Francja Vichy

Państwo Francuskie
État français
1940–1944
Flaga
Godło Francji
FlagaGodło
Dewiza: (fr.) Travail, Famille, Patrie
(Praca, rodzina, ojczyzna)
Hymn: La Marseillaise
(Marsylianka)
Maréchal, nous voilà![1]
(Marszałku, tu jesteśmy!
)
Położenie Francji
Konstytucja

Ustawy konstytucyjne Państwa Francuskiego(fr.)

Język urzędowy

francuski

Stolica

Vichy

Ustrój polityczny

republika autorytarna

Głowa państwa

głowa państwa Philippe Pétain

Zależne od

 III Rzesza

Szef rządu

premier Pierre Laval

Waluta

frank francuski (₣)

Data powstania

1940

Pełna okupacja

III Rzesza i Włochy
XI 1942

Religia dominująca

katolicyzm

Strefa czasowa

UTC +1 – zima
UTC +2 – lato

Mapa Francji
Osobista flaga Philippe’a Pétaina, Szefa Państwa Francuskiego (Francji Vichy), którego stała się nieoficjalnym symbolem
(c) Bundesarchiv, B 145 Bild-P50284 / Weinrother, Carl / CC-BY-SA 3.0
Generał Charles Huntziger podpisujący w imieniu Francji dokument zawieszenia broni z Niemcami. Las Compiègne, 22 czerwca 1940 roku
(c) Bundesarchiv, Bild 183-H25217 / CC-BY-SA 3.0
Philippe Pétain i Adolf Hitler. Spotkanie w Montoire 21 października 1940 roku

Francja Vichy (fr. La France de Vichy), oficjalna nazwa Państwo Francuskie (fr. L’État français) – potoczne określenie państwa francuskiego, istniejącego w latach 1940–1944 (faktycznie do listopada 1942 – do momentu pełnej okupacji wojskowej) ze stolicą (od 1 lipca 1940) w Vichy (ob. w regionie Owernia-Rodan-Alpy, w departamencie Allier).

Utworzenie

Państwo powstało w konsekwencji ustawy Zgromadzenia Narodowego III Republiki o nadzwyczajnych pełnomocnictwach dla premiera Francji, marszałka Francji Philippe’a Pétaina po klęsce Francji w kampanii 1940 roku. Jako kontynuacja III Republiki zostało oficjalnie uznane przez większość społeczności międzynarodowej, z wyjątkiem Wielkiej Brytanii.

Zgodnie z warunkami zawieszenia broni podpisanego przez gen. Charles’a Huntzingera ze strony francuskiej i gen. Wilhelma Keitla ze strony niemieckiej w dniu 22 czerwca 1940, blisko 2/3 powierzchni Francji znalazło się pod okupacją niemiecką. Pozostała część Francji, jej protektoraty i kolonie miały pozostać nieokupowane przez Niemców i Włochów. Vichy zachowała we Francji metropolitarnej liczącą ok. 105 tys. żołnierzy armię bez ciężkiego sprzętu (czołgów, samochodów pancernych, ciężkiej artylerii), które zostały w większości wydane III Rzeszy lub ewakuowane na terytoria zamorskie i liczącą ponad 200 tysięcy żołnierzy armię w Algierii Francuskiej oraz koloniach (Francuska Afryka Zachodnia i Równikowa, Syria i Liban, Indochiny Francuskie). Francja pozostawała również w posiadaniu czwartej co do siły (po Royal Navy, US Navy i Nippon Kaigun) floty wojennej świata, rozmieszczonej częściowo w Tulonie, częściowo w portach Afryki Francuskiej (Mers-el-Kebir koło Oranu, Dakar).

