Fred Stolle

Fred Stolle
Państwo	Australia
Data i miejsce urodzenia	8 października 1938 Hornsby
Wzrost	191 cm
Gra	praworęczny, jednoręczny bekhend
Status profesjonalny	1966
Zakończenie kariery	1976
Gra pojedyncza
Najwyżej w rankingu	2 (1966)
Australian Open	F (1964, 1965)
Roland Garros	W (1965)
Wimbledon	F (1963–1965)
US Open	W (1966)
Gra podwójna
Najwyżej w rankingu	1 (1964)
Australian Open	W (1963, 1964, 1966)
Roland Garros	W (1965, 1968)
Wimbledon	W (1962, 1964)
US Open	W (1965, 1966, 1969)

Fred Stolle, właśc. Frederick Sydney Stolle (ur. 8 października 1938 w Hornsby) – australijski tenisista, zwycięzca osiemnastu turniejów wielkoszlemowych w grze pojedynczej, podwójnej i mieszanej, trzykrotny zdobywca Pucharu Davisa.

Kariera tenisowa

Przez pewien czas pracujący jako urzędnik bankowy, Stolle znany był na korcie z waleczności i temperamentu, który przyniósł mu przydomek „ognistego Freda” (ang. Fiery Fred)^[1]. Praworęczny, dysponował skutecznym serwisem i preferował styl „serwis-wolej” na trawie, ale radził sobie także na nawierzchni ziemnej. Duże znaczenie dla sukcesów Australijczyka na obu tych nawierzchniach miały jego umiejętności returnu.

Przede wszystkim Stolle był skutecznym deblistą, ale miał na koncie również dwa wielkoszlemowe zwycięstwa w grze pojedynczej. W 1965 triumfował w mistrzostwach Francji, pokonując w półfinale Cliffa Drysdale, a w finale Tony’ego Roche. Rok później, nierozstawiony, okazał się najlepszy w mistrzostwach USA, po finałowym zwycięstwie nad Johnem Newcombe. W pozostałych imprezach zaliczanych do Wielkiego Szlema Stolle nie zdołał triumfować w grze pojedynczej, ale zaliczył dwa finały mistrzostw Australii i trzy z rzędu finały Wimbledonu (ponadto raz przegrał finał mistrzostw USA). W 1963 w finale wimbledońskim uległ Chuckowi McKinleyowi, w pozostałych finałach przegrywał z rodakiem Royem Emersonem. Trzema przegranymi finałami Wimbledonu wyrównał przedwojenne osiągnięcie Niemca Gottfrieda von Cramma.

Łączna liczba osiemnastu wygranych turniejów wielkoszlemowych stawia go na siódmym miejscu wśród mężczyzn, wspólnie z Kenem Rosewallem i Jeanem Borotrą. Na liczbę tę złożyły się, oprócz wygranych singlowych, dwie wygrane w deblu na mistrzostwach Francji, dwie wygrane w deblu i trzy w mikście na mistrzostwach USA, trzy wygrane w deblu i jedna w mikście na mistrzostwach Australii, dwie wygrane deblowe i trzy mikstowe na Wimbledonie. Partnerowali mu m.in. Roy Emerson, Bob Hewitt, Ken Rosewall, a w grze mieszanej Lesley Turner, Ann Jones, Margaret Smith. Grę podwójną i mieszaną Stolle wygrywał również w międzynarodowych mistrzostwach Włoch (w singlu był tam w finale w 1964, przegrywając ze Szwedem Janem-Erikiem Lundqvistem), a w 1966 triumfował w grze pojedynczej w międzynarodowych mistrzostwach Niemiec. Wszystkie te rezultaty dały Australijczykowi miejsce w czołowej dziesiątce rankingu światowego w latach 1963–1966, w tym pozycję wicelidera w 1964 i 1966.

W 1967 Stolle, zwycięzca 31 turniejów amatorskich, przeszedł do grona tenisistów zawodowych, co wykluczyło go z rywalizacji wielkoszlemowej i Pucharu Davisa. Wkrótce jednak okres podziału tenisa na zawodowy i amatorski zakończył się i Stolle zdobywał kolejne tytuły. Jako zawodowiec wygrał łącznie dwie imprezy w singlu i trzynaście w deblu. Po raz ostatni wystąpił w grze pojedynczej w mistrzostwach USA – wówczas już US Open – w 1972, dochodząc do ćwierćfinału po wyeliminowaniu rozstawionych Newcombe (nr 5.) i Drysdale (nr 11.) i przegrywając z Rumunem Ilie Năstase 4:6, 6:3, 3:6, 2:6. W latach 70. XX w. Stolle był zawodowym trenerem tenisa, m.in. w rozgrywkach drużynowych World Team Tennis poprowadził do zwycięstwa ekipę New York Apples (1976 i 1977).

