Friedrich Kirchner

Friedrich Kirchner
(c) Bundesarchiv, Bild 146-1997-018-33 / CC-BY-SA 3.0
generał wojsk pancernych
Data i miejsce urodzenia	26 marca 1885 Zöbigker
Data i miejsce śmierci	6 kwietnia 1960 Fulda
Przebieg służby
Lata służby	1899–1947
Siły zbrojne	Armia Cesarstwa Niemieckiego Reichswehra Wehrmacht
Stanowiska	dowódca 1 Dywizji Pancernej, XXXXI i LVII Korpusu Armijnego, LVII Korpusu Pancernego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa II wojna światowa kampania wrześniowa kampania francuska atak Niemiec na ZSRR
Odznaczenia

Friedrich Kirchner (ur. 26 marca 1885 w Zöbigker^[1], zm. 6 kwietnia 1960 w Fulda) – niemiecki generał, żołnierz obu wojen światowych, odznaczony Krzyżem Rycerskim z Liśćmi Dębu i Mieczami.

Życiorys

W dniu 1 maja 1899 wstąpił do armii jako kandydat na oficera do 8 saskiego królewskiego pułku piechoty „Prinz Johann Georg”^[2]. W 1906 roku został oficerem w tym pułku, gdzie służył do 1911 roku. W 1911 roku przeszedł do 17 pułku kawalerii^[3], gdzie był dowódcą szwadronu.

Po wybuchu I wojny światowej nadal dowodził szwadronem w 17 pułku ułanów. Wraz z pułkiem brał udział w walkach na froncie wschodnim, zajmując różne stanowiska w tym pułku.

Po zakończeniu I wojny światowej pozostał w wojsku będąc oficerem w 12 pułku kawalerii, gdzie służył do 1928 roku. W latach 1928–1932 był oficerem w sztabie 2 Dywizji Kawalerii Reichswehry we Wrocławiu. W 1932 roku został przeniesiony na stanowisko dowódcy szkoły pułkowej w 10 pułku kawalerii. W 1933 roku został dowódcą 11 pułku kawalerii w Prudniku i stanowisko te pełnił do 1935 roku. Wtedy został dowódcą nowo utworzonego zmotoryzowanego 1 pułku strzeleckiego, a w 1938 roku dowódcą 1 Brygady Strzelców.

Jako dowódca 1 Brygady Strzelców wchodzącej w skład 1 Dywizji Pancernej wziął udział w atak na Polskę w 1939 roku. Po zakończeniu walk nadal dowodził brygadą, a w dniu 17 listopada 1939 roku został dowódcą 1 Dywizji Pancernej, którą dowodził w kampanii francuskiej w 1940 roku a następnie w ataku na ZSRR w składzie Grupy Armii „Północ” na kierunku północnym.

15 listopada 1941 roku został dowódcą LVII Korpusu Armijnego^[4], którym dowodził także po przekształceniu w korpus pancerny do końca wojny. Korpus ten walczył froncie wschodnim, na Węgrzech, a w końcowym okresie wojny na Śląsku i Łużycach.

Po kapitulacji III Rzeszy dostał się do niewoli amerykańskiej i przebywał w obozie jenieckim do 1947 roku. Po zwolnieniu z obozu zamieszkał w Fuldzie, gdzie zmarł.

Awanse

• podporucznik (Leutnant) (27 stycznia 1907)
• porucznik (Oberleutnant) (11 czerwca 1913)
• rotmistrz (Rittmeister) (24 czerwca 1915)
• major (Major) (1 lutego 1928)
• podpułkownik (Oberstleutnant) (1 grudnia 1932)
• pułkownik (Oberst) (1 listopada 1934)
• generał major (Generalmajor) (1 marca 1938)
• generał porucznik (Generalleutnant) (1 kwietnia 1940)
• generał wojsk pancernych(General der Panzertruppe) (1 lutego 1942)

Odznaczenia

• Krzyż Rycerski z mieczami i liśćmi dębu (26 stycznia 1945)
• Krzyż Rycerski z liśćmi dębu (12 lutego 1944)
• Krzyż Rycerski (20 maja 1940)
• Krzyż Żelazny kl. I (26 września 1917)
• Krzyż Żelazny kl. II (1 października 1914)
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. I (4 października 1939)^[5]
• Okucia do Krzyża Żelaznego kl. II (22 września 1939)
• Złoty Krzyż Niemiecki (22 kwietnia 1942)
• Krzyż Rycerski Orderu Wojskowego św. Henryka (19 lipca 1918)
• Krzyż Rycerski I klasy Orderu Albrechta z mieczami i koroną
• Krzyż Honorowy Weterana I wojny światowej
• Medal za Kampanię Zimową na Wschodzie 1941/1942

Przypisy

Bibliografia

• Константин  Залесский: Железный крест. Самая известная военная награда Второй мировой войны. Moskwa: Яуза-Пресс, 2007. ISBN 978-5-903339-37-2. (ros.)
• Kirchner, Friedrich (niem.). Lexikon der Wehrmacht. [dostęp 2013-09-03].