Zebrane w Tuluzie Zgromadzenie Narodowe Republiki (Senat i Izba Deputowanych łącznie) udzieliło 10 lipca 1940 r. nadzwyczajnych pełnomocnictw premierowi, marszałkowi Pétain, który na ich podstawie ogłosił się „głową państwa francuskiego”. Ustawa o pełnomocnictwach została uchwalona przygniatającą większością głosów (569 głosów „za” przy 80 „przeciw”[2] przy 30 wstrzymujących się od głosu). Tego samego dnia prezydent Republiki Albert Lebrun, nie składając jednak formalnej rezygnacji, przekazał swoje uprawnienia na rzecz Pétaina[3], który następnego dnia zdymisjonował prezydenta i ogłosił się głową państwa[4]. III Republika Francuska dobiegła w ten sposób kresu – rozpoczął się okres Francji Vichy. Vichy ogłosiła neutralność w toczącej się wojnie.

We władzach najważniejszą rolę odgrywał początkowo mianowany „zastępcą szefa państwa” Pierre Laval – zdecydowany zwolennik kolaboracji. W roku 1941 Pétain, próbując rozszerzyć swą samodzielność, odsunął od władzy proniemieckiego Lavala, powierzając jego obowiązki admirałowi François Darlanowi, który dysponował jedynym realnym atutem Francji Vichy – francuską marynarką wojenną. W 1941 Vichy podpisało układ z USA. W listopadzie 1942 po rozpoczęciu okupacji przez Wehrmacht „strefy nieokupowanej”, rozbrojeniu armii francuskiej we Francji metropolitarnej oraz po przejściu admirała Darlana oraz oddziałów w Algierii i koloniach na stronę aliantów faktyczną władzę w administracji Vichy uzyskał Pierre Laval, który po zamordowaniu admirała przez monarchistę zlikwidował jego stanowisko (minister pełnomocny rządu) i objął rządy niemalże dyktatorskie.

Polityka antyżydowska

W pierwszym okresie funkcjonowania państwa (do 1943 roku), kiedy Francja Vichy posiadała sporą wewnętrzną autonomię, jej władze podjęły pomimo braku nacisków ze strony III Rzeszy zakrojoną na szeroką skalę kampanię antyżydowską. Bezpośrednio po utworzeniu państwa zniesiono przepisy piętnujące antyżydowskie wypowiedzi w prasie (27 sierpnia 1940). Później przyjmowano coraz bardziej restrykcyjne ustawy antysemickie, ograniczające możliwości zatrudnienia Żydów i ich aktywność społeczną (3 października 1940, 2 czerwca 1941)[5].

Bezpośrednio po zajęciu Francji przez Niemcy w 1941 roku w strefie okupowanej rozpoczęły się „łapanki” Żydów. Hitlerowcy założyli, iż francuska policja zatrzyma około 22 tys. Żydów na terenie Paryża, a następnie wywiezie ich do obozów umieszczonych wokół Paryża jak obóz w Drancy, Compiègne, obóz koncentracyjny w Pithiviers i obóz przejściowy w Beaune-la-Rolande. Akcja została jednak zrealizowana w mniejszym wymiarze i ostatecznie 16 lipca aresztowano 12 884 osoby, w tym 5082 kobiety oraz 4051 dzieci.

Kolaboracja

Kolaboracja oprócz regularnego opłacania i utrzymania armii okupacyjnej, polegała na produkcji zbrojeniowej na rzecz Rzeszy, kontyngentach żywnościowych przekazywanych w zamian za „obligacje” Rzeszy na poczet odszkodowań wojennych Francji wobec Niemiec[6] oraz masowych dobrowolnych wyjazdów do pracy w Rzeszy (w tym do niemieckich zakładów zbrojeniowych)[7] – do których zachęcały władze Vichy. W praktyce Francja finansowała w ten sposób w znacznej części wysiłek zbrojeniowy III Rzeszy. Kolaboracja obejmowała również zorganizowany współudział policji francuskiej, francuskiej milicji faszystowskiej (kierowanej przez Josepha Darnanda) i cywilnej administracji francuskiej (Rene Bousqueta) w ustalaniu list proskrypcyjnych i organizowaniu deportacji Żydów (np. znana jedyna w okresie 1940–1942 na terytorium Vichy obława antyżydowska[8] z lipca-sierpnia 1942 – obława Vel d’Hiv w Paryżu)[9], a także współpracę z Gestapo w walce z Resistance. W Indochinach Francuskich Japonia, okupując je wojskowo w sierpniu 1940 r., zachowała francuską administrację cywilną, która współpracowała z wojskami japońskimi do marca 1945 roku.

