Fredrik Reinfeldt

Fredrik Reinfeldt
(c) Magnus Fröderberg/norden.org, CC BY 2.5 dk
Pełne imię i nazwisko	John Fredrik Reinfeldt
Data i miejsce urodzenia	4 sierpnia 1965 Sztokholm
Premier Szwecji
Okres	od 6 października 2006 do 3 października 2014
Przynależność polityczna	Umiarkowana Partia Koalicyjna
Poprzednik	Göran Persson
Następca	Stefan Löfven
Przewodniczący Umiarkowanej Partii Koalicyjnej
Okres	od 25 października 2003 do 10 stycznia 2015
Przynależność polityczna	Umiarkowana Partia Koalicyjna
Poprzednik	Bo Lundgren
Następca	Anna Kinberg Batra
Przewodniczący Rady Europejskiej
Okres	od 1 lipca 2009 do 30 listopada 2009
Przynależność polityczna	EPP
Poprzednik	Jan Fischer
Następca	Herman Van Rompuy

John Fredrik Reinfeldt (wym. [ˈfre:drɪk ˈrajnˌfɛlt]; ur. 4 sierpnia 1965 w Sztokholmie) – szwedzki polityk, długoletni deputowany do Riksdagu, od 2003 do 2015 przewodniczący Umiarkowanej Partii Koalicyjnej, od 6 października 2006 do 3 października 2014 premier Szwecji.

Życiorys

Młodość i edukacja

Fredrik Reinfeldt urodził się w 1965 w parafii Österhaninge w gminie Haninge w regionie sztokholmskim jako najstarszy z trojga braci. Niedługo po jego narodzinach rodzina przeniosła się do Londynu, gdzie jego ojciec został konsultantem w firmie Shell. Po powrocie do kraju Reinfeldtowie zamieszkali w miejscowości Handen w gminie Haninge, a następnie w północno-zachodniej dzielnicy Sztokholmu, Bromsten. W 1976 rodzina przeprowadziła się do Täby^[1][2].

Fredrik Reinfeldt po zakończeniu szkoły średniej odbył służbę wojskową oraz ukończył kurs kadetów w szkole w Umeå. W 1990 został absolwentem Uniwersytetu w Sztokholmie z dyplomem magistra biznesu i ekonomii^[3].

W 1991 poślubił Filippę Holmberg, również działaczkę Partii Umiarkowanej. Jego żona w latach 90. zajmowała różne stanowiska w Radzie Miejskiej Sztokholmu oraz Radzie Regionu Sztokholmskiego, a w latach 2005–2006 była przewodniczącą rady gminy Täby. Ma troje dzieci: córkę Elbę oraz synów Gustafa i Erika^[4][5].

Działalność polityczna do 2002

W 1983 wstąpił do Umiarkowanej Ligi Młodzieży, organizacji młodzieżowej Partii Umiarkowanej. W 1987 został jej przewodniczącym w Täby, a w 1990 w Sztokholmie. W 1988 objął funkcję sekretarza w Radzie Regionu Sztokholmskiego. W 1991 wziął udział w zwycięskich dla Partii Umiarkowanej wyborach parlamentarnych i dostał się do Riksdagu. Na czele rządu stanął wówczas Carl Bildt, przewodniczący jego ugrupowania^[1].

W 1992 został wybrany na przewodniczącego Umiarkowanej Ligi Młodzieży. Na kongresie w mieście Lycksele pokonał dotychczasowego przewodniczącego Ulfa Kristerssona stosunkiem głosów 58 do 55. Bitwa w Lycksele, jak sam później określił to zdarzenie, była decydującym momentem w jego karierze politycznej^[1][6]. W latach 1995–1997 stał na czele Wspólnoty Demokratycznej Młodzieży Europy, organizacji skupiającej młodzieżówki partii konserwatywnych i chrześcijańsko-demokratycznych.

Jako lider Umiarkowanej Ligi Młodzieży, początkowo wspierał politykę rządu premiera Carla Bildta. Później zmienił swoje stanowisko i był coraz bardziej krytyczny wobec liderów partii. W 1993 napisał książkę pt. Det sovande folket (Śpiący naród), w której poddał krytyce model szwedzkiego państwa opiekuńczego i wezwał do przeprowadzenia liberalnych zmian. Po porażce wyborczej Partii Umiarkowanej w wyborach w 1994, publiczne skrytykował partyjne kierownictwo, które według niego przejęło zbyt duże wpływy w strukturach partii^[2].

W 1995 opublikował kolejną książkę, zatytułowaną Nostalgitrippen, w której skrytykował głównych polityków Partii Umiarkowanej, w tym także Bildta. W lutym 1995 z powodu swojej ostrej krytyki utracił stanowisko lidera Umiarkowanej Ligi Młodzieżowej. W strukturach partii był marginalizowany i nie sprawował żadnych istotnych funkcji. Sytuacja zmieniła się w 1999, gdy Carla Bildta na stanowisku lidera Partii Umiarkowanej zastąpił Bo Lundgren. Od 2001 do 2002 Fredrik Reinfeldt był przewodniczącym parlamentarnej Komisji Sprawiedliwości^[1][2][6].

