Front Północno-Zachodni (radziecki)

Front Północno-Zachodni

Северо-Западный фронт

Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	1939
Rozformowanie	1943
Dowódcy
Pierwszy	gen. płk Fiodor Kuzniecow
Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Podległość	Stawka
Skład	8 Armia 11 Armia 27 Armia

Front Północno-Zachodni (ros. Северо-Западный фронт – jedno z wielkich operacyjno-strategicznych ugrupowań wojsk Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Formowania i walki

W operacji Barbarossa jego oddziały walczyły z wojskami niemieckiej Grupy Armii „Północ” (Bitwa pod Rosieniami). W ciągu kilku pierwszych tygodni wojny niemiecko - radzieckiej wojska Frontu zostały wyparte z Litwy, Łotwy, Estonii oraz terenów rosyjskich na zachód od Leningradu. Porażka wojsk Frontu doprowadziła do blokady Leningradu. Pobite wojska Frontu zostały odrzucone aż na wyżynę Wałdaj, gdzie w skład Frontu została włączona (34 Armia). W kolejnych miesiącach 1941, pomimo kilku przeciwuderzeń, front nie poprawił swojego położenia. Dopiero zimą 1941/1942 w wyniku Operacji toropiecko-chołmskiej (por: Kontrofensywy sowieckie 1941/1942) wojska Frontu okrążyły pod Diemiańskiem wojska 16 Armii niemieckiej. Wiosną 1942 wojska niemieckie przebiły korytarz do okrążonych wojsk w wyniku czego powstał "występ diemiański". W tym czasie Front składał się z: 1 Armii Uderzeniowej, 11 Armii i 34 Armii.

W latach 1942-1943 jego głównym zadaniem była blokada tzw. „występu diemiańskiego”, aż do niemieckiej ewakuacji wiosną 1943 roku. Następnie do końca 1943 roku blokował Niemców w rejonie jeziora Ilmień, gdzie 20 listopada 1943 został rozformowany. Jego wojska (1 Armia Uderzeniowa, 22 Armia oraz 34 Armia) podporządkowano sąsiednim frontom.

I formowanie

Po raz pierwszy sformowany w trakcie wojny ZSRR z Finlandią zimą 1939/1940. Powstał 7 stycznia 1940 na bazie dowództwa Leningradzkiego Okręgu Wojskowego w celu koordynacji działań 7 i 13 Armii. Po zakończeniu wojny zimowej Front Północno-Zachodni został z powrotem przekształcony w Leningradzki Okręg Wojskowy.

II formowanie

Front został ponownie sformowany około 20 czerwca 1941 w wyniku przekształcenia dowództwa Nadbałtyckiego Specjalnego Okręgu Wojskowego^[1].

Struktura organizacyjna

22 czerwca 1941 w skład frontu wchodziły:

• 8 Armia
• 11 Armia
• 27 Armia
• 5 Korpus Powietrznodesantowy (trzy brygady powietrznodesantowe, dywizjon artylerii i oddziały specjalne (w tym 50 czołgów lekkich))
• siły powietrzne (57 Dywizja Lotnictwa Myśliwskiego, 4., 6., 7. i 84 Mieszane Dywizje Lotnicze, 21 pułk lotnictwa myśliwskiego PWO, 312 lotniczy pułk rozpoznawczy).

Liczył on łącznie 25 dywizji (w tym cztery pancerne i dwie zmotoryzowane^[2]), 1 brygadę strzelecką oraz 3 brygady powietrznodesantowe. Łącznie liczył 440 tysięcy żołnierzy, 7 467 dział i moździerzy, 1 514 czołgów oraz 1 814 samolotów^[2].

Dowództwo frontu

Przypisy

Bibliografia

• Путеводитель В двух томах, том I, red. Л.В.Двойных, Т.Ф.Каряева, М.В.Стеганцев, 1991
• Военная история Государства Российского, Великая Отечественная Действующая армия 1941-1945 гг., red. В. А. Золотарева, Москва 2005
• Bolszaja Sowietskaja Encykłopedia t. 28 Moskwa 1978.
• Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
• Władimir Bieszanow: Obrona Leningradu. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-11-11441-8.
• Władimir Bieszanow: Pogrom pancerny 1941. Warszawa: Bellona, 2009. ISBN 978-83-1111-530-9.
• Władimir Bieszanow: Czerwony blitzkrieg 1939-1940. Warszawa: Bellona, 2015. ISBN 978-83-1113-730-1.