Armia Rozejmowa

Samozatopienie floty francuskiej w Tulonie 28 listopada 1942 – zdjęcie lotnicze RAF

Państwo Vichy posiadało własne wojsko. Słabo uzbrojoną armię metropolitalną (brak broni ciężkiej, minimalne siły pancerne i lotnicze) liczącą 100 tysięcy żołnierzy oraz armię kolonialną, dobrze wyposażoną (głównie dzięki ewakuowaniu przed zawieszeniem broni dużej ilości wszelakiego sprzętu wojskowego do posiadłości zamorskich), liczącą 200 tysięcy żołnierzy. Istniało, chociaż zredukowane liczebnie, stosunkowo nowoczesne lotnictwo. Działał zakamuflowany przed Niemcami kontrwywiad francuski, zaś generalicja Armii Rozejmowej utrzymywała kontakt ze zbiegłym z niewoli niemieckiej przy pomocy wywiadu francuskiego generałem Henri Giraudem, którego ekstradycji do III Rzeszy Vichy oficjalnie odmówiła. Wojskowi francuscy reprezentujący Vichy, które do listopada 1942 było oficjalnie państwem neutralnym, utrzymywali stały kontakt i wymieniali informacje wywiadowcze z ambasadorem USA, którym był admirał William Daniel Leahy. W nieokupowanej strefie Francji działały placówki wywiadu polskiego (zarówno Oddział II Sztabu Generalnego WP, jak i Akcja Kontynentalna), prowadzony był nasłuch i dekryptaż niemieckiej komunikacji radiowej przez grupę polskich kryptologów.

Najsilniejsza była marynarka wojenna, nadal jedna z największych na świecie – zarówno alianci, jak i hitlerowskie Niemcy nie chciały dopuścić, aby dostała się w ręce wroga lub działała na jego korzyść. Część okrętów marynarki Vichy zostało unieszkodliwionych przez Royal Navy podczas operacji Catapult w Mers el-Kebir i późniejszych incydentalnych starć w koloniach francuskich w Afryce (operacja Menace, bitwa pod Casablanką(ang.)). Wojska Vichy stawiały opór aliantom zdobywającym kolonie francuskie: Syrię (operacja Exporter), Madagaskar (operacja Ironclad), Maroko i Algierię (operacja Torch). Chęć przejęcia francuskiej floty stała się jedną z przyczyn zajęcia Vichy przez wojska niemieckie w listopadzie 1942 roku. Zadanie to nie powiodło się – większość jednostek została zatopiona w Tulonie przez samych Francuzów, nieliczne zdołały uciec. Armia francuska w metropolii przestała istnieć, zaś w Algierii i koloniach przeszła stopniowo na stronę aliantów. Oficerowie i żołnierze Armii Rozejmowej w kraju stanowili trzon wiernej gen. Giraud’owi Organizacji Ruchu Oporu Armii, która w roku 1944 współtworzyła FFI. Niektórzy wstąpili jednak do nowo utworzonej kolaboracyjnej Milicji Francuskiej.

Rozmieszczenie wojsk Vichy w kraju i ich podział

Armia Rozejmowa w kraju posiadała osiem dywizji wojskowych podzielonych na dwie grupy:

Podział administracyjny

Mapa Francji Vichy, z obszarem Francji nieokupowanym (na niebiesko) i okupowanym (na czerwono). Podział ten obowiązywał do 1942 r.

Francja od rewolucji dzieli się na departamenty. Cywilna administracja francuska została zachowana w okresie 1940–1944 zarówno na terenie okupowanym, jak i nieokupowanym (z wyjątkiem Alzacji i Lotaryngii, które zostały przyłączone do Rzeszy).

