, blisko 2/3 powierzchni Francji znalazło się pod okupacją niemiecką. Pozostała część Francji, jej protektoraty i kolonie miały pozostać nieokupowane przez Niemców i Włochów. Vichy zachowała we Francji metropolitarnej liczącą ok. 105 tys. żołnierzy armię bez ciężkiego sprzętu (czołgów, samochodów pancernych, ciężkiej artylerii), które zostały w większości wydane III Rzeszy lub ewakuowane na terytoria zamorskie i liczącą ponad 200 tysięcy żołnierzy armię w Algierii Francuskiej oraz koloniach (Francuska Afryka Zachodnia i Równikowa, Syria i Liban, Indochiny Francuskie). Francja pozostawała również w posiadaniu czwartej co do siły (po Royal Navy, US Navy i Nippon Kaigun) floty wojennej świata, rozmieszczonej częściowo w Tulonie, częściowo w portach Afryki Francuskiej (Mers-el-Kebir koło Oranu, Dakar).
Zebrane w Tuluzie Zgromadzenie Narodowe Republiki (Senat i Izba Deputowanych łącznie) udzieliło 10 lipca 1940 r. nadzwyczajnych pełnomocnictw premierowi, marszałkowi Pétain, który na ich podstawie ogłosił się „głową państwa francuskiego”. Ustawa o pełnomocnictwach została uchwalona przygniatającą większością głosów (569 głosów „za” przy 80 „przeciw”[2] przy 30 wstrzymujących się od głosu). Tego samego dnia prezydent Republiki Albert Lebrun, nie składając jednak formalnej rezygnacji, przekazał swoje uprawnienia na rzecz Pétaina[3], który następnego dnia zdymisjonował prezydenta i ogłosił się głową państwa[4]. III Republika Francuska dobiegła w ten sposób kresu – rozpoczął się okres Francji Vichy. Vichy ogłosiła neutralność w toczącej się wojnie.
We władzach najważniejszą rolę odgrywał początkowo mianowany „zastępcą szefa państwa” Pierre Laval – zdecydowany zwolennik kolaboracji. W roku 1941 Pétain, próbując rozszerzyć swą samodzielność, odsunął od władzy proniemieckiego Lavala, powierzając jego obowiązki admirałowi François Darlanowi, który dysponował jedynym realnym atutem Francji Vichy – francuską marynarką wojenną. W 1941 Vichy podpisało układ z USA. W listopadzie 1942 po rozpoczęciu okupacji przez Wehrmacht „strefy nieokupowanej”, rozbrojeniu armii francuskiej we Francji metropolitarnej oraz po przejściu admirała Darlana oraz oddziałów w Algierii i koloniach na stronę aliantów faktyczną władzę w administracji Vichy uzyskał Pierre Laval, który po zamordowaniu admirała przez monarchistę zlikwidował jego stanowisko (minister pełnomocny rządu) i objął rządy niemalże dyktatorskie.
Polityka antyżydowska
W pierwszym okresie funkcjonowania państwa (do 1943 roku), kiedy Francja Vichy posiadała sporą wewnętrzną autonomię, jej władze podjęły pomimo braku nacisków ze strony III Rzeszy zakrojoną na szeroką skalę kampanię antyżydowską. Bezpośrednio po utworzeniu państwa zniesiono przepisy piętnujące antyżydowskie wypowiedzi w prasie (27 sierpnia 1940). Później przyjmowano coraz bardziej restrykcyjne ustawy antysemickie, ograniczające możliwości zatrudnienia Żydów i ich aktywność społeczną (3 października 1940, 2 czerwca 1941)[5].
Bezpośrednio po zajęciu Francji przez Niemcy w 1941 roku w strefie okupowanej rozpoczęły się „łapanki” Żydów. Hitlerowcy założyli, iż francuska policja zatrzyma około 22 tys. Żydów na terenie Paryża, a następnie wywiezie ich do obozów umieszczonych wokół Paryża jak obóz w Drancy, Compiègne, obóz koncentracyjny w Pithiviers i obóz przejściowy w Beaune-la-Rolande. Akcja została jednak zrealizowana w mniejszym wymiarze i ostatecznie 16 lipca aresztowano 12 884 osoby, w tym 5082 kobiety oraz 4051 dzieci.
