Friedrich Merz

Friedrich Merz
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1955
Brilon

Zawód, zajęcie

polityk, prawnik

Alma Mater

Uniwersytet w Bonn

Partia

CDU

podpis

Joachim-Friedrich Martin Josef Merz (ur. 11 listopada 1955 w Brilonie[1]) – niemiecki polityk i prawnik, eurodeputowany III kadencji, deputowany do Bundestagu, w latach 2000–2002 przewodniczący frakcji poselskiej CDU/CSU, od 2022 przewodniczący Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej (CDU).

Życiorys

Urodził się w Brilonie w jako najstarszy z czwórki rodzeństwa. Jego pochodzący z Wrocławia ojciec był sędzią sądu w Arnsbergu[2]. W młodości Friedrich Merz sprawiał trudności wychowawcze, miał też problemy w nauce, przez co musiał powtarzać ósmą klasę i zmienić szkołę średnią[3]. W 1975 zdał egzamin maturalny, po czym odbył służbę wojskową. W latach 1976–1982 studiował prawo na Uniwersytecie w Bonn, był stypendystą Fundacji Konrada Adenauera. W 1982 i 1985 zdał państwowe egzaminy prawnicze I oraz II stopnia. W latach 1985–1986 orzekał w sądzie w Saarbrücken, następnie podjął praktykę adwokacką. W drugiej połowie lat 80. pracował w organizacji przemysłowej Verband der Chemischen Industrie[4].

W 1972 wstąpił do Unii Chrześcijańsko-Demokratycznej, był przewodniczącym jej struktur młodzieżowych w swojej rodzinnej miejscowości. W latach 1989–1994 sprawował mandat posła do Parlamentu Europejskiego III kadencji[5]. W wyborach w 1994 po raz pierwszy uzyskał mandat posła do Bundestagu z powiatu Hochsauerland. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w 1998, 2002 i 2005[4][1]. Od listopada 1998 był wiceprzewodniczącym frakcji CDU/CSU. W lutym 2000 stanął na jej czele, zastępując Wolfganga Schäuble. Ustąpił we wrześniu 2002 na rzecz Angeli Merkel. Od października 2002 do listopada 2004 ponownie pełnił funkcję wiceprzewodniczącego frakcji CDU/CSU w Bundestagu[1]. W 2009 zrezygnował z aktywności politycznej. Został partnerem w oddziale międzynarodowej firmy prawniczej Mayer Brown w Düsseldorfie[6]. Powoływany także w skład organów nadzorczych i zarządzających różnych przedsiębiorstw, m.in. AXA i Commerzbanku[1].

30 października 2018, dzień po ogłoszeniu przez Angelę Merkel rezygnacji z ubiegania się o przywództwo w CDU na kolejną kadencję[7], ogłosił zamiar kandydowania na zwalniające się stanowisko w partii[8]. W grudniu 2018 przegrał jednak w drugiej turze głosowania z Annegret Kramp-Karrenbauer[9]. Kandydował na przewodniczącego chadeków również w kolejnych wyborach – wówczas w styczniu 2021 w drugiej turze głosowania pokonał go Armin Laschet[10]. W tym samym roku ponownie został wybrany do Bundestagu[11].

W grudniu 2021 kolejny raz ubiegał się o funkcję przewodniczącego partii (w związku z zapowiedzianą przez Armina Lascheta rezygnacją); w przeprowadzonym wówczas plebiscycie wśród członków chadeków zajął pierwsze miejsce, otrzymując ponad 60% głosów[12]. Stanowisko to objął w styczniu 2022[13].

Poglądy polityczne

Friedrich Merz uznawany jest za przedstawiciela do liberalnego gospodarczo skrzydła swojej partii, opowiadając się za deregulacjami w gospodarce. W 2003 proponował uproszczenie deklaracji podatkowych tak, by mieściły się na podstawce pod piwo[14]. Opowiedział się za obniżaniem świadczeń socjalnych[15] i podniesieniem wieku emerytalnego do 70 lat[16]. Określany również jako konserwatysta[17] , w drugiej połowie lat 90. głosował przeciwko wyodrębnieniu przestępstwa zgwałcenia małżeńskiego[16].

