Frank Stokes

Frank Stokes
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1888
Whitehaven, Tennessee

Data i miejsce śmierci

12 września 1955
Memphis, Tennessee

Przyczyna śmierci

udar mózgu

Instrumenty

wokalista, gitara

Typ głosu

tenor

Gatunki

country blues

Zawód

muzyk

Aktywność

1900–1951

Wydawnictwo

Paramount Records, Victor Records

Instrument
gitara
Zespoły
Beale Street Sheiks

Frank Stokes (ur. 1 stycznia 1888, zm. 12 września 1955) – amerykański bluesman, wokalista, gitarzysta reprezentujący country blues.

Biografia

Początki

Urodził się w Whitehaven w hrabstwie Shelby w stanie Tennessee. Jego rodzice bardzo wcześnie zmarli, także był wychowywany od 1900 r. przez ojca chrzestnego Freda Carbina w Tutwiler w stanie Missisipi. Jako dziecko pracował na farmie i najmował się także do prac pozamuzycznych przy okazji lokalnych zabaw, ale również i w Memphis[1].

Około 1895 r. przeprowadził się do Hernando, gdzie nauczył się grać na gitarze. Około 1900 r. zaczął występować w lokalnych barach i na ulicach (również w Memphis) za napiwki, co kontynuował do ok. 1919 r.[2][3]

W 1919 r. dołączył do trupy Doc Watts Medicine Show, z którą występował z Garfieldem Akersem jako piosenkarz, „buck dancer”[a] i komik.

W 1920 r. rozpoczął regularnie występować na Beale Street w Memphis. Zamieszkał w tym okresie w Oakville i został kowalem, chociaż cały czas dorabiał sobie występami na różnych przyjęciach, zabawach, ulicach i w barach[2]

W latach 1922–1923 występował z gitarzystą Danem Sane’em, a następnie z zespołem Jack Kelly Jug Busters w skład którego wchodzili skrzypek Will Batts i wokalista Jack Kelly[2][4].

W roku 1927 rozpoczął nagrywać dla firmy Paramount Records w Chicago. W sierpniu i wrześniu pod nazwą Beale Street Sheiks (z Danem Sane’em) nagrał 12 bluesów, z których wszystkie doczekały się wydania[5].

W 1928 r. nagrał w Memphis na jednej sesji w lutym i trzech sesjach w sierpniu 15 utworów dla firmy Victor Records[6].

W 1929 r. wziął udział w sesji nagraniowej w marcu (dla Paramount w Chicago), a następnie w trzech sesjach we wrześniu (dla Victor w Memphis). Były to jego ostatnie nagrania[6].

W latach 30. XX w. razem z Sane’em jako Beale Street Sheiks występowali w Memphis i jego okolicach, na ulicach, prywatkach, w tawernach. Ponieważ zdobyli sobie zasłużoną renomę, dołączali również do większych wędrownych trup (medicine shows, a nawet Ringling Brothers Circus), z którymi występowali w Arkansas i Tennessee[2][4].

Od połowy lat 40. do ich końca grał w duecie z Williem Borumem głównie w rejonie Memphis oraz północnego Missisipi. Czasem występowali jako trio z synem Stokesa – Rooseveltem[2].

W 1949 r. zamieszkał w Clarksdale, gdzie zajął się uprawą bawełny na farmie. Od czasu do czasu występował, często z Bukką White’em w małych barach[2].

W 1951 r. jego zdrowie bardzo się pogorszyło i stał się bardzo religijnym człowiekiem.

Zmarł na udar mózgu 12 września 1955 w Memphis[b]. Został pochowany na Hollywood Cemetery w Memphis[2].

Był żonaty z Maggie Bannister (zm. 1952) i miał 4 dzieci: Curtisa, Roosevelta, Georgię i Helen[2].

Ocena i krytyka

W 2012 r. został wprowadzony do Blues Hall of Fame.

Chociaż był głównie wykonawcą wiejskiego bluesa, to jego repertuar był bardzo szeroki i urozmaicony; traktuje się go więc nie tylko jako bluesmana, ale także jako piosenkarza.

Był obdarzony bogatym, wyróżniającym się głosem i z tego powodu był uważany za jednego z najpopularniejszych muzyków w Memphis. Według niektórych (jak np. Steve Calt) miał najlepszy głos ze wszystkich muzyków, którzy wyszli z Memphis[2].

Jego dynamiczna i pulsująca gra na gitarze, pod dużym wpływem stylu ragtime’owego wywodzącego się z rejonu Piedmontu w Alabamie przyczyniła się do jego popularności na wszelkich zabawach tanecznych[2][4].

Wywarł wpływ na takich muzyków jak Garfield Akers, Joe Callicott i Jim Jackson[2].

Wybrana dyskografia i filmografia

Płyty/CD

  • Frank Stokes with Dan Sane & Will Bats 1927–1929 (Roots, 1968)
  • Creator of the Memphis Blues (Yazoo, 1977, wznowienie na CD w 1990 Yazoo 1056)
  • The Remaining Titles 1927-29 (Matchbox, 1984)
  • The Victor Recordings in Chronological Order 1928–1929 (Document, 1990)
  • The Beale Street Sheiks (Document, 1990)
  • The Best of Frank Stokes (Yazoo, 2005)
  • Downtown Blues (Monk, 2010)
  • Famous for Hits (Blues Images, 2006) – The Beale Street Sheiks
  • Chicken You Can Roost Behind the Moon (Monk, 2010) – The Beale Street Sheiks

Uwagi

  1. ↑ Jest to rodzaj folkowego tańca, w którym dużą rolę odgrywało wystukiwanie rytmu obcasami zarówno o podłogę, jak i uderzaniem obcasem w obcas.
  2. ↑ Sheldon Harris w Blues Who’s Who jako przyczynę śmierci podaje uremię.

Przypisy

  1. ↑ Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 485, 486.
  2. ↑ a b c d e f g h i j k Sheldon Harris. Blues Who’s Who. s. 486.
  3. ↑ Marek Jakubowski. Blues, s. 568.
  4. ↑ a b c Marek Jakubowski. Blues, s. 569.
  5. ↑ Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. s. 865.
  6. ↑ a b Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. s. 865, 866.

Bibliografia

  • Sheldon Harris. Blues Who’s Who. Da Capo Press. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80155-8.
  • Marek Jakubowski. Blues. Oficyna Wydawnicza Atena. Poznań, 2008. ISBN 978-83-923700-2-4.
  • Francis Davis. The History of the Blues. The Roots, the Music, the People from Charley Patton to Robert Cray. Hyperion. Nowy Jork, 1995. ISBN 0-7868-6052-9.
  • Samuel Charters. The Blues Makers. Da Capo Paperback. Nowy Jork, 1991. ISBN 0-306-80438-7.
  • Robert M. W. Dixon, John Godrich, Howard W. Rye. Blues and Gospel Records 1890-1943. Clarendon Press. Oxford, 1997. ISBN 0-19-816239-1.