Kolaboracja
Kolaboracja oprócz regularnego opłacania i utrzymania armii okupacyjnej, polegała na produkcji zbrojeniowej na rzecz Rzeszy, kontyngentach żywnościowych przekazywanych w zamian za „obligacje” Rzeszy na poczet odszkodowań wojennych Francji wobec Niemiec[6] oraz masowych dobrowolnych wyjazdów do pracy w Rzeszy (w tym do niemieckich zakładów zbrojeniowych)[7] – do których zachęcały władze Vichy. W praktyce Francja finansowała w ten sposób w znacznej części wysiłek zbrojeniowy III Rzeszy. Kolaboracja obejmowała również zorganizowany współudział policji francuskiej, francuskiej milicji faszystowskiej (kierowanej przez Josepha Darnanda) i cywilnej administracji francuskiej (Rene Bousqueta) w ustalaniu list proskrypcyjnych i organizowaniu deportacji Żydów (np. znana jedyna w okresie 1940–1942 na terytorium Vichy obława antyżydowska[8] z lipca-sierpnia 1942 – obława Vel d’Hiv w Paryżu)[9], a także współpracę z Gestapo w walce z Resistance. W Indochinach Francuskich Japonia, okupując je wojskowo w sierpniu 1940 r., zachowała francuską administrację cywilną, która współpracowała z wojskami japońskimi do marca 1945 roku.
Armia Rozejmowa
Państwo Vichy posiadało własne wojsko. Słabo uzbrojoną armię metropolitalną (brak broni ciężkiej, minimalne siły pancerne i lotnicze) liczącą 100 tysięcy żołnierzy oraz armię kolonialną, dobrze wyposażoną (głównie dzięki ewakuowaniu przed zawieszeniem broni dużej ilości wszelakiego sprzętu wojskowego do posiadłości zamorskich), liczącą 200 tysięcy żołnierzy. Istniało, chociaż zredukowane liczebnie, stosunkowo nowoczesne lotnictwo. Działał zakamuflowany przed Niemcami kontrwywiad francuski, zaś generalicja Armii Rozejmowej utrzymywała kontakt ze zbiegłym z niewoli niemieckiej przy pomocy wywiadu francuskiego generałem Henri Giraudem, którego ekstradycji do III Rzeszy Vichy oficjalnie odmówiła. Wojskowi francuscy reprezentujący Vichy, które do listopada 1942 było oficjalnie państwem neutralnym, utrzymywali stały kontakt i wymieniali informacje wywiadowcze z ambasadorem USA, którym był admirał William Daniel Leahy. W nieokupowanej strefie Francji działały placówki wywiadu polskiego (zarówno Oddział II Sztabu Generalnego WP, jak i Akcja Kontynentalna), prowadzony był nasłuch i dekryptaż niemieckiej komunikacji radiowej przez grupę polskich kryptologów.
Najsilniejsza była marynarka wojenna, nadal jedna z największych na świecie – zarówno alianci, jak i hitlerowskie Niemcy nie chciały dopuścić, aby dostała się w ręce wroga lub działała na jego korzyść. Część okrętów marynarki Vichy zostało unieszkodliwionych przez Royal Navy podczas operacji Catapult w Mers el-Kebir i późniejszych incydentalnych starć w koloniach francuskich w Afryce (operacja Menace, bitwa pod Casablanką(ang.)). Wojska Vichy stawiały opór aliantom zdobywającym kolonie francuskie: Syrię (operacja Exporter), Madagaskar (operacja Ironclad), Maroko i Algierię (operacja Torch). Chęć przejęcia francuskiej floty stała się jedną z przyczyn zajęcia Vichy przez wojska niemieckie w listopadzie 1942 roku. Zadanie to nie powiodło się – większość jednostek została zatopiona w Tulonie przez samych Francuzów, nieliczne zdołały uciec. Armia francuska w metropolii przestała istnieć, zaś w Algierii i koloniach przeszła stopniowo na stronę aliantów. Oficerowie i żołnierze Armii Rozejmowej w kraju stanowili trzon wiernej gen. Giraud’owi Organizacji Ruchu Oporu Armii, która w roku 1944 współtworzyła FFI. Niektórzy wstąpili jednak do nowo utworzonej kolaboracyjnej Milicji Francuskiej.