Zwolennik ograniczenia imigracji do Niemiec, już w 2000 wskazywał na problemy z przestępczością i bezrobociem wśród imigrantów[18]. Krytykował politykę otwartych granic w trakcie kryzysu migracyjnego z 2015[19]. Kilka miesięcy po rozpoczęciu inwazji Rosji na Ukrainę w 2022 zarzucił uchodźcom z Ukrainy tzw. turystykę socjalną, za co później przeprosił[20].

Przypisy

  1. a b c d Friedrich Merz, bundestag.de [dostęp 2016-11-01] (niem.).
  2. Friedrich Merz, munzinger.de [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  3. Helmut Schümann, Interview aus dem Jahr 2000: „Es gab auch mal einen anderen Friedrich Merz”, tagesspiegel.de, 31 października 2018 [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  4. a b Friedrich Merz, cducsu.de [zarchiwizowane 2016-11-03] (niem.).
  5. Friedrich Merz, europarl.europa.eu [dostęp 2016-11-01].
  6. Friedrich Merz, mayerbrown.com [zarchiwizowane 2016-11-03] (ang.).
  7. Angela Merkel nie chce ubiegać się o przywództwo w CDU. Gwałtowna reakcja euro, businessinsider.com.pl, 29 października 2018 [zarchiwizowane 2018-10-30].
  8. Niemcy: Friedrich Merz ogłosił, że będzie kandydował na szefa CDU, polsatnews.pl, 30 października 2018 [dostęp 2018-10-30].
  9. Annegret Kramp-Karrenbauer ist neue Vorsitzende der CDU, faz.net, 7 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-07] (niem.).
  10. 521 zu 466 – Laschet holt nach knappem ersten Wahlgang deutlichen Sieg, spiegel.de, 16 stycznia 2021 [dostęp 2021-01-16] (niem.).
  11. Bundestagswahl 2021: Gewählte in Landeslisten und Wahlkreisen, bundeswahlleiter.de [dostęp 2021-09-29] (niem.).
  12. Plebiscyt w CDU. Friedrich Merz zwycięża głosowanie na szefa partii, dw.com, 17 grudnia 2021 [dostęp 2021-12-18].
  13. Christoph Strack, Niemiecka CDU ma nowego szefa. Kim jest Friedrich Merz, dw.com, 22 stycznia 2022 [dostęp 2022-01-22].
  14. Christoph Strack, Niemiecka CDU ma nowego szefa. Kim jest Friedrich Merz, dw.com, 22 stycznia 2022 [dostęp 2022-12-15].
  15. Merz hält weniger Geld für mehr, netzeitung.de, 12 września 2008 [zarchiwizowane 2010-04-14] (niem.).
  16. a b Maria Fiedler, Altlasten des CDU-Politikers: Was Friedrich Merz früher forderte – und wie er abstimmte, tagesspiegel.de, 18 lutego 2020 [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  17. Moritz Küpper, Friedrich Merz: Konservativer Hoffnungsträger, Merkel-Kritiker, deutschlandfunk.de, 29 października 2018 [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  18. „Bild” für Friedrich Merz: Es kann nur einen CDU-Parteichef geben, tagesspiegel.de, 6 listopada 2018 [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  19. Friedrich Merz fordert Abkehr von Merkels Politik, welt.de, 23 listopada 2017 [dostęp 2022-12-15] (niem.).
  20. Merz bedauert „Sozialtourismus” – Vorwurf gegen Ukrainer, sueddeutsche.de, 27 września 2022 [dostęp 2022-12-15] (niem.).

Media użyte na tej stronie