Lider Partii Umiarkowanej

Liderzy Sojuszu dla Szwecji w czasie kampanii wyborczej w 2006

W wyborach parlamentarnych z września 2002 Partia Umiarkowana poniosła porażkę, zdobywając tylko 55 mandatów w 349-osobowym Riksdagu, co wymusiło zmianę przywództwa. W nowym parlamencie Fredrik Reinfeldt objął stanowisko lidera klubu parlamentarnego Partii Umiarkowanej. 25 października 2003 został jednogłośnie wybrany na jej nowego przewodniczącego^[2].

Pod jego przywództwem Partia Umiarkowana przesunęła się w stronę centrum, czego odzwierciedleniem miała być jej nowa nieoficjalna nazwa – Nowa Partia Umiarkowana (De Nya Moderaterna), podkreślająca nowy kierunek. Partia Umiarkowana zrezygnowała z ostrej krytyki tzw. szwedzkiego państwa opiekuńczego, a opowiedziała się za jego stopniową zmianą. Postulowała obniżki podatków dla klasy niższej i średniej (zamiast dla najwięcej zarabiających) oraz aktywizację bezrobotnych poprzez redukcję zasiłków i pomocy socjalnej^[5][7].

31 sierpnia 2004 liderzy czterech partii centroprawicowych powołali wspólną koalicję wyborczą Sojusz dla Szwecji (Allians för Sverige). W jej skład obok Partii Umiarkowanej weszły również Partia Centrum, Ludowa Partia Liberałów oraz Chrześcijańscy Demokraci. Celem koalicji stało się zwycięstwo w wyborach parlamentarnych, które odbyły się 17 września 2006. Sojusz dla Szwecji zdobył 178 mandatów i pokonał koalicję wyborczą Szwedzkiej Socjaldemokratycznej Partii Robotniczej premiera Görana Perssona (171 mandatów)^[8][9].

Premier

Premier Fredrik Reinfeldt z prezydentem George’em W. Bushem, Waszyngton, maj 2007

Po zwycięskich wyborach Fredrik Reinfeldt 4 października 2006 został desygnowany na stanowisko premiera przez przewodniczącego parlamentu Pera Westerberga^[10]. Następnego dnia Riksdag zaakceptował jego kandydaturę stosunkiem głosów 175 za i 169 przeciw. 6 października 2006 został oficjalnie zaprzysiężony na stanowisku premiera.

Wkrótce po zaprzysiężeniu ujawniono różne kontrowersje dotyczące kilku członków gabinetu. Już 7 października 2008 wyszło na jaw, że nowa minister handlu zagranicznego Maria Borelius oraz minister kultury Cecilia Stegö Chilò zatrudniały nielegalnie pomoc domową (gosposie i nianie), nie płacąc z tego tytułu żadnych podatków^[11]. 11 października 2008 w mediach podano, że obie minister oraz minister ds. migracji i polityki azylowej Tobias Billström nie płacili abonamentu telewizyjnego przez odpowiednio: 2 miesiące, 16 lat i 10 lat^[12]. Następnego dnia przeciw trzem ministrom zostało wszczęte postępowanie finansowo-administracyjne. 14 października 2008 ze stanowiska ministra zrezygnowała Maria Borelius^[13], a 16 października 2008 Cecilia Stego Chilo^[14]. Prasa międzynarodowa nazwała aferę mianem „Nannygate”.

W polityce zagranicznej rząd Fredrika Reinfeldta zaczął prowadzić politykę bardziej proamerykańską niż jego poprzednicy. 15 maja 2007 odbył pierwszą podróż do USA jako premier. W jej trakcie spotkał się z prezydentem George’em W. Bushem^[15] oraz gubernatorem Kalifornii Arnoldem Schwarzeneggerem^[16]. Podjął też aktywną politykę na forum UE. Rząd Szwecji wraz z Polską był inicjatorem programu Partnerstwa Wschodniego^[17]. Fredrik Reinfeldt opowiedział się również za akcesją Szwecji do NATO.

W wyborach parlamentarnych z 19 września 2010 rządząca koalicja Sojusz zdobyła najwięcej mandatów (173), jednak nie utrzymała większości parlamentarnej^[18][19]. Fredrik Reinfeldt pozostał premierem, reorganizując swój gabinet w rząd mniejszościowy, którego nowy skład ogłosił 5 października 2010^[20].

W wyborach parlamentarnych z 14 września 2014 partie Sojuszu utraciły ponad 30 mandatów, władzę przejął mniejszościowy rząd socjaldemokratów i zielonych. Fredrik Reinfeldt, który uzyskał poselską reelekcję, zakończył urzędowanie 3 października 2014. Zrezygnował wkrótce z mandatu poselskiego, w styczniu 2015 ustąpił także ze stanowiska przewodniczącego Umiarkowanej Partii Koalicyjnej.

Przypisy

Linki zewnętrzne

• Profil na stronie Rządu Szwecji (ang.). [dostęp 2010-12-05].