Armia Rozejmowa w kraju posiadała osiem dywizji wojskowych podzielonych na dwie grupy:
- 1 Grupa Dywizji Wojskowych (Awinion)
- 7 Dywizja Wojskowa (Bourg-en-Bresse)
- 14 Dywizja Wojskowa (Lyon)
- 15 Dywizja Wojskowa (Marsylia)
- 16 Dywizja Wojskowa (Montpellier)
- 2 Grupa Dywizji Wojskowych (Clermont-Ferrand)
- 9 Dywizja Wojskowa (Châteauroux)
- 12 Dywizja Wojskowa (Limoges)
- 13 Dywizja Wojskowa (Clermont-Ferrand)
- 17 Dywizja Wojskowa (Tuluza)
Podział administracyjny
Francja od rewolucji dzieli się na departamenty. Cywilna administracja francuska została zachowana w okresie 1940–1944 zarówno na terenie okupowanym, jak i nieokupowanym (z wyjątkiem Alzacji i Lotaryngii, które zostały przyłączone do Rzeszy).
Życie codzienne
Barwny obraz życia codziennego Francji Vichy przynosi dziennik Andrzeja Bobkowskiego z lat 1940–1944[10].
Krainy i współczesne regiony w Vichy
Posiadłości zamorskie
Lp. | Nazwa terytorium | Okres zarządzania | Lokalizacja | Status polityczny | Niepodległość | Komentarz |
---|---|---|---|---|---|---|
1. | Algieria Francuska | 1940-1943 | Afryka Północna | terytorium zamorskie | 1962 | od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska |
2. | Francuska Afryka Równikowa | do sierpnia 1940 | Afryka Środkowa | federacja | 1960 | od sierpnia 1940 Wolna Francja |
3. | Francuska Afryka Zachodnia | 1940-1943 | Afryka Zachodnia | federacja | 1960 | od 1943 Wolna Francja |
4. | Indochiny Francuskie | 1940 | Azja Południowo-Wschodnia | federacja | 1954 | oddane „tymczasowo” pod zarząd japoński (faktycznie do 1945) |
5. | Komory | 1940–1942 | Afryka Południowa | protektorat | 1975 | od 1942 Wolna Francja |
6. | Liban | 1940–1941 | Azja, Bliski Wschód | terytorium mandatowe | 1946 | od 1941 Wolna Francja |
7. | Madagaskar | 1940–1942 | Afryka Południowa | terytorium zamorskie | 1960 | od 1942 Wolna Francja |
8. | Maroko Francuskie | 1940-1943 | Afryka Północna | protektorat | 1956 | od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska |
9. | Somali Francuskie | 1940–1941 | Afryka Wschodnia | kolonia | 1977 | od 1941 Wolna Francja |
10. | Syria | 1940–1941 | Azja, Bliski Wschód | terytorium mandatowe | 1946 | od 1941 Wolna Francja |
11. | Tunezja Francuska | 1940-1943 | Afryka Północna | protektorat | 1956 | od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska |
Koniec
Terytorium Vichy zostało zajęte przez Wehrmacht i Włochów w listopadzie 1942 roku po inwazji aliantów w Afryce Północnej (operacja Torch) oraz przejściu francuskich wojsk kolonialnych i oddziałów zamorskich Vichy na rozkaz admirała François Darlana na stronę koalicji antyhitlerowskiej. Niemcy obawiali się, że alianci wykorzystają Afrykę jako bazę do inwazji na południową Francję (14 listopada wkroczyli do strefy nieokupowanej)[11]. Armia i flota albo przestały istnieć, albo przeszły na stronę aliantów. Władze okupacyjne zastąpiły dotychczasowy zaciąg na roboty poborem przymusowym. We Francji nieokupowanej zaczęło działać Gestapo. Aresztowano i wywieziono do Niemiec także niektórych polityków Vichy, np. byłego ministra obrony Vichy Maxime’a Weyganda.
