Friedrichshafen G.III
| ||
Dane podstawowe | ||
Państwo | Cesarstwo Niemieckie | |
Producent | Friedrichshafen | |
Konstruktor | Theodor Kober | |
Typ | samolot bombowy | |
Konstrukcja | dwupłat o konstrukcji mieszane, podwozie – stałe | |
Załoga | 3 (pilot, obserwator, strzelec pokładowy) | |
Historia | ||
Data oblotu | 1916 | |
Dane techniczne | ||
Napęd | 2 silniki rzędowe Mercedes D.IVa | |
Moc | 260 KM (191 kW, każdy) | |
Wymiary | ||
Rozpiętość | 23,70 m | |
Długość | 12,80 m | |
Wysokość | 3,65 m | |
Powierzchnia nośna | 92,70 m² | |
Masa | ||
Własna | 2695 kg | |
Startowa | 3946 kg | |
Osiągi | ||
Prędkość maks. | 141 km/h | |
Pułap | 3000 m | |
Długotrwałość lotu | 5 godz. | |
Dane operacyjne | ||
Uzbrojenie | ||
3 x karabin maszynowy Parabellum kal. 7,92 mm (ruchome) 900 kg bomb | ||
Użytkownicy | ||
Cesarstwo Niemieckie, Polska |
Friedrichshafen G.III – niemiecki samolot bombowy z okresu I wojny światowej, używany przez siły powietrzne armii Cesarstwa Niemieckiego w latach 1917–1918.
Historia
Zbudowany w 1916 roku[1], wszedł do służby w połowie 1917, i do czasu zawieszenia broni był na wyposażeniu Kampfgeschwader (eskadr bojowych) 1, 2 i 4[2]. Był rozwinięciem wcześniejszej, mniej udanej konstrukcji Friedrichshafena G.II; nie zyskał takiej sławy jak maszyny firmy Gothäer Wagonfabrik AG[2], do których był podobny w układzie[1], ale był maszyną bardzo solidną i odporną.
Samoloty te były większe od współczesnych im maszyn Gotha G.IV, przenosiły więcej bomb i miały silniejsze podwozia (Gothy miały tendencję do uszkodzeń podczas lądowań). Na wysokości 1000 m osiągały prędkość ok. 140 km/h i miały pięciogodzinny czas lotu, co przekładało się na zasięg ok. 230–240 km z pełnym (1500 kg) ładunkiem bomb[2] (inne źródła mówią o udźwigu 900 kg[1]).
Samoloty te służyły głównie na froncie zachodnim, latając z misjami nad Belgię i Francję[3], w tym przeciwko brytyjskiej bazie w Dunkierce i w nocnych nalotach na Paryż[4]. Kilka egzemplarzy działało też nad Macedonią[3].
Budowa
Dwusilnikowy dwupłat, z podwoziem z kołem przednim[1], o długości 12,80 m i rozpiętości 23,70 m. Napędzany przez dwa silniki rzędowe Mercedes D IV o mocy 260 KM, ze śmigłami w układzie pchającym[5]. Kadłub o konstrukcji drewnianej, kryty płótnem. Centralna jego część był całościową konstrukcją, mieszczącą kabinę załogi, bomby, zbiorniki paliwa i silniki[4]. Skrzydła składały się z centralnej części z rur stalowych i z łatwo demontowalnych sekcji zewnętrznych, z dźwigarami z drewna jodłowego, wzmocnionymi odciągami i rurkami stalowymi. Konstrukcja taka znacząco ułatwiała transport koleją[5]. Obydwa płaty wyposażone były w lotki[4]. Podwozie główne było zdwojone, a kółko przednie zabezpieczało przed kapotażem[4].
Załoga trzyosobowa, uzbrojenie obronne stanowiły 2–3 km-y Parabellum[2].