Fred Stolle występował w reprezentacji Australii w Pucharze Davisa w latach 1964–1966. W zespole prowadzonym przez legendarnego Harry’ego Hopmana był przede wszystkim singlistą i w 1964 odegrał ważną rolę w odzyskaniu trofeum przez Australijczyków. W finale z USA przegrał na otwarcie z Chuckiem McKinleyem, a potem w deblu w parze z Royem Emersonem. Do pojedynku z Dennisem Ralstonem przystępował przy stanie 2:1 dla USA i jego porażka oznaczałaby zarazem przegraną Australii. Stolle jednak wygrał 7:5, 6:3, 3:6, 9:11, 6:4, chociaż w piątym secie Ralston, po odrobieniu dwusetowej straty, prowadził już z przewagą przełamania serwisowego^[2]. To zwycięstwo umożliwiło sukces Australii – w piątym meczu Emerson pokonał McKinleya. W 1965, przeciwko niespodziewanym finalistom Hiszpanom, Stolle zdobył dwa punkty singlowe. W pierwszym meczu finału odniósł kluczowe zwycięstwo nad czołowym tenisistą rywali Manuelem Santaną, mimo prowadzenia rywala 2:0 w setach (10:12, 3:6, 6:1, 6:4, 7:5). Również dwa punkty singlowe Stolle dołożył do zwycięstwa 4:1 nad Indiami w finale w 1966, pokonując m.in. Ramanathana Krishnana. Łącznie w ramach Pucharu Davisa wygrał 10 spotkań w singlu (przegrał 2) i 3 w deblu (1 porażka).

Po zakończeniu kariery zawodniczej oprócz pracy trenerskiej zajmował się komentowaniem tenisa w telewizji. W 1985 jego nazwisko wpisano do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy, a w 1997 do Australijskiej Tenisowej Galerii Sławy^[3][4].

Znanym tenisistą był również jego syn Sandon, specjalista gry podwójnej, zwycięzca US Open 1998 w parze z Cyrilem Sukiem (mający również na koncie zwycięstwo nad ówczesnym liderem rankingu światowego Austriakiem Musterem w 1996).

Finały w turniejach wielkoszlemowych

Gra pojedyncza (2–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Przeciwnik	Wynik finału
Finalista	1.	1963	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Chuck McKinley	7:9, 1:6, 4:6
Finalista	2.	1964	Australian Championships, Brisbane	Trawiasta	Roy Emerson	3:6, 4:6, 2:6
Finalista	3.	1964	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Roy Emerson	4:6, 10:12, 6:4, 3:6
Finalista	4.	1964	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Roy Emerson	4:6, 2:6, 4:6
Finalista	5.	1965	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Roy Emerson	9:7, 6:2, 4:6, 5:7, 1:6
Zwycięzca	1.	1965	French Championships, Paryż	Ceglana	Tony Roche	3:6, 6:0, 6:2, 6:3
Finalista	6.	1965	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Roy Emerson	2:6, 4:6, 4:6
Zwycięzca	2.	1966	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	John Newcombe	4:6, 12:10, 6:3, 6:4

