Front Środkowy (1939)

Front Środkowy
Historia
Państwo II Rzeczpospolita
Sformowanie11 września 1939
Rozformowanie20 września 1939
Dowódcy
Pierwszygen. dyw. Tadeusz Piskor
Działania zbrojne
kampania wrześniowa, Bitwa pod Tomaszowem Lubelskim
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnychwojsko
PodległośćNaczelne Dowództwo Wojska Polskiego
SkładArmia „Lublin”

Front Środkowy − związek operacyjny Wojska Polskiego improwizowany w czasie kampanii wrześniowej 1939 roku.

Front Środkowy, nazywany też Armią „Lublin”[1]. Utworzony 11 września 1939. Skład: Armia Lublin, ponadto wszystkie oddziały, które walczyły nad Wisłą między Warszawą a Sandomierzem, oraz oddziały Armii „Prusy”, znajdujące się na przedpolu Wisły, oraz te które przejdą Wisłę na odcinku Armii Lublin[1]. Dowódcą armii był generał dywizji Tadeusz Piskor, a szefem sztabu, pułkownik dyplomowany Jerzy Aleksander Zawisza[1].

Zadaniem Frontu było: bronić Wisły od Pilicy do Sandomierza, organizując obronę (w miarę odwrotu Frontu Północnego wzdłuż Wieprza na Kock, utrzymać kontakt z armiami na zachodnim brzegu Wisły, ułatwić im przeprawę[1]. Po przeprawieniu się wojsk generała Tadeusza Kutrzeby odchodzić na Tomaszów Lubelski. Po przejściowej obronie Wisły Front Środkowy przekazał część sił Frontowi Północnemu i 14 września, zgodnie z rozkazem Naczelnego Wodza rozpoczął odwrót do południowo-wschodniej Polski[1].

17 września Sowieci uderzyli na Polskę. Polacy nie byli kompletnie przygotowani na walkę na dwóch frontach, toteż w każdej bitwie ponosili coraz większe klęski. W dniu 18 września część sił Armii „Lublin” wraz z Armią „Kraków” pod dowództwem generała Tadeusza Piskora podjęły walkę z przeważającymi siłami niemieckimi i radzieckimi pod Tomaszowem Lubelskim.

W lasach na południe od Janowa Lubelskiego Armia „Lublin” połączyła się z Armią „Kraków” i wspólnie stoczyły bitwę w rej. Tomaszowa Lubelskiego z 14 Armią niemiecką, nacierającą z kierunku południowo-zachodniego[2]. Na skutek przewagi ogniowej i wykonanego manewru przez Niemców nie udało się polskim związkom operacyjnym przebić na Lwów[2]. Po dwóch dniach walk, generał Piskor 20 września, podjął decyzję o kapitulacji[2].

Przypisy

  1. ↑ a b c d e Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. s. 148.
  2. ↑ a b c Józef Urbanowicz [red.]: Mała Encyklopedia Wojskowa t. 1. s. 66.

Bibliografia

  • Józef Urbanowicz [red.]: Mała encyklopedia wojskowa. Tom 1. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967, s. 66.
  • Kazimierz Sobczak [red.]: Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975, s. 23, 148.

Media użyte na tej stronie

Flag of Poland (1928–1980).svg
Flaga Rzeczypospolitej Polskiej, a później Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej w okresie 1928-1980 ustanowiona rozporządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej z dnia 13 grudnia 1927 r. o godłach i barwach państwowych oraz o oznakach, chorągwiach i pieczęciach, Dz. U. z 1927 r. Nr 115, poz. 980 i potwierdzona dekretem z dnia 9 listopada 1955 r. o znakach Sił Zbrojnych, Dz. U. z 1955 r. Nr 47, poz. 315.
Do odwzorowania barwy czerwonej użyto domyślnego odcienia "vermilion" (#E34234, cynober). Proporcje 5:8 (w dekrecie z 1955 roku błędnie ustalone jako 3:8, skorygowane w obwieszczeniu Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 lutego 1956 r. o sprostowania błędu w dekrecie z dnia 7 grudnia 1955 r. o godle i barwach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej oraz o pieczęciach państwowych, Dz.U. z 1955 r. Nr 47 poz. 314).