Franjo Rački
Franjo Rački, rys. Theodor Mayerhofer, 1897 | |
Kraj działania | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia | 25 listopada 1828 |
Data i miejsce śmierci | |
Miejsce pochówku | |
Wyznanie | |
Kościół | |
Prezbiterat | 1852 |
Rodzaj działalności | |
---|---|
prezes | |
Przynależność | |
Okres urzędowania | od 1867 |
Poprzednik | brak |
Następca | Pavao Muhić |
Franjo Rački (ur. 25 listopada 1828 w Fužine, zm. 13 lutego 1894 w Zagrzebiu) – chorwacki duchowny katolicki, działacz narodowy, ideolog jugoslawizmu, historyk.
Życiorys
Franjo Rački pochodził z rodziny kupieckiej. W 1848 roku ukończył gimnazjum w Senju, rok później rozpoczął studia teologiczne na Uniwersytecie Wiedeńskim. Ukończył je w 1852 roku, w tym samym roku przyjął święcenia kapłańskie. W 1855 roku zdobył stopień doktora teologii i został profesorem teologii w seminarium w Senju. W latach 1857–1860 prowadził studia historyczne w Rzymie.
Po powrocie do Chorwacji w 1860 roku, wobec zmienionych warunków politycznych, zaangażował się w życie oświatowe i polityczne. Wraz ze swym przyjacielem biskupem Josipem Strossmayerem założył Partię Narodową. Celem tego stronnictwa było zjednoczenie Słowian południowych (początkowo językowe i kulturalne, a następnie polityczne) w ramach federacji pod berłem Habsburgów. Podejmował w ten sposób hasła wygasłego już iliryzmu i stał się głównym ideologiem partii oraz ruchu jugosłowiańskiego. Manifestem programowym ruchu stał się artykuł Račkiego Jugoslavenstvo opublikowany w 1860 roku w czasopiśmie Pozor. Od 1861 roku był deputowanym do saboru z ramienia Partii Narodowej.
Od 1863 roku pełnił funkcję szkolnego inspektora krajowego. W 1867 roku został prezesem Jugosłowiańskiej Akademii Nauki i Sztuki, powołanej z jego staraniem w Zagrzebiu; pozostawał na tym stanowisku przez niemal 20 lat (do 1886 roku), prowadząc także badania naukowe nad historią średniowieczną Słowian południowych.
Po rozczarowaniach jakimi były dla niego warunki ugody węgiersko-chorwackiej z 1868 roku oraz przejście Partii Narodowej na stanowiska prowęgierskie w 1873 roku, razem ze Strossmayerem, porzucił politykę. Powrócił jednak do niej w 1880 roku, będąc jednym z założycieli Niezależną Partię Narodową, o programie zbliżonym do pierwotnych idei Partii Narodowej (autonomia Chorwacji w ramach monarchii austro-węgierskiej, dążenie do zbliżenia Słowian południowych).
Prace naukowe (wybór)
- Viek i djelovanie sv. Cyrilla i Methoda slovjenskih apoštolov, 1857–1859;
- Odlomci iz državnoga prava hrvatskoga za narodne dynastije, 1861;
- Bogomili i Patareni, 1869–1870;
- Borba Južnih Slovena za državnu neodvisnost u XI vieku, 1873–1874;
- Hrvatska dvorska kancelarija i njezine izprave za vladavine narodne dinastije, 1876;
- Nutarnje stanje Hrvatske prije XII stoljeća, 1884–1893.
Bibliografia
Ta sekcja od 2021-06 zawiera treści, przy których brakuje odnośników do źródeł. |
- N. Stančić: Rački Franjo. W: Österreichisches Biographisches Lexikon 1815–1950. T. 8. Cz. Lfg. 39. Wien: Verlag der Österreichischen Akademie der Wissenschaften, 1982, s. 364–365. ISBN 978-3-7001-0187-1. [dostęp 2012-11-17].
- Modernism: The Creation of nation states. Ahmet Ersoy, Maciej Górny, Vangelis Kechriotis (ed.). Budapest: Central European University Press, 2010, s. 57–58, seria: Discourses of Colective Identity in Central and Southeast Europe (1770–1945): Texts and Commentaries. III/1. ISBN 978-963-7326-61-5. [dostęp 2012-11-09].
- Wolf Dietrich Behschnitt: Natonalismus bei Serben und Kroaten 1830–1914. München: Oldenbourg Verlag, 1980, s. 161–171, seria: Südosteuropäische Arbeiten. 74. ISBN 3-486-49831-2. [dostęp 2012-11-09].
- Günter Schödl: Kroatische Nationalpolitik und ‘Jugoslavenstvo’. Studien zu nationaler Integration und regionaler Politik in Kroatien-Dalmatien am Beginn des 20. Jahrhunderts. München: Oldenbourg Verlag, 1990, s. 51–53, seria: Südosteuropäische Arbeiten. 89. ISBN 3-486-55301-1.
Media użyte na tej stronie
Bas-relief of Franjo Rački in the Central Library of Bulgarian Academy of Sciences, Sofia, Bulgaria
the signature of Franjo Rački
Franjo Rački (1828–1894), chorwacki historyk, polityk i pisarz