Wprowadzony na wiosnę 1918 wariant G IIIa różnił się zdwojonym poziomym usterzeniem i statecznikiem ogonowym[2]. Łącznie w zakładach Friedrichshafen, Daimler i Hanseatische wyprodukowano 345[2] lub 338[5] samolotów obu wersji.
Friedrichshafen G.III w lotnictwie polskim
W lotnictwie polskim służyły dwa samoloty G.III o nr 506/17 i 511/17 (ten ostatni w wersji G.IIIa). Oba należały do Luftstreitkräfte i przymusowo lądowały na terytorium Polski podczas lotów między Niemcami a Ukrainą[6][7]. Zostały skonfiskowane i wyremontowane w Stacji Lotnictwa w Ławicy. We wrześniu 1920 samolot G.IIIa 511/17 włączono do 21 Eskadry Niszczycielskiej dowodzonej przez por. Ludomiła Rayskiego, gdzie był wykorzystywany bojowo podczas walk na wschodzie[7]. Operował z lotnisk w Tarnopolu i we Lwowie. M.in. posłużył do zbombardowania stacji kolejowej w Żmerynce 11 października 1920[7]. W listopadzie 1920 r. został sprowadzony do Lwowa, gdzie stacjonował przez rok. Po rozebraniu na części został przetransportowany koleją do Ławicy[8]. G.III 506/17 pozostawał w rezerwie, w październiku 1920 roku został rozebrany i zmagazynowany. Jego ponowne wykorzystanie nastąpiło w 1925 roku, kiedy to został ponownie złożony w parku remontowym 3 pułku lotniczego. W 1926 roku został przekazany do Sekcji Ćwiczeń 3PL, gdzie służył przez kilka kolejnych lat[8]. Ponadto, jeszcze jeden G.III został zakupiony 2 września 1920 w Gdańsku przez Eskadrę Ochotniczą z Poznania, lecz brak jest informacji o jego losach[7].
Przypisy
- ↑ a b c d Wiesław Bączkowski: Samoloty bombowe pierwszej wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwa Komunikacji i Łączności, 1986, s. 61-65, seria: Biblioteczka Skrzydlatej Polski. ISBN 83-206-0497-4.
- ↑ a b c d e f Hugh W. Cowin: German and Austrian Aviation of World War I. Oxford: Osprey Publishing Ltd, 2000, s. 82. ISBN 1-84176-069-2.
- ↑ a b Aircraft, Bombers. W: Spencer Tucker, Priscilla Mary Roberts: World War One. T. I. ABC-CLIO, 2005, s. 49. ISBN 978-1851094202.
- ↑ a b c d John C. Fredriksen: International Warbirds: An Illustrated Guide to World Military Aircraft, 1914-2000. ABC-CLIO, 2001, s. 134. ISBN 978-1576073643.
- ↑ a b c Justin D. Murphy: Military aircraft, origins to 1918 : an illustrated history of their impact. Santa Barbara: ABC-CLIO, 2005, s. 174. ISBN 1-85109-488-1.
- ↑ Tomasz J. Kowalski: Bombowce (pol.). Samoloty lotnictwa polskiego 1918-1921. [dostęp 2014-12-10].
- ↑ a b c d Andrzej Morgała, Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X. s.179-183
- ↑ a b Krzysztof Luto: Friedrichshafen G-III, 1917, Ciężki samolot bombowy. Niemcy. (pol.). Samoloty w Lotnictwie Polskim. [dostęp 2014-12-10].
Media użyte na tej stronie
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of the Polish Air Force (1918–1921).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Roundel of the Polish Air Force (1921–1993).
Bundesflagge und Handelsflagge des Norddeutschen Bundes (1866-1871) und Reichsflagge des Deutschen Reiches (1871-1918)
A German Friedrichshafen G.IIIa bomber in Allied service.
Autor: Zala, Licencja: CC BY-SA 4.0
Niemiecki 6-cylindrowy silnik rzędowy Mercedes D.IVa z 1916 r., eksponowany w Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie.