Frank Jack Fletcher

Frank Jack Fletcher

Admiral
Data i miejsce urodzenia	29 kwietnia 1885 Marshalltown (Iowa)
Data i miejsce śmierci	25 kwietnia 1973 Bethesda
Przebieg służby
Lata służby	1906–1947
Siły zbrojne	United States Navy
Główne wojny i bitwy	Rewolucja meksykańska • Bitwa o Veracruz I wojna światowa II wojna światowa • Bitwa na Morzu Koralowym • Bitwa pod Midway • Walki o Guadalcanal • Bitwa koło Wysp Solomona
Odznaczenia

Frank Jack Fletcher (ur. 29 kwietnia 1885 w Marshalltown w Iowa, zm. 25 kwietnia 1973 w Bethesda)^[1] – admirał marynarki wojennej Stanów Zjednoczonych.

Życiorys

Był bratankiem admirała Franka Fridaya Fletchera. Postanowił pójść śladem stryja i zostać oficerem marynarki wojennej.

Karierę wojskową rozpoczął w 1902, wstępując do United States Naval Academy w Annapolis. Uczelnię tę ukończył 12 lutego 1906. W 1908, po dwóch latach służby na morzu, otrzymał stopień podporucznika marynarki (ang. Ensign). W 1914 – za wyróżniającą się postawę podczas bitwy o Veracruz – został odznaczony Medalem Honoru^[1]. W czasie I wojny światowej służył we Flocie Atlantyckiej (U.S. Atlantic Fleet). W 1918 otrzymał Navy Cross. W okresie międzywojennym zajmował wysokie stanowiska w sztabie marynarki, dowodził (od 1936) pancernikiem USS New Mexico, a następnie (w latach 1939–1941) dywizjonami krążowników.

Dowództwo na Pacyfiku i sukcesy

W styczniu 1942, w randze kontradmirała (Rear Admiral), objął dowództwo amerykańsko-australijskich sił morskich operujących na południowym Pacyfiku. Jego flagowym okrętem był wówczas lotniskowiec USS „Yorktown”. Brał udział w bitwach na Morzu Koralowym oraz pod Midway, w tej drugiej odnosząc spektakularne zwycięstwo, pomimo straty swojego flagowego okrętu. W sierpniu tego roku, już w stopniu wiceadmirała (Vice Admiral) dowodził siłami inwazyjnymi podczas lądowania na Guadalcanal i Tulagi oraz stoczył zwycięską bitwę koło wschodnich Salomonów. Sukcesy w tych trzech bitwach (w których flota japońska straciła 6 lotniskowców) spowodowały, iż został uznany za jednego z najwybitniejszych admirałów II wojny światowej.

Krytyka

Admirał Fletcher spotkał się również z krytyką - głównie w osobie admirała Chestera Nimitza, który uważał, że działania Fletchera powinny być bardziej zdecydowane, co przyniosłoby jeszcze większe zwycięstwa. Krytyka ta była prawdopodobnie jedną z przyczyn podjęcia przez admirała Ernesta Kinga decyzji o usunięciu Fletchera z funkcji dowódcy zespołu lotniskowców po wygranej bitwie koło wschodnich Salomonów. Po tym jak jego okręt flagowy USS „Saratoga” został storpedowany przez japoński okręt podwodny w dniu 31 sierpnia 1942, uszkodzenia zmusiły go do powrotu do Pearl Harbor. Po zawinięciu do portu admirał Fletcher otrzymał urlop. Do zakończenia wojny nie brał już tak aktywnego udziału w działaniach bojowych. Od 18 listopada 1942 dowodził 13th Naval District and Northwestern Sea Frontier w Seattle. W 1944 r. objął również dowództwo rejonu Alaski. Organizował ataki na wyspy Kurylskie^[2].

Okres powojenny

Po zakończeniu wojny dowodził okupacją północnej Japonii. Po powrocie do kraju, 17 grudnia 1945 r. dołączył do Departamentu Marynarki jako członek Rady (General Board of the Navy Department). Przeszedł na emeryturę 1 maja 1947 r. Przed odejściem awansowany do rangi pełnego admirała (Admiral). Zmarł 25 kwietnia 1973 roku w Bethesda Naval Hospital w Bethesda w stanie Maryland. Pochowany na Narodowym Cmentarzu w Arlington^[3].

Pamięć

Imieniem admirała Franka Fletchera nazwano zwodowany w 1978 niszczyciel USS „Fletcher” (DD-992).

Film

Postać kontradmirała Fletchera, którą zagrał Robert Webber, pojawia się w amerykańskim filmie fabularnym Bitwa o Midway (1976), wyreżyserowanym przez Jacka Smighta.

Przypisy

Bibliografia

• ww2pacific.com - Admiral Frank Jack Fletcher
• Arlington National Cemetery Website - Frank Jack Fletcher
• Naval History & Heritage - Admiral Frank Jack Fletcher

Linki zewnętrzne

• Find A Grave - Frank Jack Fletcher