Życie codzienne

Barwny obraz życia codziennego Francji Vichy przynosi dziennik Andrzeja Bobkowskiego z lat 1940–1944[10].

Krainy i współczesne regiony w Vichy

  1. Owernia
  2. Bourbonnais
  3. Sewenny
  4. Rodan-Alpy
  5. Sabaudia
  6. Langwedocja
  7. Roussillon
  8. Prowansja
  9. Korsyka

Posiadłości zamorskie

Lp.Nazwa terytoriumOkres zarządzaniaLokalizacjaStatus politycznyNiepodległośćKomentarz
1.Algieria Francuska1940-1943Afryka Północnaterytorium zamorskie1962od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska
2.Francuska Afryka Równikowado sierpnia 1940Afryka Środkowafederacja1960od sierpnia 1940 Wolna Francja
3.Francuska Afryka Zachodnia1940-1943Afryka Zachodniafederacja1960od 1943 Wolna Francja
4.Indochiny Francuskie1940Azja Południowo-Wschodniafederacja1954oddane „tymczasowo” pod zarząd japoński (faktycznie do 1945)
5.Komory1940–1942Afryka Południowaprotektorat1975od 1942 Wolna Francja
6.Liban1940–1941Azja, Bliski Wschódterytorium mandatowe1946od 1941 Wolna Francja
7.Madagaskar1940–1942Afryka Południowaterytorium zamorskie1960od 1942 Wolna Francja
8.Maroko Francuskie1940-1943Afryka Północnaprotektorat1956od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska
9.Somali Francuskie1940–1941Afryka Wschodniakolonia1977od 1941 Wolna Francja
10.Syria1940–1941Azja, Bliski Wschódterytorium mandatowe1946od 1941 Wolna Francja
11.Tunezja Francuska1940-1943Afryka Północnaprotektorat1956od 1943 okupacja brytyjsko-amerykańska

Koniec

Moneta 2 franki z 1943 roku bita przez rząd Vichy z dewizą: Praca Rodzina Ojczyzna która zastąpiła dotychczas używaną dewizę Wolność Równość Braterstwo

Terytorium Vichy zostało zajęte przez Wehrmacht i Włochów w listopadzie 1942 roku po inwazji aliantów w Afryce Północnej (operacja Torch) oraz przejściu francuskich wojsk kolonialnych i oddziałów zamorskich Vichy na rozkaz admirała François Darlana na stronę koalicji antyhitlerowskiej. Niemcy obawiali się, że alianci wykorzystają Afrykę jako bazę do inwazji na południową Francję (14 listopada wkroczyli do strefy nieokupowanej)[11]. Armia i flota albo przestały istnieć, albo przeszły na stronę aliantów. Władze okupacyjne zastąpiły dotychczasowy zaciąg na roboty poborem przymusowym. We Francji nieokupowanej zaczęło działać Gestapo. Aresztowano i wywieziono do Niemiec także niektórych polityków Vichy, np. byłego ministra obrony Vichy Maxime’a Weyganda.

Po lądowaniu w Normandii w czerwcu 1944 roku i wyzwoleniu Paryża (w sierpniu 1944), 20 sierpnia 1944 roku Pétain i inni członkowie rządu Vichy zostali internowani przez okupacyjne władze niemieckie i przymusowo wywiezieni poprzez Belfort do Sigmaringen, gdzie do końca kwietnia 1945 funkcjonował marionetkowy „emigracyjny” rząd Francji[12]. Po wojnie czołowi przywódcy Vichy zostali osądzeni za kolaborację.