Po lądowaniu w Normandii w czerwcu 1944 roku i wyzwoleniu Paryża (w sierpniu 1944), 20 sierpnia 1944 roku Pétain i inni członkowie rządu Vichy zostali internowani przez okupacyjne władze niemieckie i przymusowo wywiezieni poprzez Belfort do Sigmaringen, gdzie do końca kwietnia 1945 funkcjonował marionetkowy „emigracyjny” rząd Francji[12]. Po wojnie czołowi przywódcy Vichy zostali osądzeni za kolaborację.
Rozliczenie
Po wyzwoleniu przyszedł czas na zapowiadane przez władze Wolnej Francji rozliczenie kolaborantów i zdrajców. Jego ograniczony zasięg spowodował u Francuzów częściowe wymazanie z pamięci czasów rządów Vichy. Ścigano niektórych aktywnych polityków (Pierre Laval, Joseph Darnand – skazani na karę śmierci) oraz niektórych intelektualistów popierających reżim (Louis-Ferdinand Céline). Marszałek Pétain początkowo również skazany na śmierć, jednak ława przysięgłych wnioskowała o zmianę kary na dożywotnie pozbawienie wolności. Tak też się stało i Pétain pozostawał w więzieniu na wyspie Île d’Yeu do swojej śmierci w 1951[13]. Oszczędzano administrację, policję, sądownictwo, wojsko i fachowców z różnych dziedzin gospodarki, kultury i nauki. Wielu zasłużonych dla Wolnej Francji generałów francuskich jak np. przyszli marszałkowie Francji Alphonse Juin czy Jean de Lattre de Tassigny służyło na odpowiedzialnych stanowiskach w Armii Rozejmowej, zaś w administracji Vichy pracowało wielu przyszłych członków Resistance, np. prezydent François Mitterrand czy premier Maurice Couve de Murville. Bohater Resistance zamordowany przez hitlerowców, twórca i pierwszy komendant Organizacji Ruchu Oporu Armii generał Aubert Frere w 1940 roku przewodniczył sądowi wojskowemu, który zaocznie skazał na śmierć generała Charlesa de Gaulle’a. Wynikało to po części z faktu, że nieokupowane państwo francuskie w czasie wojny nadal musiało funkcjonować, jak i ze świadomego działania generała de Gaulle’a, który dążył do tego, by przekonać świat i Francuzów, iż Francja nigdy się nie poddała i z wyjątkiem nielicznych zdrajców walczyła u boku aliantów. Vichy aż do listopada 1942 (operacja Torch) było oficjalnie uznawane m.in. przez USA[14][15], a do 30 czerwca 1941 – utrzymywało stosunki dyplomatyczne z ZSRR (zostały zerwane przez Vichy po ataku III Rzeszy na ZSRR[16]). W Vichy znajdowały się placówki dyplomatyczne 32 państw[14]. Uznawał je także Rząd RP na uchodźstwie, utrzymujący w Vichy do jesieni 1940 oficjalne przedstawicielstwo konsularne[17], a do 1942 nieoficjalne przedstawicielstwo dyplomatyczne. Zachowała się korespondencja dyplomatyczna, m.in. amerykańska. Związek Kombatantów I wojny światowej popierający marszałka Pétaina liczył 5 milionów członków. Nieoczekiwanym sojusznikiem okazała do niedawna sroga dla kolaborantów Francuska Partia Komunistyczna. Jej władze mogły chcieć zatrzeć wspomnienie polityki, jaką prowadzili w czasie sojuszu ZSRR i III Rzeszy w latach 1939–1941 (od paktu Ribbentrop-Mołotow do agresji III Rzeszy na ZSRR)[18]. W trakcie wyzwalania Francji doszło jednocześnie do serii samosądów (z przyczyn osobistych i politycznych), motywowanych rzekomą kolaboracją ofiar.
