Franz Wüllner

Franz Wüllner

Data i miejsce urodzenia	28 stycznia 1832 Münster
Pochodzenie	niemieckie
Data i miejsce śmierci	7 września 1902 Braunfels
Instrumenty	fortepian
Gatunki	muzyka poważna, muzyka romantyczna
Zawód	kompozytor, dyrygent, pianista

Franz Wüllner^[1][2] (ur. 28 stycznia 1832 w Münsterze, zm. 7 września 1902 w Braunfels^[1][2]) – niemiecki kompozytor, dyrygent i pianista. Ojciec śpiewaka Ludwiga Wüllnera^[2].

Życiorys

Uczył się w Münsterze i we Frankfurcie nad Menem u Antona Schindlera^[1][2]. Od 1850 roku działał jako artysta koncertowy^[2]. W latach 1856–1858 uczył gry na fortepianie w szkole muzycznej w Monachium^[1][2]. Od 1858 do 1864 roku pełnił funkcję generalnego dyrektora muzycznego w Akwizgranie^[1][2]. W 1864 roku wrócił do Monachium, gdzie objął posadę kapelmistrza kapeli nadwornej i dyrygenta opery dworskiej, od 1867 roku pracował też jako nauczyciel w konserwatorium^[1][2]. W latach 1877–1882 był dyrygentem kapeli dworskiej i dyrektorem konserwatorium w Dreźnie^[1][2]. Od 1882 roku dyrygował nowo powstałym zespołem Berliner Philharmoniker^[1][2]. W 1884 roku z rekomendacji Johannesa Brahmsa, z którym prywatnie przyjaźnił się, został dyrektorem konserwatorium i Gürzenich-Orchestre w Kolonii^[1][2]. W 1877 roku otrzymał tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Monachijskiego^[1].

Jako dyrygent poprowadził prawykonania Złota Renu (Monachium 1869) i Walkirii (Monachium 1870) Richarda Wagnera^[1][2], a także II Symfonii (Kolonia 1885), Dyła Sowizdrzała (Kolonia 1895) i Don Kichota (Kolonia 1898) Richarda Straussa^[1]. Opublikował pracę Chorübungen der Münchener Musikschule (3 tomy, Monachium 1876)^[2]. Był autorem licznych kompozycji wokalno-instrumentalnych, m.in. Die Flucht der heiligen Familie, Heinrich der Finkler, Deutscher Siegesgesang, Lied und Leben, Psalm 98, Psalm 127^[2].

Przypisy