Rozliczenie

Po wyzwoleniu przyszedł czas na zapowiadane przez władze Wolnej Francji rozliczenie kolaborantów i zdrajców. Jego ograniczony zasięg spowodował u Francuzów częściowe wymazanie z pamięci czasów rządów Vichy. Ścigano niektórych aktywnych polityków (Pierre Laval, Joseph Darnand – skazani na karę śmierci) oraz niektórych intelektualistów popierających reżim (Louis-Ferdinand Céline). Marszałek Pétain początkowo również skazany na śmierć, jednak ława przysięgłych wnioskowała o zmianę kary na dożywotnie pozbawienie wolności. Tak też się stało i Pétain pozostawał w więzieniu na wyspie Île d’Yeu do swojej śmierci w 1951[13]. Oszczędzano administrację, policję, sądownictwo, wojsko i fachowców z różnych dziedzin gospodarki, kultury i nauki. Wielu zasłużonych dla Wolnej Francji generałów francuskich jak np. przyszli marszałkowie Francji Alphonse Juin czy Jean de Lattre de Tassigny służyło na odpowiedzialnych stanowiskach w Armii Rozejmowej, zaś w administracji Vichy pracowało wielu przyszłych członków Resistance, np. prezydent François Mitterrand czy premier Maurice Couve de Murville. Bohater Resistance zamordowany przez hitlerowców, twórca i pierwszy komendant Organizacji Ruchu Oporu Armii generał Aubert Frere w 1940 roku przewodniczył sądowi wojskowemu, który zaocznie skazał na śmierć generała Charlesa de Gaulle’a. Wynikało to po części z faktu, że nieokupowane państwo francuskie w czasie wojny nadal musiało funkcjonować, jak i ze świadomego działania generała de Gaulle’a, który dążył do tego, by przekonać świat i Francuzów, iż Francja nigdy się nie poddała i z wyjątkiem nielicznych zdrajców walczyła u boku aliantów. Vichy aż do listopada 1942 (operacja Torch) było oficjalnie uznawane m.in. przez USA[14][15], a do 30 czerwca 1941 – utrzymywało stosunki dyplomatyczne z ZSRR (zostały zerwane przez Vichy po ataku III Rzeszy na ZSRR[16]). W Vichy znajdowały się placówki dyplomatyczne 32 państw[14]. Uznawał je także Rząd RP na uchodźstwie, utrzymujący w Vichy do jesieni 1940 oficjalne przedstawicielstwo konsularne[17], a do 1942 nieoficjalne przedstawicielstwo dyplomatyczne. Zachowała się korespondencja dyplomatyczna, m.in. amerykańska. Związek Kombatantów I wojny światowej popierający marszałka Pétaina liczył 5 milionów członków. Nieoczekiwanym sojusznikiem okazała do niedawna sroga dla kolaborantów Francuska Partia Komunistyczna. Jej władze mogły chcieć zatrzeć wspomnienie polityki, jaką prowadzili w czasie sojuszu ZSRR i III Rzeszy w latach 1939–1941 (od paktu Ribbentrop-Mołotow do agresji III Rzeszy na ZSRR)[18]. W trakcie wyzwalania Francji doszło jednocześnie do serii samosądów (z przyczyn osobistych i politycznych), motywowanych rzekomą kolaboracją ofiar.

Charles de Gaulle ze względu na to, że większość społeczeństwa francuskiego w okresie 1940 – listopad 1942 uważała nieokupowane Vichy za legalne państwo francuskie uznawane przez społeczność międzynarodową, odwołał się do popularnej we Francji tezy o uzupełniających rolach: swojej w Londynie i Philippe’a Pétaina w Vichy. Wszystkie te zabiegi ułatwiały Francuzom zapomnienie, że większość Francuzów – deputowanych parlamentu francuskiego, jak i większość społeczności międzynarodowej w okresie 1940–1942 uważała Vichy za legalne państwo francuskie. Wzmacniały próby rehabilitacji Pétaina, podejmowane co jakiś czas nie tylko przez dawnych podwładnych, ale też przez wojennych towarzyszy Charles’a de Gaulle’a oraz młodsze pokolenie francuskiej skrajnej prawicy. Świadomość, że nieokupowane Vichy było państwem, w którym w okresie 1940–1942 można było żyć w miarę spokojnie, bez deportacji, pacyfikacji i wywózek na roboty przymusowe wykluczała praktycznie możliwość ścigania francuskich zbrodniarzy wojennych oraz pamięć zarówno o współudziale urzędników francuskich w Holocauście, jak i o bohaterach Résistance, nierzadko katowanych i zabijanych przez funkcjonariuszy organów policyjnych Vichy.