Charles de Gaulle ze względu na to, że większość społeczeństwa francuskiego w okresie 1940 – listopad 1942 uważała nieokupowane Vichy za legalne państwo francuskie uznawane przez społeczność międzynarodową, odwołał się do popularnej we Francji tezy o uzupełniających rolach: swojej w Londynie i Philippe’a Pétaina w Vichy. Wszystkie te zabiegi ułatwiały Francuzom zapomnienie, że większość Francuzów – deputowanych parlamentu francuskiego, jak i większość społeczności międzynarodowej w okresie 1940–1942 uważała Vichy za legalne państwo francuskie. Wzmacniały próby rehabilitacji Pétaina, podejmowane co jakiś czas nie tylko przez dawnych podwładnych, ale też przez wojennych towarzyszy Charles’a de Gaulle’a oraz młodsze pokolenie francuskiej skrajnej prawicy. Świadomość, że nieokupowane Vichy było państwem, w którym w okresie 1940–1942 można było żyć w miarę spokojnie, bez deportacji, pacyfikacji i wywózek na roboty przymusowe wykluczała praktycznie możliwość ścigania francuskich zbrodniarzy wojennych oraz pamięć zarówno o współudziale urzędników francuskich w Holocauście, jak i o bohaterach Résistance, nierzadko katowanych i zabijanych przez funkcjonariuszy organów policyjnych Vichy.
Zobacz też
Przypisy
- ↑ Marszałku, oto jesteśmy! nigdy nie był oficjalnym hymnem państwowym Vichy, mimo to pełniła rolę nieoficjalnego drugiego hymny państwowego.
- ↑ Z czego 62 radykałów i socjalistów.
- ↑ Albert Lebrun, elysee.fr [dostęp 2021-09-21] (ang.).
- ↑ President Albert Lebrun, Gemeente De Panne [dostęp 2021-09-21] (niderl.).
- ↑ Robert O Paxton , Francja Vichy. Stara gwardia i nowy ład, 1940–1944, Jacek Lang (tłum.), Wrocław: Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-25-5, OCLC 802077936 .
- ↑ Zapowiedzianych w układzie rozejmowym z czerwca 1940.
- ↑ Agitację za zgłaszaniem się robotników i inżynierów francuskich do pracy w Niemczech tłumaczono chęcią zwolnienia z niewoli niemieckiej części francuskich jeńców wojennych.
- ↑ Przeprowadzona w praktyce wyłącznie przez policję francuską.
- ↑ Represje były kierowane w pierwszej kolejności wobec Żydów nieposiadających obywatelstwa francuskiego – pod pretekstem wydalania niepożądanych cudzoziemców – bezpaństwowców, lub z obywatelstwem krajów okupowanych przez III Rzeszę.
- ↑ Andrzej Bobkowski,Szkice piórkiem. (Francja 1940–1944) Warszawa 1995 ; Wyd. Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu, Wydawnictwo CIS ; ISBN 83-86907-00-2, ISBN 83-85458-08-5.
- ↑ Bogusław Wołoszański Tajna wojna Hitlera, wyd. 1997 r., s. 193.
- ↑ Pétain zadeklarował w sierpniu 1944 wobec wysłanników generała de Gaulle’a gotowość rezygnacji z funkcji głowy państwa. Po internowaniu i wywiezieniu do Rzeszy uchylił się od sprawowania obowiązków rządowych, uznając się za więźnia III Rzeszy.
- ↑ Antony Beevor, Artemis Cooper, Paryż wyzwolony, Znak Horyzont, 2015, s. 215.
- ↑ a b Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 138.
- ↑ Ambasadorem USA przy rządzie Vichy był admirał William Daniel Leahy, od maja 1942 ambasada amerykańska była kierowana przez chargé d’affaires.
- ↑ Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 168.
- ↑ Zlikwidowane na żądanie III Rzeszy wraz z przedstawicielstwami Belgii i Holandii Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 138.
- ↑ Pod okupacją niemiecką FPK (Jacques Duclos) podjęła np. rozmowy z niemieckimi władzami okupacyjnymi w kwestii oficjalnego wydawania w Paryżu dziennika FPK L’Humanité.Brûlures de l’histoire (FR3, 5 octobre 1993): «L’Humanité, KPF i okupacyjne władze niemieckie », za:INA.zapis odcinka serii dokumentalnej w INA (Institut national de l’audiovisuel)(język francuski).