Gra podwójna (10–6)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partner	Przeciwnicy	Wynik finału
Finalista	1.	1961	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Bob Hewitt	Roy Emerson Neale Fraser	4:6, 8:6, 4:6, 8:6, 6:8
Finalista	2.	1962	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Bob Hewitt	Roy Emerson Neale Fraser	6:4, 6:4, 1:6, 4:6, 9:11
Zwycięzca	1.	1962	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Bob Hewitt	Boro Jovanović Nikola Pilić	6:2, 5:7, 6:2, 6:4
Zwycięzca	2.	1963	Australian Championships, Adelaide	Trawiasta	Bob Hewitt	Ken Fletcher John Newcombe	6:2, 3:6, 6:3, 3:6, 6:3
Zwycięzca	3.	1964	Australian Championships, Brisbane	Trawiasta	Bob Hewitt	Roy Emerson Ken Fletcher	6:4, 7:5, 3:6, 4:6, 14:12
Zwycięzca	4.	1964	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Bob Hewitt	Roy Emerson Ken Fletcher	7:5, 11:9, 6:4
Finalista	3.	1965	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Roy Emerson	John Newcombe Tony Roche	6:3, 6:4, 11:13, 3:6, 4:6
Zwycięzca	5.	1965	French Championships, Paryż	Ceglana	Roy Emerson	Ken Fletcher Bob Hewitt	6:8, 6:3, 8:6, 6:2
Zwycięzca	6.	1965	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Roy Emerson	Frank Froehling Charlie Pasarell	6:4, 10:12, 7:5, 6:3
Zwycięzca	7.	1966	Australian Championships, Melbourne	Trawiasta	Roy Emerson	John Newcombe Tony Roche	7:9, 6:3, 6:8, 14:12, 12:10
Zwycięzca	8.	1966	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Roy Emerson	Clark Graebner Dennis Ralston	6:4, 6:4, 6:4
Zwycięzca	9.	1968	French Open, Paryż	Ceglana	Ken Rosewall	Roy Emerson Rod Laver	6:3, 6:4, 6:3
Finalista	4.	1968	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	John Newcombe Tony Roche	6:3, 6:8, 7:5, 12:14, 3:6
Finalista	5.	1969	Australian Open, Melbourne	Trawiasta	Ken Rosewall	Roy Emerson Rod Laver	4:6, 4:6
Zwycięzca	10.	1969	US Open, Nowy Jork	Trawiasta	Ken Rosewall	Charlie Pasarell Dennis Ralston	2:6, 7:5, 13:11, 6:3
Finalista	6.	1970	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ken Rosewall	John Newcombe Tony Roche	8:10, 3:6, 1:6

Gra mieszana (6–4)

Końcowy wynik	Nr	Data	Turniej	Nawierzchnia	Partnerka	Przeciwnicy	Wynik finału
Zwycięzca	1.	1961	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Lesley Turner Bowrey	Edda Buding Robert Howe	11:9, 6:2
Zwycięzca	2.	1962	Australian Championships, Sydney	Trawiasta	Lesley Turner Bowrey	Darlene Hard Roger Taylor	6:3, 9:7
Finalista	1.	1962	French Championships, Paryż	Ceglana	Lesley Turner Bowrey	Renée Schuurman Robert Howe	6:3, 4:6, 4:6
Zwycięzca	3.	1962	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Margaret Smith Court	Lesley Turner Bowrey Frank Froehling	7:5, 6:2
Finalista	2.	1963	Australian Championships, Adelaide	Trawiasta	Lesley Turner Bowrey	Margaret Smith Court Ken Fletcher	5:7, 7:5, 4:6
Finalista	3.	1963	French Championships, Paryż	Ceglana	Lesley Turner Bowrey	Margaret Smith Court Ken Fletcher	1:6, 2:6
Finalista	4.	1964	French Championships, Paryż	Ceglana	Lesley Turner Bowrey	Margaret Smith Court Ken Fletcher	3:6, 6:4, 6:8
Zwycięzca	4.	1964	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Lesley Turner Bowrey	Margaret Smith Court Ken Fletcher	6:4, 6:4
Zwycięzca	5.	1965	U.S. National Championships, Nowy Jork	Trawiasta	Margaret Smith Court	Judy Tegart Dalton Frank Froehling	6:2, 6:2
Zwycięzca	6.	1969	Wimbledon, Londyn	Trawiasta	Ann Haydon-Jones	Judy Tegart Dalton Tony Roche	6:2, 6:3

Przypisy

Bibliografia

• Profil na stronie ATP (ang.). Association of Tennis Professionals. [dostęp 22 sierpnia 2013].
• Profil na stronie ITF (ang.). International Tennis Federation. [dostęp 22 sierpnia 2013].
• Profil na stronie Pucharu Davisa (ang.). Davis Cup. [dostęp 22 sierpnia 2013].
• Bud Collins, Tennis Encyclopedia, Visible Ink Press, Detroit 1997
• Martin Hedges, The Concise Dictionary of Tennis, Mayflower Books Inc, Nowy Jork 1978