Zobacz też

Przypisy

  1. Marszałku, oto jesteśmy! nigdy nie był oficjalnym hymnem państwowym Vichy, mimo to pełniła rolę nieoficjalnego drugiego hymny państwowego.
  2. Z czego 62 radykałów i socjalistów.
  3. Albert Lebrun, elysee.fr [dostęp 2021-09-21] (ang.).
  4. President Albert Lebrun, Gemeente De Panne [dostęp 2021-09-21] (niderl.).
  5. Robert O Paxton, Francja Vichy. Stara gwardia i nowy ład, 1940–1944, Jacek Lang (tłum.), Wrocław: Bukowy Las, 2011, ISBN 978-83-62478-25-5, OCLC 802077936.
  6. Zapowiedzianych w układzie rozejmowym z czerwca 1940.
  7. Agitację za zgłaszaniem się robotników i inżynierów francuskich do pracy w Niemczech tłumaczono chęcią zwolnienia z niewoli niemieckiej części francuskich jeńców wojennych.
  8. Przeprowadzona w praktyce wyłącznie przez policję francuską.
  9. Represje były kierowane w pierwszej kolejności wobec Żydów nieposiadających obywatelstwa francuskiego – pod pretekstem wydalania niepożądanych cudzoziemców – bezpaństwowców, lub z obywatelstwem krajów okupowanych przez III Rzeszę.
  10. Andrzej Bobkowski,Szkice piórkiem. (Francja 1940–1944) Warszawa 1995 ; Wyd. Towarzystwo Opieki nad Archiwum Instytutu Literackiego w Paryżu, Wydawnictwo CIS ; ISBN 83-86907-00-2, ISBN 83-85458-08-5.
  11. Bogusław Wołoszański Tajna wojna Hitlera, wyd. 1997 r., s. 193.
  12. Pétain zadeklarował w sierpniu 1944 wobec wysłanników generała de Gaulle’a gotowość rezygnacji z funkcji głowy państwa. Po internowaniu i wywiezieniu do Rzeszy uchylił się od sprawowania obowiązków rządowych, uznając się za więźnia III Rzeszy.
  13. Antony Beevor, Artemis Cooper, Paryż wyzwolony, Znak Horyzont, 2015, s. 215.
  14. a b Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 138.
  15. Ambasadorem USA przy rządzie Vichy był admirał William Daniel Leahy, od maja 1942 ambasada amerykańska była kierowana przez chargé d’affaires.
  16. Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 168.
  17. Zlikwidowane na żądanie III Rzeszy wraz z przedstawicielstwami Belgii i Holandii Jerzy Eisler, Philippe Petain, Warszawa-Wrocław-Kraków 1991, Ossolineum, s. 138.
  18. Pod okupacją niemiecką FPK (Jacques Duclos) podjęła np. rozmowy z niemieckimi władzami okupacyjnymi w kwestii oficjalnego wydawania w Paryżu dziennika FPK L’Humanité.Brûlures de l’histoire (FR3, 5 octobre 1993): «L’Humanité, KPF i okupacyjne władze niemieckie », za:INA.zapis odcinka serii dokumentalnej w INA (Institut national de l’audiovisuel)(język francuski).