Bibliografia, linki
- Robert O Paxton , Francja Vichy. Stara gwardia i nowy ład, 1940–1944, Jacek Lang (tłum.), Wrocław: Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-25-5, OCLC 802077936 .
- Alan Riding, Słodki smak kolaboracji TVP Tygodnik 9 lutego 2018
Mapy
Media użyte na tej stronie
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).
Autor: BrunoLC, Licencja: CC0
carte donnant l'implantation des divisions militaires françaises (armée d'armistice) durant la période 1940-1942
The scuttled French fleet at Toulon: aerial pictures. On 28 November 1942, the day after the scuttling and firing of the ships of the French fleet in Toulon harbour, photographs were taken by the Royal Air Force. Many of the vessels were still burning so that smoke and shadows obscure part of the scene. But the photographs show, besides the burning cruisers, ship after ship of the contre-torpilleurs and destroyer classes lying capsized or sunk, testifying to the thoroughness with which the French seamen carried out their bitter task. While the vast damage done is shown in these photographs, no exact list of the state of the ships can be drawn up, since the ships themselves cannot be seen in an aerial photograph. Thus the upper deck of the battle cruiser Strasbourg is not submerged, but here are signs that the vessel has settled and is grounded. The key plan C.3296 shows the whereabouts of the majority of the ships and their condition as far as it can be seen from the photographs. Picture shows: damaged and sunk light cruisers and destroyers visible through the shadow and the smoke caused by the burning cruisers.
- left is the Strasbourg (bridge above the water but clearly sunk)
- next to her, burning, is the Colbert
- under the smoke, the Algérie
- to the right, the Marseillaise.[1]
Map of Vichy France and the loss of its territory to Free France and the Axis powers. Legend:
- Protectorate of French Cameroon and colonies under the control of Free France by September 1940
- Colonies under the control of Free France by November 1942
- Protectorates of Togo, Morocco, and colonies under the control of Free France in November 1942 after
- French Algeria) under the control of Free France in November 1942 after Operation TorchDepartments of Algeria (
- zone libre) under Vichy control until occupied by the Axis in November 1942 after Operation Torch (with Corsica under the control of Free France in September 1943).Metropolitan france (
- Protectorate occupied by the Axis (French Tunisia) in November 1942 after Operation Torch, under the control of Free France by May 1943
- Colonies under the control of Free France by July 1943 (
- Rest of French Indochina under
- German zones and Italian zones) after the armistices of June 1940, under Free French control by August 1944.Occupied metropolitan France under Axis control (
Autor: Mliu92, Licencja: CC BY-SA 4.0
La Francisque insigne du Maréchal de France, Chef de l'État Français
Autor:
- Blank_map_of_Europe.svg: maix¿?
- Europe 1942.svg: Alphathon
- derivative work: DIREKTOR
Germany and occupied territories in 1942:
(c) Bundesarchiv, B 145 Bild-P50284 / Weinrother, Carl / CC-BY-SA 3.0
Autor:
Personal flag of Philippe Pétain, Chief of State of Vichy France (Chef de l'État Français).
La Marseillaise (words and music by Rouget de l'Isle)
Band of the Garde Républicaine, directed by François-Julien Brun. Recorded at the Théâtre des Champs-Elysées.
Autor:
Eric Gaba (Sting - fr:Sting) for original blank map
Occupation zones of France during the Second World War - English version
(c) Bundesarchiv, Bild 183-H25217 / CC-BY-SA 3.0
zentralbild 153-40 II. Weltkrieg 1939-45 24.10.1940 Adolf Hitler begrüßt den französischen Staatschef Marschall Henry Philippe Petain in Montoire-sur-le-Loir. In der Mitte Chefdolmetscher Gesandter Dr. Paul Schmidt. Rechts Reichsaußenminister Joachim von Ribbentrop.
Abgebildete Personen:
- Hitler, Adolf: Reichskanzler, Deutschland
- Petain, Philippe: Staatschef, Marschall, Frankreich
- Ribbentrop, Joachim von: Außenminister, NSDAP, Deutschland
- Schmidt, Paul Otto Gustav Dr.: Chefdolmetscher von Hitler, Pressechef im Auswärtigen Amt, Deutschland