Franco Fagioli

Franco Fagioli
Franco Fagioli – Petersburg 2014
Data i miejsce urodzenia	4 maja 1981 San Miguel de Tucumán, Argentyna
Typ głosu	kontratenor
Gatunki	opera
Zawód	śpiewak
Aktywność	od 1997
Wydawnictwo	Decca, Deutsche Grammophon
Strona internetowa

Franco Fagioli (ur. 4 maja 1981 w San Miguel de Tucumán, Argentyna) – argentyński śpiewak operowy – kontratenor.

Życiorys

Fagioli studiował grę na fortepianie w Instytucie Muzycznym w San Miguel de Tucumán, a następnie śpiew w Akademii Sztuki Teatro Colón w Buenos Aires. W 1997 roku założył chór San Martin de Porres dla młodzieży i za namową swoich nauczycieli rozpoczął karierę jako kontratenor. W roku 2003 wygrał konkurs wokalny Bertelsmanna „New Voices” w Gütersloh. Od tego wydarzenia rozpoczęła się jego światowa kariera.

Franco Fagioli 2014 r. – Petersburg

Franco Fagioli należy do najbardziej znanych kontratenorów naszych czasów. Słynie z pięknego głosu, obejmującego trzy oktawy i mistrzowskiej techniki. Jako śpiewak belcanto, Franco Fagioli specjalizuje się w rolach napisanych dla kastratów lub kontraltów na przełomie XVIII i XIX wieku. Na Salzburg Whitsun Festival 2014 zaśpiewał podczas wieczoru arii poświęconego kastracie Giovanni Battista Vellutiemu utwory Gioacchino Rossiniego (z Aurelian w Palmirze) i Giacomo Meyerbeera (z Il crociato in Egitto).

Najważniejsze role Franco Fagiolego to między innymi:

• tytułowa rola w Eliogabalo Cavallego w Opéra national de Paris i Holenderskiej Operze Narodowej;
• Idamantes w Idomeneuszu, królu Krety Mozarta w Royal Opera House w Covent Garden;
• tytułowa rola w Achille in Sciro Francesco Corsellego w Teatro Real w Madrycie;
• w operach Gioacchino Rossiniego:
  • Arsace w Semiramidzie w Opéra National de Lorraine;
  • Arsace w Aurelian w Palmirze na Festival della Valle d’Itria;
  • Zygmunt w Zygmuncie na festiwalu Opera Rara w Krakowie;
• w operach Georga Friedricha Händla:
  • Neron w Agrippinie w Bayerische Staatsoper w Monachium i w Royal Opera House w Covent Garden;
  • Andronico w Tamerlano w Teatro alla Scala w Mediolanie;
  • Ruggiero w Alcinie w Hamburgische Staatsoper;
  • tytułowa rola w Kserksesie w Staatstheater Karlsruhe;
  • Piacere w Il Trionfo del Tempo e del Disinganno podczas Festival d’Aix-en-Provence, w Opéra de Lille i Théâtre de Caen;
  • tytułowa rola w Juliuszu Cezarze w Teatro Colón w Buenos Aires i Opernhaus Zürich.

W styczniu 2020 r. Fagioli wziął udział w Festiwalu Opera Rara w Krakowie, gdzie wystąpił w tytułowej roli w operze Rossiniego Zygmunt w reżyserii Krystiana Lady. Przedstawienie było pokazywane pod włoskim tytułem Sigismondo.

Fagioli zyskał także uznanie, występując podczas recitali na licznych festiwalach muzyki dawnej^[1][2].

Wybrana dyskografia

Solowe recitale

• Arte Nova Voices. Händel, Mozart. Opera Arias Gustav Kuhn (ARTE NOVA) 2005.
• Franco Fagioli. Canzone e Cantate. (Carus Verlag/SWR) 2010.
• Arias for Caffarelli: Vinci, Leo, Hasse, Pergolesi, Santo. Il pomo d'oro. Riccardo Minasi (Naïve Records) 2013.
• Il Maestro Porpora – Arias (Naïve Records) 2014.
• Franco Fagioli. Rossini George Petrou (Deutsche Grammophone) 2016.
• Handel: Arias Zevira Valova (Deutsche Grammophone) 2018.
• Veni, Vidi, Vinci, Arias by Leonardo Vinci, Il pomo d’oro, Zevira Valova (Deutsche Grammophone), 2020.

Opery

• Christoph Willibald Gluck: Ezio (Oehms Classics/SWR) 2008.
• George Frideric Handel: Teseo (Carus Verlag/SWR) 2009.
• George Frideric Handel: Berenice (EMI/Virgin Classics) 2010.
• Nieznany kompozytor: Germanico, Ottaviano Tenerani (Sony/Deutsche Harmonia Mundi) 2011.
• Leonardo Vinci: Artaserse (Virgin Classics/EMI) 2013.
• Johann Adolph Hasse: Siroe (DECCA) 2014.
• Antonio Caldara: La concordia de’ pianeti (ARCHIV) 2014.
• Agostino Steffani: Stabat Mater (DECCA) 2014.
• Gluck: Orfeusz i Eurydyka Laurence Equilbey (ARCHIV) 2015.
• Vinci: Catone in Utica Riccrdo Minasi (DECCA) 2015.
• Giovanni Battista Pergolesi: Hadrian w Syrii (Adriano in Siria) Jan Tomasz Adamus (DECCA) 2016.
• Händel: Rodelinda Diego Fasolis (DYNAMIC) 2016.

Utwory religijne

• Vivaldi: Gloria, Nisi Dominus, Nulla in mundo pax (Classica) 2018^[3].

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Strona Franco Fagioli
• Wywiad z Fagioli