Bibliografia, linki

Mapy

Media użyte na tej stronie

Flag of Germany (1935–1945).svg
National flag and merchant ensign of Germany from 1935 to 1945.
Armoiries république française.svg
Autor: Bonjour vive la France Dessiné par Jérôme BLUM le 5 septembre 2007. Készítette: Jérôme BLUM 2007., Licencja: CC BY-SA 2.0 fr
unofficial armorial bearings of the French republic, created from France coa.png. (The only official emblem of France is its tricolour flag).
Carte Armée d'armistice.jpg
Autor: BrunoLC, Licencja: CC0
carte donnant l'implantation des divisions militaires françaises (armée d'armistice) durant la période 1940-1942
Francja moneta 2 franki.JPG
Autor: Pesell, Licencja: CC BY-SA 4.0
Moneta 2 franki
Toulon 1942.jpg
The scuttled French fleet at Toulon: aerial pictures. On 28 November 1942, the day after the scuttling and firing of the ships of the French fleet in Toulon harbour, photographs were taken by the Royal Air Force. Many of the vessels were still burning so that smoke and shadows obscure part of the scene. But the photographs show, besides the burning cruisers, ship after ship of the contre-torpilleurs and destroyer classes lying capsized or sunk, testifying to the thoroughness with which the French seamen carried out their bitter task. While the vast damage done is shown in these photographs, no exact list of the state of the ships can be drawn up, since the ships themselves cannot be seen in an aerial photograph. Thus the upper deck of the battle cruiser Strasbourg is not submerged, but here are signs that the vessel has settled and is grounded. The key plan C.3296 shows the whereabouts of the majority of the ships and their condition as far as it can be seen from the photographs. Picture shows: damaged and sunk light cruisers and destroyers visible through the shadow and the smoke caused by the burning cruisers.
Vichy france map.png
Map of Vichy France and the loss of its territory to Free France and the Axis powers. Legend:
La Francisque insigne du Maréchal de France, Chef de l'État Français.svg
Autor: Mliu92, Licencja: CC BY-SA 4.0
La Francisque insigne du Maréchal de France, Chef de l'État Français
French State 1942.svg
Autor: , Licencja: CC BY-SA 4.0
Germany and occupied territories in 1942:
 
French State, areas under German (or Italian) military occupation, with French civil control.)
Bundesarchiv B 145 Bild-P50284, Compiègne, Waffenstillstandvertrag, Huntziger.jpg
(c) Bundesarchiv, B 145 Bild-P50284 / Weinrother, Carl / CC-BY-SA 3.0
Dla celów dokumentacyjnych Niemieckie Archiwum Federalne często zachowywało oryginalny opis fotografii, który może być błędny, tendencyjny, przestarzały bądź politycznie skrajny. Info non-talk.svg
Ten opis został zidentyfikowany jako tendencyjny lub nieprawdziwy: The armistice was signed on June 22 not on June 21 ; il this is really the signing of the Armistice by Huntziger, the mentioned date on the photo is erroneous. Moreover the spelling of the name of Huntziger was incorrect (two "n" instaed of one)
Compiègne, 22. Juni 1940. General Huntziger beim Waffenstillstand/Unterzeichnen.
La Marseillaise Rouget de Lisle Musique de la Garde Républicaine.ogg
La Marseillaise (words and music by Rouget de l'Isle)

Band of the Garde Républicaine, directed by François-Julien Brun. Recorded at the Théâtre des Champs-Elysées.

Columbia DF 3263 CL 8602
France map Lambert-93 with regions and departments-occupation.svg
Autor:

Eric Gaba (Sting - fr:Sting) for original blank map

Rama for zones, Licencja: CC BY-SA 4.0
Occupation zones of France during the Second World War - English version
Bundesarchiv Bild 183-H25217, Henry Philippe Petain und Adolf Hitler.jpg
(c) Bundesarchiv, Bild 183-H25217 / CC-BY-SA 3.0
Dla celów dokumentacyjnych Niemieckie Archiwum Federalne często zachowywało oryginalny opis fotografii, który może być błędny, tendencyjny, przestarzały bądź politycznie skrajny. Info non-talk.svg
Henry Philippe Petain und Adolf Hitler

zentralbild 153-40 II. Weltkrieg 1939-45 24.10.1940 Adolf Hitler begrüßt den französischen Staatschef Marschall Henry Philippe Petain in Montoire-sur-le-Loir. In der Mitte Chefdolmetscher Gesandter Dr. Paul Schmidt. Rechts Reichsaußenminister Joachim von Ribbentrop.

Abgebildete Personen: